Powstanie Układu Słonecznego datuje się na 4,6 mld la temu, kiedy wyłonił on się z wirującego obłoku gazowo - pyłowego. Siły grawitacji powodowały ruch wirowy tego obłoku, toteż po jakimś czasie posiadał on kształt dysku, zaś w jego centralnej części ukształtowała się gazowa kula. Wysoka wartość temperatury w centrum wirującego obłoku doprowadziła do zapoczątkowania reakcji jądrowych a owocem tego jest powstanie Słońca.
Jednocześnie trwał proces formowania się pozostałych planet w przestrzeni kosmicznej. Gdy doszło do ostatecznego zapłonu Słońca, wiatr słoneczny wydmuchał resztki pyłów oraz gazów z wewnętrznych planet w naszym Układzie Słonecznym oraz doprowadził do osiadania tego materiału na powierzchni planet oddalonych od Słońca, w skutek czego stał się on częścią składową ich obecnej powierzchni.
W Układzie Słonecznym możemy wyróżnić: Słońce, 9 planet, 61 naturalnych satelitów, dużą liczbę planetoid i komet oraz materię międzyplanetarną (meteory).
W naszym układzie Słonecznym występuje podział planet na:
- planety wewnętrzne - są nimi: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars;
- planety zewnętrzne - są nimi: Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton.
Między planetami Marsem a Jowiszem występuje charakterystyczny pas planetoid (asteroid). Orbity planetarne to elipsy, w których Słońce znajduje się w jednym z ognisk. Niemal każde z nich, prócz orbit planet Merkurego i Plutona posiadają kształt zbliżony do kół. Położone są one niemalże w jednej płaszczyźnie, nazywanej ekliptyką (wyjątek stanowi Pluton - jego orbita nachylona jest do płaszczyzny ekliptyki o około 10 stopni). Ekliptyką zwiemy płaszczyznę orbity ziemskiej, nachyloną o kąt 7 stopni do powierzchni płaszczyzny równika Słońca. Planety krążą wokół Słońca w jednym i tym samym dla wszystkich planet kierunku - jest to kierunek przeciwny do ruchu wskazówek zegara.
Modelem obrazującym najdokładniej i najbardziej przejrzyście zależności pomiędzy wszystkimi ciałami naszego Układu Słonecznego jest model zmniejszony o około bilion razy. Ziemia w tym modelu posiada wielkość średnicy równą 1.3 cm, a orbita Księżyca znajduje się w odległości około 30 cm od naszego globu ziemskiego. Słońce położone jest w odległości 150m od Ziemi, i posiada średnicę, wynosząca około 1.5 m. Jowisz ze swoją średnicą równą15 cm okrąża Słońce w odległości 750 m, Saturn zaś ze średnicą ponad 10 cm leży w tym modelu dwa razy dalej. Planety Uran i Neptun są posobne wielkością do cytryny leżą w odległości kolejno 3 km i 4.5 km. Ten model zakłada wielkość człowieka o rozmiarach atomu, a położenie najbliższej gwiazdy (Proxima Centauri) wynosi w oddaleniu od nas 9000 km.
Współczesny wygląd Układ Słoneczny zawdzięcza odkryciu polskiego astronoma Mikołaja Kopernika (1473-1543). Głosił on teorię heliocentryczną, mówiącą o tym, że ogół planet a miedzy nimi Ziemia, okrążają centralnie położone Słońce. Przyjęcie, że to właśnie Słońce, a nie jak dotychczas uważano Ziemia, będąca jedną z planet, znajduje się w centrum Układu Słonecznego pozwoliło Johannesowi Keplerowi (1571-1630) sformułować w oparciu o analizę wyników obserwacji miejsca na sferze niebieskiej planet praw, które obrazują i wyjaśniają rzeczywisty ruch planet, okrążających Słońce. Są to tzw.: trzy prawa Keplera. Owe empiryczne zależności posiadają swe teoretyczne uzasadnienie w dziełach Izaaka Newtona (1642-1727), który sformułował zasady dynamiki oraz prawo powszechnego ciążenia.
