Modelująca działalność lodowca to przede wszystkim żłobienia podłoża skalnego oraz często też zbocz doliny górskiej. Ten nagromadzony materiał który został przymarznięty w lodowcu oraz ulega przetransportowaniu przez niego to tzw. morena denna. Czyli gliniasta masa z licznymi gruzami, która jest przesuwana przez lodowiec, co z kolei żłobi podłoże skalne oraz może pogłębiać doliny rzeczne. Stąd liczne w krajobrazie doliny o przekroju litery U , powstające z dolin o kształcie litery V . Wszystkie naruszone lodowcem zbocza skalne są strome o wklęsłych dnach dolin.
Materiał skalny który jest we wnętrzu lodowca to zazwyczaj obrywy zboczy dolinnych czyli moreny wewnętrznej. Pewna ilość materiału skalnego gromadzi się przy linii lodowca i zbocza tworząc tzw. morena boczna.
Natomiast materiał z gliną i gruzem jest przesuwany razem z lodowcem jako morena powierzchniowa. Z tych osadów które są transportowane z lodowcem tworzą się na przodzie lodowca pagóry oraz wzgórza morenowe.
Stara dolina lodowcowa która została zalana przez fale morskie buduje fiordy (spotykamy je np. w Norwegii, Nowej Zelandii, Grenlandii, wybrzeżu Alaski). W górnych fragmentach lodowca, na polu firnowym zazwyczaj tworzą się kotły lodowcowe (zwane też kary, bądź cyrki lodowcowe). Kiedy lód się stopi w kotle powstają zazwyczaj jeziora górskie (dla przykładu chociażby Morskie Oko).
Wśród licznych zlodowaceń było też zlodowacenie plejstoceńskie , które objęło Półwysep Skandynawski, i tutaj mamy pozostałości po tym zlodowaceniu w formach polodowcowych. Lądolód wywarł piętno na rzeźbę obszaru, naruszył układy sieci rzecznych a przyniósł liczne osady gliny, dalej piaski oraz żwiry. Na terenie erozji lodowca nastąpiła tzw. egzaracja a cały materiał skalny był przemieszczany a następnie akumulowany gdzieś daleko. Świadczą o tym liczne głazy narzutowe zwane eratykami, przyniesione do Polski ze Skandynawii. Lądolód pozostawił także wały moren czołowych i dennych, jako formy akumulacyjne lodowca.
Wysokości tych wałów czasami ma duże rozmiary (na przykład Wieżyca wysokość 329 m. n.p.m.) Materiał wchodzący w skład moren czołowych to zazwyczaj :piasek, pokłady gliny zwałowej, żwir oraz liczne głazy narzutowe . Pagóry i wzgórza moreny czołowej tworzą pasy wyznaczając zasięg lodowca. Spotykamy je np. w Polsce , to Pojezierze Pomorskie i Mazurskie, oraz Pojezierze Suwalskie.
Morena denna z kolei bywa płaska, lub pofalowana, utworzona z gliny zwałowej, powierzchnia moreny jest rezultatem działalności wody roztopowej przy lodowcu. Rzeki płynące pod lodem, budują liczne ozy a więc długie i wąskie wały morenowe, o składzie piaski oraz żwiry. Podczas akumulowania materiału lodowcowego w licznych zagłębieniach są otoczone ścianą lodu i budują tzw. wzgórza kemów.
Natomiast erozyjna działalność rzek sprawia że pod lodowcem tworzą się głębokie rynny, potem jeziora rynnowe. Wody roztopowe tworzą liczne rzeki, modelujące doliny. Wody osadzają materiał lodowcowy i powstają sandry. Coraz dalszy ruch rzek lodowcowych od wschodu ku zachodowi przyczynia się do powstania pradolin.
Na przedpolu lodowca, zwłaszcza w klimacie chłodnym zachodzą: wietrzenie, też ruchy masowe oraz deflacja. Cały materiał skalny, który uległ zniszczeniu jest transportowany na dalekie odległości i następnie osadzany, stąd występowanie pokryw lessowych czy wydm śródlądowych, powstałych z dala od pola firnowego lodowca. Taki krajobraz nazywamy peryglacjalnym.
