Słowiński Park Narodowy leży na polskim wybrzeżu środkowym, pomiędzy miejscowościami granicznymi Łebą a Rowami w rejonie Niziny Gardneńsko-Łebskiej, na terenie województwa pomorskiego. Północna granica parku wyznaczana jest na długości 32,5 km przez wybrzeże Bałtyku.
Projekt utworzenia parku powstał w 1946 r. na konferencji w Łebie, w której uczestniczyli naukowcy z ośrodków w Poznaniu i Gdańsku. Ostatecznie park utworzono w 1967 roku, włączając w jego terytorium obszar 18 069 ha. Współczesna powierzchnia parku wynosi 18618 ha, z których 10213 ha - to obszary wód oraz 4 599 ha - to obszary leśne. Ochroną ścisłą objęty jest obszar 5 619 ha, w tym 2529 ha to lasy. Rok 1977 to data uznania Słowińskiego Parku Narodowego przez UNESCO za Światowy Rezerwat Biosfery (program MaB).
Obszar współcześnie lądowy zajęty przez park narodowy kiedyś był zwykłą zatoką morską. Jego powstanie wiążę się z działalności lądolodu znad Skandynawii i późniejszej działalności Bałtyku. Lądolód nasuwając się ukształtował pasmo wzgórz morenowych, które są granicami południową i zachodnią terenu parku. Najwyższym wzniesieniem morenowym na terenie parku jest Rowokół (115 m n.p.m.) stanowiący malowniczy punkt widokowy na panoramę całego parku. Prądy morskie Bałtyku wraz z innymi procesami geomorfologicznymi ukształtowały mierzeje, które oddzielają liczne nadbałtyckie jeziora od pełnego morza. Mierzeję Gardneńsko-Łebską budują w całości piaski wyrzucane na plażę przez fale morza. Ten piach, kolejno osuszany przez słońce i wiatr, został nawiany głęboko w ląd. Tak też ukształtowały się polskie wydmy ruchome. Największym obszarem wydmowym w Polsce jest ten na Mierzei Łebskiej, o powierzchni około 500 ha. Wydmy są wysokie na 30 m n.p.m. a piach przenoszony wiatrem powoduje ich przemieszczanie się z prędkością 3-10 m na rok.
Przemieszczające się wydmy oraz 4 płytkie przymorskie jeziora to prawdziwa osobliwość i unikat na skalę europejską. Ekosystemy wodne stanowią około 55% powierzchni całego parku narodowego. Największe jeziora tego parku to: Łebsko (o powierzchni 7140 ha, z maksymalną głębokością do 6,3 m), Gardno (o powierzchni 2468 ha, z maksymalną głębokością 2,6 m) i Dołgie Wielkie (o powierzchni 146 ha, z maksymalną głębokością do 2,9 m). Jeziora Łebsko i Gardno zostało zamknięte mierzejami, które odcięły stare bałtyckie zatoki od pełnego morza. Jeziora Dołgie Wielkie i Dołgie Małe stanowiły kiedyś dawną zatokę jeziora Gardno. To właśnie przemieszczające się pod wpływem wiatru wydmy odcięły tę zatokę i powstały w ten sposób dwa niewielkie zbiorniki. Przez park płynie 7 rzek, a największymi z nich są Łeba i Łupawa.
Charakterystyczną cechą parku jest strefowy układ roślinności będący naturalnym ciągiem sukcesyjnym, przebiegającym równolegle od wybrzeża morskiego w ląd. W jego skład wchodzą zespoły poczynając od zespołów pionierskich i inicjalnych zbiorowisk piaskowych do nadmorskich borów bażynowych. Liczba okazów flory roślin naczyniowych wynosi około 850 gatunków, a 50 z nich podlega ochronie gatunkowej. Piaszczysty brzeg morski często urozmaicany jest wyniesionymi przez fale morskie glonami. W sezonie zimowym, na plaży niezalewanej przez wody sztormów jesiennych wyrastają rzadkie okazy roślin pionierskich: rukwieli nadmorskiej, honkenii piaskowej. Na wydmach białych spotkać można piaskownicę zwyczajną i wydmuchrzycę piaskową oraz najpiękniejszą roślinę wybrzeża - mikołajka nadmorskiego. Wraz z przemieszczaniem się w głąb lądu napotkać można wydmy szare, na których dogodne warunki do wzrostu znalazły psammofilna murawa, z dominującym gatunkiem szczotlichą siwą i turzycą piaskową. Następnie natknąć się można na bujne kępy bażyny czarnej oraz wrzosu zwyczajnego, które rosną na przedpolu sosnowych borów bażynowych.
Roślinami charakterystycznymi w borach nadmorskich są przede wszystkim storczyki. Bory sosnowe, z gatunków suchych, borów świeżych i borów bagiennych zajmują około 80% powierzchni całkowitej lasów w Słowińskim Parku Narodowym. Ciekawszymi zbiorowiskami roślinnymi, dzięki którym nasz park znalazł się na liście UNESCO są ogromne połacie torfowisk typu wysokiego i przejściowego oraz torfowisk niskich i łąkowych. Podsumowując, w obrębie parku rośnie 46 unikatowych zespołów roślinnych.
Jeśli chodzi o faunę parku - tu należy wspomnieć o kręgowcach i dominującej wśród nich grupie zwierząt - ptakach - jest ich na terenie parku aż 257 gatunków, w tym 150 to gatunki lęgowe. Bogata fauna znalazła tu doskonałe warunki do życia i rozwoju a to za sprawą występowania różnorodnych środowisk przyrodniczych. To bogactwo zawdzięczamy również położeniu parku na szlaku wiosennych i jesiennych przelotów. Odseparowanie terenu sprawia, że zawsze ptaki znajdą tu miejsce do zakładania gniazd czy wypoczywania w okresie migracyjnym. Najcenniejszymi gatunkami ptaków są: orzeł bielik, orlik krzykliwy, orzeł przedni, puchacz, kruk, łabędzie oraz wiele gatunków kaczek. Z ssaków spotkać tu można: jelenie, sarny, dziki, jenoty i zające.
Nazwa parku powstała ku czci ludności Kaszubskiej - Słowińców, którzy kiedyś byli mieszkańcami tych podmokłych, niedostępnych, nieatrakcyjnych gospodarczo terenów. Kaszubska miejscowość Kluki słynie ze skansenu, który kryje bogactwo kultury tejże grupy etnicznej.
Na terenie parku wyznaczono aż 140 km szlaków turystycznych przeznaczonych dla ruchu pieszego, które docierają do najciekawszych i najbardziej charakterystycznych przyrodniczo i krajobrazowo terenów. Nad jeziorami wybudowano wysokie wieże i pomosty widokowe, umożliwiające podziwianie piękna tego krajobrazu, szlaki turystyczne wyposażono zaś we wiaty, zadaszenia, ławki itp. Wokół parku wybudowano wiele parkingów, które umożliwiają zaparkowanie własnych samochodów. Teren parku umożliwia uprawianie jedynie turystyki krajoznawczej. Na jeziorach parku nie można żeglować, jedyna trasa przeznaczona do żeglowania to specjalnie w tym celu przygotowana trasa żeglugowa Łeba - Kluki na jeziorze Łebsko, gdzie turyści płyną w ramach zwiedzania specjalną łodzią z napędem elektrycznym.