- Obłok Oorta
Obłok Oorta jest potężnym zbiorem skał, otacza cały Układ Słoneczny. W określonych odstępach czasu niektóre fragmenty skalne skał odrywają się od pada i widoczne są na nieboskłonie w postaci komet.
- Słońce
Słońce jest największym obiektem w naszym Układzie Słonecznym. Posiada masę, równą całkowitej masie Układu Słonecznego aż w 99.8%, równą 1,9891×1030 kg ( stanowi to około 333 000 mas ziemskich). Słońce złożone jest w przeważającej części z dwóch gazów: wodoru (75%) oraz helu (25%), resztę, tj. mniej niż 0.1% stanowią w głównie metale. Wartość temperatury powierzchniowej Słońca wynosi 5 800 K. W jądrze temperatura jest znacznie wyższa i wynosi miejscami nawet do 15 600 000 o K!
Słońce jest producentem ogromnej ilości energii. Powierzchnia Słońca upstrzona jest tzw. plamami słonecznymi. Maja one postać ciemniejszych (w stosunku do otoczenia) regionów, posiadających średnicę dochodzącą nawet do 50 000 km. Są również znacznie zimniejszymi w stosunku do pozostałej powierzchni słonecznej (temperatura około 3800 K). Ich geneza nie jest do końca wyjaśniona i zanalizowana. Słońca nie można oglądać gołym okiem, ale często możemy obserwować jego zaćmienie - ma ono miejsce wtedy, gdy Księżyc znajduje się na linii pomiędzy Słońcem a naszą planetą.
Słońce złożone jest z kilku sfer. Pierwsza to fotosfera. Fotosfera stanowi ogół warstw z wyjątkiem jądra i nie posiada większej długości jak sam promień. Stanowi ona w pewnym generalizowanym ujęciu powierzchnię Słońca. Kolejna warstwa to cienka chromosfera (widoczna jako czerwona otoczka w czasie całkowitego zaćmienia tarczy słonecznej), a powyżej niej znajduje się korona słoneczna, docierająca na wysokość milionów kilometrów w głąb przestrzeni kosmicznej. Korona słoneczna również zaznacza się w sytuacji zaćmienia tarczy słonecznej lub w przypadku przysłonięcia centralnej części tarczy. Wartość temperatury w koronie słonecznej wynosi do kilku milionów Kalwinów.
Słońce jest zdolne również do emisji tzw. wiatru słonecznego. Składa się on ze strumienia naładowanych cząsteczek (są nimi protony i elektrony), które oddalają się ze znaczna prędkością w przestrzeń kosmiczną - nawet z 450 km/s. To one generują występowanie na powierzchni Ziemi zórz polarnych.
Wiek Słońca szacuje się współcześnie na 4,5 miliarda lat. Być Mozę aktywność słoneczna generuje zmiany temperatury na powierzchni Ziemi, dowodem może być oziębienie klimaty w latach 1645-1715, kiedy to na powierzchni Słońcu nie zanotowano powstania ani jednej plamy słonecznej. Wzrost temperatury zaś zanotowano w XX wieku, gdy powierzchnia Słońca co chwilę aktywowała powstanie plam słonecznych
- Merkury
Merkury to planeta położona najbliżej Słońca. Ze względu na wielkość w Układzie Słonecznym zajmuje ósmą pozycję. Ruch obiegowy tej planety zajmuje okres jedynie 88 dni. Jest jednym z najjaśniejszych obiektów na nieboskłonie, jeśli go w ogóle dojrzymy, co uniemożliwia mała odległość od Słońca oraz nad wyraz szybki ruch obiegowy. Posiada bardzo wysoką gęstość a materia budująca planetę jest dość ściśle upakowana.
