Jednym z najważniejszych wyróżników przynależności do określonego narodu jest posługiwanie się językiem tego narodu. Język stanowi narzędzie służące do porozumiewania się przez osoby należące do ściśle określonej grupy etnicznej. Na przestrzeni dziejów doszło do wykształcenia bardzo licznych języków oraz ich odmian, a stało się to za sprawą swoistej izolacji; ludzie mieszkający w ściśle określonym obszarze, nie posiadający kontaktu z członkami innych grup stworzyli swoisty kod służący do przekazywania prostych i bardziej złożonych informacji. Z czasem kod ten stał się na tyle zaawansowany, że przestawał być czytelny dla osób z zewnątrz.
Według szacunków obecnie ludność świata posługuje się 4000 języków, choć jest to liczba przybliżona, gdyż cześć z nich stanowią takie, które przez niektórych uważane są za dialekty. Poszczególne grupy narodowościowe czy etniczne posługujące się określonym językiem nie są rozmieszczone na świecie w sposób przypadkowy. Językowy obraz świata wynika z wędrówek ludów, dlatego niektóre języki są ze sobą bardzo blisko spokrewnione; zwłaszcza te, którymi posługuje się ludność mieszkająca w swoim sąsiedztwie.
Najogólniejszy podział języków używanych na świecie dzieli je na trzy wielkie grupy: wschodnią, południowo- wschodnią, południowo- zachodnia oraz zachodnio- centralną.
Grupa języków wschodnich obejmuje wszystkie te, którymi posługują się ludy pochodzące z kontynentu azjatyckiego, ale które przekroczyły niegdyś lądowy pomost pomiędzy Półwyspem Czukockim i Alaską (dzisiaj jest to obszar Cieśniny Beringa). Najważniejszymi składnikami tej grupy są zatem języki indiańskie oraz ich dialekty o łącznej liczebności około 1000 odmian. Grupy osób posługujących się językami tej grupy spotkać można również na kontynencie azjatyckim, czyli niejako w miejscu źródłowym. Są to tzw. języki paleoazjatyckie, a ich główne rodziny stanowią: eskimosko- aleucka oraz czukocko- kamczadalska.
Drugą nadrzędną grupę językową na świecie stanowią języki południowo- wschodnie, które funkcjonują na rozległych obszarach Azji Południowo- Wschodniej (Indochiny, Indonezja) oraz Australii i Oceanii. Do języków południowo- wschodnich zaliczają się następujące rodziny: tasmańskie (obecnie wymarłe), australijskie, papuaskie, malgaskie, polinezyjskie, austroazjatyckie, chińsko- tybetańskie i inne. Oprócz tego do omawianej grupy nadrzędnej włącza się jeszcze język japoński oraz koreański, które to języki znajdują się poza wymienionymi rodzinami.
Kolejną, trzecią już grupę stanowią języki południowo- zachodnie, którymi posługują się wszystkim mieszkańcy Afryki oraz Azji Mniejszej. Języki tej grupy należą do czterech potężnych rodzin: kongo- kordofańskiej (z językami bantu, niger- kongijskim), afroazjatyckiej (m. in. arabski, hebrajski, aramejski, egipski), nilo- saharyjska oraz khoisan (języki buszmeńskie).
Czwartą i ostatnią, potężną grupę tworzą języki zachodnio- centralne, w skład której wchodzą wielkie rodziny językowe: uralska, kaukaska, indoeuropejska. Oprócz wymienionych rodzin do grupy zachodnio- centralnej włącza się ponadto wiele języków izolowanych, nie należących do żadnej z rodzin. Do rodziny indoeuropejskiej należą najpowszechniej używane języki świata takie jak: angielski, hiszpański oraz rosyjski. Tak wielka popularność tych języków wynika z faktu, że były one używane przez kolonizatorów, którzy od XV wieku podbijali coraz to nowe lądy. Z podbojami Europejczyków wiązało się także przenoszenie i zaszczepianie pewnych wzorców kulturowych, a także (a może przede wszystkim) języka.
