Klimat to długotrwały stan pogody na danym obszarze, zależny od temperatury, warunków atmosferycznych, ukształtowaniem powierzchni oraz działalnością człowieka.

Strefa klimatu umiarkowanego chłodnego obejmuje obszar terenów nadmorskich, położonych na średnich szerokościach geograficznych, między innymi w Ameryce Północnej na jej południowo-wschodnim i na północno-zachodnim wybrzeżu, na północy Skandynawii, w południowym Chile, oraz na wybrzeżach Norwegii.

Geograficznie Norwegia leży w Europie Północnej, obejmuje wybrzeże Morza Północnego oraz Oceanu Atlantyckiego. Położona jest w kierunku zachodnim od Szwecji.

Klimat terenów przybrzeżnych łagodzi ciepły Prąd Zatokowy; średnia temperatura powietrza w styczniu w części północnej wynosi około -3ºC. W górach, na wschodzie i północy temperatury średnie stycznia wynoszą od -10ºC do -15ºC. Średnie temperatury lipca na północy wybrzeża wynoszą od 10ºC. W sumie na północy kraju rocznie notuje się średnio około 300 mm opadów.

W lecie, gdy dzień jest dłuższy, do powierzchni dopływa większe promieniowanie słoneczne, zatem, znacznie podnoszą się temperatury średnie powietrza (nawet do 22ºC). Wskutek tego, istnieje duże zróżnicowanie temperaturowe między latem a zimą. W zimie temperatury powietrza są bardzo niskie i najczęściej spadają poniżej zera. Te drastyczne zmiany w temperaturach powietrza między latem a zimą są łagodzone na obszarach odsłoniętych gdzie powietrze morskie ma łatwy dostęp. Wskutek tego łagodniejsze są przejścia do temperatur niskich zimą i wysokich latem. Tam gdzie dominuje klimat morski i obszar ziemi jest pod jego wyraźnym wpływem, temperatury zimowe mogą być łagodzone do tego stopnia, że są wyższe niż zero stopni. Strefa ta jest wyróżnia się różnorodnością klimatów, od bardzo wilgotnych i nadmorskich do pustynnych i śródlądowych, czyli warunki temperaturowe tej strefy przechodzą od łagodnych do skrajnych. Skrajne warunki termiczne determinują kształtowanie się pór roku.

Roślinność strefy klimatu chłodnego morskiego to w Skandynawii głównie roślinność górska, w Chile i na północno-wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej występują lasy liściaste charakterystyczne dla klimatu umiarkowanego, natomiast północno-zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej porasta tajga.

Roślinność górska występuje niemal pod każdą szerokością geograficzną. Jej zróżnicowanie uzależnione jest od warunków termicznych, od ilości i rodzaju opadów oraz od wysokości nad poziomem morza. Wszystkie te cech idą ze sobą w parze, ponieważ proporcjonalnie do wzrostu wysokości nad poziom morza, spada temperatura powietrza, a także następuje wzrost ilości opadów. Wskutek tego następuje zmiana warunków klimatycznych, a co za tym idzie, zmiana w typie roślinności. W związku z tym, tereny górzyste charakteryzuje różnorodna roślinność, tworząca tzw. piętra roślinności.

Las liściasty w strefie klimatu umiarkowanego

Lasy tego typu są zróżnicowane pod względem gatunków. Występują na terenach objętych klimatem umiarkowanym ciepłym, gdzie występują wyraźnie zaznaczone pory roku i wysokie opady.

Las typu Tajga

Tajga to nazwa ogromnych kompleksów leśnych, gdzie główną składnikową są gatunki drzew iglastych. Porastają olbrzymie połacie ziemi. Tereny na których występuje tajga, charakteryzują się krótkim i ciepłym latem, oraz długą i mroźną zimą. Roczne sumy opadów są niewielkie i nie przekraczają 600 mm. Tajga obejmuje tak wielkie połacie ziemskie, że w niektórych miejscach jej szerokość dochodzi do 1000 km. Największą powierzchnią może poszczycić się tajga na Syberii, druga po niej jest tajga w Kanadzie, natomiast najmniejszą powierzchnię ma tajga skandynawska. Na obszarach północnych, gdzie tajga przechodzi w tundrę, występuje roślinność przejściowa.