Podobnie jak powierzchnia Księżyca na Merkurym spotykane są licznie i gromadnie głębokie kratery. Wokół planety brak jest powłoki atmosferycznej a na jej powierzchni nie zanotowano zjawisk tektonicznych. Jednakże powierzchnia planety bogata jest w liczne urwiska oraz kaniony. Niektóre z nich posiadają nawet setki kilometrów długości oraz niebagatelną głębokość do około 3 km. Równocześnie spotkać tam można tereny dość gładkie i płaskie. Prawdopodobnie jest to wynikiem pradawnej działalności wulkanicznej lub opadnięciem pyłu po wybuchu krateru planetarnego. Jeden z najrozleglejszych kraterów Merkurego to Caloris. Posiada on wielkość średnicy do 1300 km. Uderzenie, w wyniku którego się narodził było z taką siłą, że spowodowało to powstanie po przeciwnej stronie planety niewielkiego wzniesienia!
Na planecie brak jest wody, a więc nie ma tam oceanów, mórz, rzek. Planeta nie posiada również żadnego naturalnego satelity. Należy również dodać, że jej powierzchnia pozostała niezmienioną od czasu, kiedy planeta ostatecznie się ukształtowała.
- Wenus
Wenus to druga po Merkurym planeta oddalona od powierzchni Słońca. Jest najjaśniejszym obiektem na niebie. Charakterystyczna cechą Wenus jest posiadanie bardzo grubej warstwy chmur, która działa jak tarcza i uniemożliwia prowadzenie jakichkolwiek obserwacji na powierzchni planety. Stwierdzono tam występowanie ekstremalnych warunków: wartość temperatury waha się od 130 do 470 stopni Celsjusza, wartość ciśnienia na powierzchni wynosi około 90 atmosfer. Dodatkowo stwierdzono na planecie znaczną aktywność wulkaniczną (co tłumaczy prawie alkowie pokrycie powierzchni planety lawą) a z miąższej warstwy chmur - generowanie przez nie efektu cieplarnianego.
Planeta wykonuje ruch obiegowy Słońca w czasie 225 dni. Ruch wirowy Planety odbywa się "do tyłu" - jest to tzw.: obrót wsteczny. Do ostatnich czasów Wenus nazywana była siostrzaną planetą naszej Ziemi. Tak sądzono z uwagi na podobną wielkość, masę oraz gęstość. Planeta posiada jednego sztucznego satelitę - jest nim sonda "Pioneer-Venus" umieszczona na orbicie planety w 1978r. To zdjęcia z tej sondy dały wiedzę o wulkanicznym wyglądzie powierzchni planety.
- Ziemia
To trzecia planeta w naszym Układzie Słonecznym. Tak jak Mars i Wenus, posiada kształt kuli. Obieg wokół Słońca trwa 365 dni a ruch wirowy odbywa się w czasie 24 godzin. Wielkość ziemskiej średnicy wynosi około 12 800km. Planeta zamieszkana jest przez organizmy żywe, co jest możliwe dzięki płynącej wodzie. Skład atmosfery to przede wszystkim w 70% azot i w 21% tlen.
Przypomina błękitną kulę, a jej powierzchnia poprzecinana jest małymi smugami. Swoją barwę zawdzięcza nasza planeta oceanom oraz atmosferze. Białymi smugami są pasma chmur.
Oś ziemska jest nachylona do płaszczyzny orbity pod pewnym kątem. W wyniku tego na powierzchni Ziemi występują pory roku. Atmosferę ziemską buduje głównie azot i tlen. To również umożliwia życie na Ziemi. Atmosfera jest miąższa na około 100 km i dzieli się na liczne warstwy. Do najważniejszych należy warstwa ozonowa. Jest ona swoistą tarczą broniąca ludzi przez szkodliwymi skutkami promieniowania słonecznego. Ziemia posiada w obfitości oceany wypełnione wodą. Jednak podczas jej powstawania na planecie nie było żadnego oceanu. Około 4 mld lat temu Ziemia posiadała bardzo wysoką temperaturę. Występował na niej czynny wulkanizm, emitujący liczne gazy. Z tych gazów ukształtowały się chmury dające obfite opady deszczu. To one dały wodę do wypełnienia oceanów. Pojawienie się wody generuje powstanie życia na Ziemi.
