Bieszczadzki PN znajduje się na obszarze województwa podkarpackiego, przy granicy Polski z Ukrainą i Słowacją. Jest on trzecim, pod względem wielkości, parkiem narodowym kraju.
Park ten założono w 1973 r. Początkowo zajmował on powierzchnię 59,5 km² i chronił zaledwie część cennych przyrodniczo obszarów Bieszczad, zwłaszcza połoniny i niewielką część przyległych kompleksów leśnych. Od tej pory park został dwukrotnie powiększony. W latach 1989 - 1991 do obszarów chronionych włączono naturalne zbiorowiska leśne oraz półnaturalne zespoły roślinności nieleśnej. W roku 1996 PN ponownie powiększono, włączając w jego granice obszary łąkowe znajdujące się na terenach dawnych osad wiejskich - Bukowiec, Caryńskie oraz Beniowa. Aktualnie obszar parku wynosi 29 202 ha.
W roku 1992 Bieszczadzki PN włączono do Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery "Karpaty Wschodnie".
Bieszczadzki PN jest jednym z niewielu obszarów w Europie o zachowanej w większości w stanie naturalnym rdzennej górskiej florze i faunie.
W parku znajduje się ok. 760 gatunków roślin naczyniowych, z czego 29 jest przedstawicielami endemicznych gatunków wschodniokarpackich, w tym: pszeniec biały, przywrotnik turkulski i lepnica karpacka. Poza gatunkami wschodniokarpackimi spotkać tu można około 70 gatunków roślin wysokogórskich, m. in. zawilca narcyzowego, widłaka alpejskiego i prosiennicznika jednogłówkowego. Aż 66 gatunków roślin, występujących w Bieszczadzkim PN, to gatunki chronione, z czego 58 z nich jest objętych ochroną ścisłą.. Poza roślinami naczyniowymi występuje także ok. 300 gatunków porostów, ok. 200 gatunków mchów i wiele gatunków grzybów, z których najbardziej interesującym jest boczniak wetliński, występujący jedynie w Bieszczadach.
Roślinność Bieszczadzkiego PN ma układ piętrowy. Wyróżnia się tu:
- pogórza, do wysokości 500 m n.p.m.,
- regiel dolny, od 500 do 1150 m n.p.m.,
- połoniny, od 1150 do 1346 m n.p.m.
Nie występuje tu regiel górny ani piętro kosodrzewiny.
W Bieszczadzkim PN przeważają lasy, które zajmują aż 80% jego powierzchni. Pozostałe tereny stanowią połoniny oraz zbiorowiska nieleśne dolin rzecznych.
Teren Bieszczadzkiego PN zamieszkuje wiele zagrożonych wyginięciem, rzadkich gatunków zwierząt. Spotkać tu można: niedźwiedzia brunatnego, wilki, rysie, jelenie, sarny, dziki oraz łosie. W latach 60-tych XX w. na teren parku sprowadzono żubry, które łatwo przyjęły się w tych warunkach. W parku prowadzona jest również hodowla zachowawcza ginącej rasy konia huculskiego.
W Bieszczadzkim PN występuje wiele gatunków ptaków. Szczególnie ciekawe są ptaki drapieżne, m. in.: orzeł przedni, sokół wędrowny, orlik krzykliwy, orzełek włochaty, gadożer, trzmielojad, oraz sowy: puszczyk uralski i puchacz. Na obszarach połonin spotkać można także kilka gatunków ptaków alpejskich: siwernika, płochacza halnego oraz nagórnika.
Bieszczady są bardzo atrakcyjnym regionem turystyki pieszej, a także jeździectwa, kolarstwa górskiego, narciarstwa biegowego oraz fotografii przyrodniczej. Ze względu na to, że ok. 70% parku objętych jest ścisłą ochroną, poruszać można się po nim jedynie po wyznaczonych szlakach turystycznych i ścieżkach przyrodniczych.