Gatunkami charakterystycznymi dla tajgi są bory szpilkowe ze świerkiem, sosną, jodłą i modrzewiem (który jako jedyne drzewo iglaste traci igły w zimie). Z roślin runa występują tu borówki, obfite mchy, zwłaszcza torfowce które pokrywają około 20% całości obszaru tajgi (tereny bagniste), oraz grzyby.

Dla lasów liściastych w strefie klimatu umiarkowanego składowymi gatunkami drzew są: dęby, lipy, jesiony, klony, buki, wiązy, graby i olchy.

Roślinność górzystą można scharakteryzować wykorzystując jako przykład Himalaje. U stóp Himalajów do wysokości około 1200 metrów n.p.m. występuje dżungla. Wyżej występuje las liściasty wiecznie zielony, z bambusami, palmami, paprociami drzewiastymi. Piętro wiecznie zielonego lasu liściastego dochodzi do wysokości 2200 metrów n.p.m. Wyżej położonym piętrem jest las mieszany i iglasty sięgający wysokości 3400 metrów n.p.m. Do granicy 3500 metrów n.p.m. w roślinności dominują jałowce i rododendrony, dalej strefa ta przechodzi w górskie łąki i hale. Na tych wysokościach docierają już lodowce. Hale rozciągają się aż do wysokości 4500 metrów n.p.m. Wyższe piętra, jeśli można mówić jeszcze o roślinności, porastają mchy i porosty, a ponad wysokością 5200 metrów n.p.m. występuje wieczna zmarzlina - lodowce i śniegi.

Zwierzęta zamieszkujące lasy liściaste w strefie klimatu umiarkowanego to przede wszystkim jeleń, sarna, dzik, żubr, łoś, zając, wiewiórka, lis, wilk, kuna, niedźwiedź, borsuk i inne.

W tajdze występują gatunki drapieżne takie jak łasica, gronostaj, borsuk, rosomak, ryś, wilk, niedźwiedź; z ptaków wszystkożernych głuszce; z ptaków owadożernych sikorki; z ptaków roślinożernych jemiołuszka; z ptaków drapieżnych jastrząb i krogulec. Przedstawicielem dużych zwierząt roślinożernych jest łoś.

Na obszarach powrastanych przez gatunki iglaste występują gleby bielicowe. Ich występowanie rozciąga się w kierunku południowym od tundry klimatu umiarkowanego chłodnego. Gleby bielicowe i pseudobielicowe (gleby płowe) są charakterystyczne dla klimatu wilgotnego i przejściowego w strefie umiarkowanej ciepłej. Na tych terenach gleby bielicowe przenikają do gleb brunatnych. Bielice występują na przeważającym obszarze Kanady, Niziny Wschodnioeuropejskiej, Skandynawii i Syberii. Zachodzą tu typowe procesy bielicowania. Ich istota to wymywanie składników mineralnych (wapń, żelazo) i próchniczych z gnijącej ściółki leśnej przez wodę. W wyjałowionej, wymytej warstwie (eluwium) pozostaje jedynie krzemionka koloru białego. Wymyte substancje gromadzą się w niższej warstwie gleby, tzw. iluwium. Procesy bielicowania ułatwia szczególny rodzaj podłoża, i zwykle są to utwory pyłowe i ilaste, piaski, gliny i żwiry. Ze względu na niską zawartość substancji mineralnych i odżywczych, bielice są glebami mało i średnio żyznymi. Stopień żyzności zależy od stopnia zaawansowania procesu bielicowania. Ogólnie jego intensywność maleje, im bliżej południa strefy.

Na glebach bielicowych sieje się rośliny o niskich wymaganiach odżywczych, np. zboża (jęczmień, żyto, owies), ziemniaki i rośliny pastewne.