- Księżyc
Księżyc to ciało niebieskie znane już w czasach prehistorycznych. Jest drugim, po Słońcu najjaśniejszym obiektem na nieboskłonie, widocznym z powierzchni Ziemi. Stanowi naturalnego satelitę Ziemi. Nie wiadomo jak powstał. Prawdopodobnie "oderwał" się od Ziemi, lub ukształtował się w innej części Układu Słonecznego, ale solne ziemskie pole grawitacyjne przechwyciło go. Krąży wokoło Ziemi po orbicie dzięki sile grawitacji, oddalony o 380 000 km od niej samej.
Na Księżycu jak na Ziemi występują dni i noce, i w określonych odstępach czasu jego widoczna część pokryta jest cieniem. Ruch obiegowy wokół Ziemi trwa 27,3 dnia, tak samo jak jego obrót wokół własnej osi - stąd widoczna jest jedynie jedna jego strona.
Powierzchnia Księżyca upstrzona jest ogromnymi zagłębieniami, które ukształtowały się pod wpływem upadków meteorytów. Następnie zagłębienia te zostały wypełnione lawą. Astronomowie nadali im nazwę "mórz". Jednym z nich jest Morze Spokoju, posiadające 1000 km średnicy. To tam wylądował Neil Armstrong pozostawiając na wieczność swe odciski stóp.
- Mars
Mars jest ostatnią ziemską planetą. Obieg wokół Słońca trwa 687 dni, czyli raz na 2 lata. Średnica planety wynosi 6 800 km. Ruch wirowy planety trwa 24 godziny i 37 minut - prawie tyle samo ile na Ziemi. Ponieważ Słońce nie leży dokładnie w środku orbity, zachodzi zbliżanie i oddalanie się planety w czasie swego ruchu wokół Słońca.
Wartość temperatury na Marsie ulega gwałtownym zmianom w czasie roku. Jest to generowane kształtem marsjańskiej orbity - posiada ona silnie eliptyczny kształt. Wartość średniej temperatury na Marsie waha się od -120 do 22 stopni Celsjusza.
Cechą charakterystyczną Marsa, wyróżniającą go spośród innych planet naszego Układu Słonecznego jest posiadanie najwyższych łańcuchów górskich i równocześnie najgłębszych kanionów. Najwyższą górą na Marsie jak również najwyższą w całym Układzie Słonecznym jest Olympus Mons - będąca stożkiem wygasłego wulkanu, jest wysoka na 24 km oraz posiada około 550 kilometrową średnicę w podstawie! Drugie monumentalne "zjawisko" występujące na powierzchni Marsa to potężny system kanionów Valles Marineris, o długości 4000 km i od 2 do 7 km głębokości. W porównaniu z nim Wielki Kanion Kolorado to niewielka rysa na piasku. Mars posiada również głęboki na 6 km krater uderzeniowy - będący wieczną pamiątką po zderzeniu z meteorem. Hellas Planitia, bo tak się nazywa, posiada 2000 km średnicę!
Wnętrze Marsa nie zostano jeszcze poznane. Najczęściej spekuluje się występowanie jądra o promieniu 1700 km, płynno-skalnego płaszcza oraz cienkiej skorupy zewnętrznej. Nie zanotowano jakiejkolwiek obecności pola magnetycznego - świadczy to o niedoborze żelaza w jądrze planety, a ewentualnie większa część tworzona jest przez siarkę. Na Marsie brak jakiejkolwiek działalności tektonicznej, ale czynnie i nieprzerwanie zachodzą procesy erozyjne. Przypuszczalnie około 4 mln lat temu owe liczne zagłębienia, doliny itp. wypełnione były wodą. Prawdopodobnie również na powierzchni płynęły szerokie, dochodzące do kilkudziesięciu kilometrów rzeki albo również występowały zbiorniki oceanów.
