Liczba języków, którymi posługują się mieszkańcy Ziemi szacowana jest na ok. 3 tys. Dzielą się one na wiele grup (wydzielone sztucznie) i tzw. rodzin językowych.
Językami: chińskim, hindi, angielskim, niemieckim, hiszpańskim, francuskim, rosyjskim i arabskim posługują się agendy ONZ. Dlatego właśnie języki te zaliczane są do tzw. języków oficjalnych. Inną grupę stanowią języki, które nie maja tak dużego zasięgu oddziaływania takie jak np. polski, bułgarski, włoski, szwedzki, portugalski, węgierski, estoński. Łaciną, greką i językiem hebrajskim posługiwano się w czasach starożytnych. Obecnie jednak języki te wyszły już z użycia i zaliczane są do tzw. języków martwych. Istnieją również języki wymyślone, powstałe sztucznie takie jak np. esperanto, którego twórcą był Polak Ludwik Zamenhof.
Rodziny językowe, w odróżnieniu od wyżej wymienionych grup, powstały w sposób naturalny, oparty na ich podobieństwie. Większość języków europejskich należy do rodziny indoeuropejskiej. Ona z kolei dzieli się na języki: słowiańskie (polski, czeski, słowacki, rosyjski, białoruski, ukraiński, słoweński, serbsko-chorwacki, macedoński, bułgarski), germańskie (niemiecki, angielski, holenderski, duński, szwedzki, norweski, islandzki), romańskie (włoski, hiszpański, portugalski, francuski, rumuński, retoromański), bałtyckie (łotewski i estoński), celtyckie (szkocki, walijski, irlandzki, bretoński) a także irańskie, indyjskie i ormiańskie. Oprócz tego do rodziny tej zaliczamy pojedyncze języki takie jak grecki czy albański.
