1. Szelfem - nazywamy platformę kontynentalną o głębokości od 0 do 200 m., posiadającą mały stopień nachylenia, otacza pasem kontynenty ( jest podwodnym przedłużeniem lądu), o przeciętnej szerokości 74 km (od 15 do 1 400 km). Szelf jest intensywnie eksploatowany w celach rybołówstwa oraz eksploatacji ropy naftowej i gazu ziemnego. Morze Północne położone jest w całości na terytorium szelfu określanego jako morze szelfowe.
Morze Bałtyckie jest przykładem morza szelfowego, czyli położonego w obszarze szelfowym. Teren szelfu obfituje w bogactwo i różnorodność pod względem środowiska życia. W płytszych wodach promienie słoneczne łatwo dochodzą w głębiny morskie do dna tworząc tam idealne warunki dla rozwoju życia organicznego.
2. Stokiem kontynentalnym - nazywamy teren o dużej wartości nachylenia i głębokości od 200 do 3 000 m., często poprzecinany licznymi kanionami.
3. Basenem oceanicznym - nazywamy obszary obejmujące przedziały głębokości od 3 000 do 6 000 m., zajmujące obszar około 73 % powierzchni den morskich.
4. Rowem oceanicznym - nazywamy głębokie (poniżej 6 000 m.), rozległe i o malej szerokości ( do 30-40 km) obniżenia den morskich, posiadające dość strome stoki, zwykle usytuowane na skraju oceanu. Największa ilość rowów i o największej głębokości spotykamy na Pacyfiku - w najgłębszym z nich, Rowie Mariańskim i Rowie Filipińskim dokonano pomiary głębokości i otrzymano wynik ponad 11 000 m. Z tego wynika prosty wniosek - największe szczyty Himalajów posiadające wysokość blisko 9 000 m. "nikną" w największych głębiach o głębokościach dochodzących do o ponad 2 - 3 km.
Rów oceaniczny jest obszarem niespokojnym pod względem tektoniki, w ich rejonach występowania częstym zjawiskiem są trzęsienia ziemi, a ich wynikiem największe i niszczycielskie fale morskie zwane tsunami. Taka genezę posiada fala tsunami, która dokonała zniszczenia na obszarze Sumatry i wybrzeża indyjskiego w grudniu 2004 roku.
5. Grzbietem śródoceanicznym - nazywamy długie wzniesienie dna o stromych zboczach i nierównomiernej topografii. Przebiega zwykle przez środek oceanów, o długości nawet osiągającej około 60 000 km. Grzbiety dzielą światowy ocean na poszczególne baseny i posiadają znaczący wpływ na głębinową cyrkulację mas wody. Wyrastają one z dna morskiego, jeżeli uwzględniając do tego wysokości szczytowych partii niektórych wysp i wysepek, nawet do około 10 000 m. na Oceanie Spokojnym i na przeszło 8 000 m. na Oceanie Atlantyckim.
Największym systemem górskim na świecie jest Grzbiet Śródatlantycki. Rozciąga się on na obszarze 2 300 km i przybiera kształt litery S, biegnąc od obszaru od Islandii do Wyspy Bouveta (55o S). Powyższy grzbiet dokonuje podziału oceanu na część wschodnią i zachodnią na dość równej odległości pomiędzy kontynentami amerykańskimi a europejskim i afrykańskim. Po obu stronach tego wzniesienia rozciągają się głębokości dochodzące nawet poniżej 5 000 m. Grzbiet Śródatlantycki widoczny jest na powierzchni pod postacią archipelagu wysp nad poziomem morza np. Azory o najwyższym wzniesieniu 2 320 m. n. p m.
6. Podmorskie stożki wulkaniczne występują nad powierzchnią wody pod postaciami pojedynczych gór i gujotów. Zbocza ich są bardzo strome, o większym kącie nachylenia niż góry na lądzie, gdyż krzepnąca lawa w morzu zastygała szybciej, podnosząc się nad powierzchnię dna morskiego nawet do wysokości do 5 km. Góry podwodne posiadają niewyrównany system grzbietów, zazwyczaj o kształcie kopulastym, co dowodzi, że jeszcze nigdy nie wyszły ponad powierzchnię morza.
Na Oceanie Spokojnym występuje ok. 10 000 gór pod powierzchnią wody oraz guyotów.
7. Rafa koralowa i atole - są to twory przyrody występujące w morzach ciepłych, głównie w strefie równikowej w szerokościach 20o N - 20o S. Budują je szkielety koralowców. Rafy koralowe i atole tworzą płycizny, na których występują idealne warunki dla rozwoju organicznego. Obszar ten obfituje w różnorodność gatunkową stworzeń.
Najbardziej znaną jest Wielka Rafa Koralowa u wybrzeży Australii.