Dwoma i jedynymi satelitami Marsa są Phobos i Deimos - synowie boga wojny Aresa (Marsa). Są one niewielkich rozmiarów ciałami niebieskimi, rozmiarów bardziej asteroidy (niewykluczone, że zostały one przechwycone jako asteroidy); a ich średnice przyjmują wartości kolejno 22 i 12 km. Krążą one wokół macierzystej planety na niewielkiej odległości - 9 oraz 23 tys. km.
- Pas planetoid
Planetoidy występują w pasie pomiędzy Marsem a Jowiszem. Są one odłamkami skalnymi o różnych rozmiarach. Prawdopodobnie mogłyby stać się planetą, ale na przeszkodzie stoi oddziaływanie grawitacyjne Jowisza.
Komety są zestalonymi gazami w powiązaniu z pyłami oraz lodem, posiadające swą genezę w pasie planetoid między planetami Marsem a Jowiszem lub powstały z obłoku Oorta. Komety przemieszczają się po torach - orbitach, powiązanych ze sobą silnie poprzez siły grawitacji.
- Jowisz
Jowisz jest największą planetą w naszym Układzie Słonecznym. Posiada masę dwukrotnie większą niż masa wszystkich innych planet w naszym układzie (z wykluczeniem masy Słońca). Ruch obiegowy planety trwa 12 lat ziemskich a wirowy jedynie 10 godzin.
Planetę znano już w czasach prehistorycznych, ale w 1610 r. Galileusz dokonał odkrycia, iż okrążają ją 4 księżyce, nazwane ku czci badacza i astronoma księżycami galileuszowymi. Są nimi: Io (wulkanizm), Europa, Ganimedes oraz Callisto. Te dwie ostatnie prawdopodobnie zbudowane są ze zestalonej wody.
Pierwsza sonda nawiedzająca Jowisz to Pioneer 10 ( 1973 rok). Późnej planeta była badana przez: Pioniera 11, Voyagera 1, Voyagera 2, Ulyssesa i ostatecznie w grudniu 1995 roku - sondę Galileo.
Jowisz nie posiada "twardego gruntu" gdyż budują go prawie wyłącznie różnorodne gazy, których gęstość wzrasta wraz ze zbliżaniem się do centrum planety. Udział 90% w tej mieszaninie gazów posiada wodór, pozostałe 10% - zajmuje hel z pewnymi, ale niewielkich rozmiarów domieszkami metanu, wody oraz amoniaku.
Jowisz, tak jak i inne planety gazowe, posiada dogodne warunki do tworzenia się straszliwych wiatrów osiągających prędkości nawet do około 150 m/s (540km/h), jednakże informacje zebrane przez sondę Galileo pozwalają wyciągać wnioski, że niższe warstwy atmosfery posiadają warunki do tworzenia się wiatrów o prędkościach dochodzących nawet do tysięcy km/h! Wiatry te są wiatrami różnokierunkowymi, zależnie od strefy - muszą to być graniczne strefy, wtedy wiatr wieje we wszystkich kierunkach. Najpotężniejszy huragan zaobserwowany na Jowiszu a tym samym największy huragan naszego Układu Słonecznego to GRS (Great Red Spot), zwany po polsku: Wielką Czerwoną Plamą, odkryty już ponad 300 lat temu! Rozmiary Czerwonej Plamy szacuje się na około 25000 km "długości" oraz ponad 12000 km "wysokości" (jest ona kształtu eliptycznego). Jej wnętrze może pomieścić nawet dwie Ziemie!
Saturn jest to szósta z kolei planeta naszego Układu Słonecznego i stanowi drugą co do wielkości planetę. Saturn podglądany teleskopowo przypomina kształtem nieco spłaszczona kulę. I to nie złudzenie - różnica w "szerokości" a "wysokości" planety wynosi około 10% (jest to ponad 12 000 km). Ruch obiegowy planety trwa 29 lat a obrotowy wynosi 20,7 godziny.
Tak jak u Jowisza planetę buduje w 75% wodór oraz w 25% - hel wraz z domieszką wody, metanu, amoniaku jak również licznych odłamków skalnych. Charakteryzuje się budową właściwą mgławicom planetarnym, z jakiej ukształtował się Układ Słoneczny. We wnętrzu Saturna występuje bardzo wysoka temperatura - nawet do 12000 K ale na jej powierzchni temperatura spada do -180 stopni Celsjusza.
Osobliwością Saturna są jego znane w całym Wszechświecie pierścienie. Planeta posiada ich sześć a ich nazwy oznaczone są literami D, C, B, A, F, G i E (w kolejności od powierzchni planety) i posiadają średnicę od kilku cm do kilkudziesięciu metrów. Budują je miliardy małych skalno - lodowych brył, posiadające różnorodne średnice (kilka centymetrów - kilka metrów; zależnie od typu pierścienia). Miąższość pierścieni jest mikrometryczna w porównaniu ze średnicą - wynosi jedynie 1.5 - 2 km w stosunku do 250 000 km średnicy. Pierwsze z kolei 2 pierścienie widać bez kłopotu, już przez prosty teleskop. Występująca pomiędzy nimi przerwa to przerwa Cassiniego, nazwana tak ku czci jej odkrywcy. Reszta pierścieni, zwłaszcza wyróżniający się rozmiarami pierścień E jest praktycznie niezauważalna.
Geneza pierścieni Saturna (oraz pozostałych planet) nie została do końca poznana - prawdopodobnie są to resztki któregoś z satelitów, który zderzył się z innym ciałem niebieskim, może nawet z pędząca kometą. Planeta posiada aż 18 księżyców. Najbardziej znanymi z nich są Tytan i Pan. Pierwszy z nich otoczony jest atmosferą, podobna do ziemskiej a temperatura może tam spaść nawet do - 270 stopni Celsjusza. Pan zaś pełni niebagatelną rolę - jego [pole grawitacyjne utrzymuje kształt jednego z pierścieni. Zwany jest tez "księżycem partnerskim" a swa nazwę zawdzięcza greckiemu bogu, opiekującemu się trzodą.
Uran jest ósmą planetą w naszym Układzie Słonecznym. Ruch obiegowy planety wokół Słońca wynosi 84 lata a ruch wirowy 10 godzin i 50 minut.
Uran odznacza się charakterystycznym i tylko swoistym dla niego położeniem osi obrotu - pod katem 98 stopni położona jest w stosunku do płaszczyzny orbity planety. Stało się to ewenementem Układu Słonecznego. Z tego powodu jeden z biegunów planety prawie idealnie nastawiony jest na działanie Słońca! Temperatura na planecie może spaść do -270 stopni Celsjusza.
Uran budowany jest w około 85% ze skał oraz lodu, tylko w 15% z wodoru i odrobiny helu. Nie stanowi to typowej budowy wszystkich planet gazowych. Planeta nie ma stałego jądra - jej zewnętrzna budowa przypomina budowę centrum planety. Atmosferę planety buduje w 83% wodór, w 15% hel oraz w 2% metan.
Uran, jak inne gazowe planety, wyposażony jest w pierścienie. Posiada ich aż 11 i o różnych wielkościach - nawet do 10 m. Wokół planety występuje pas metanowych chmur. Planeta posiada barwę zielono - niebieską.
Planeta posiada 15 księżyców, część z nich jest "księżycami pasterskimi. Największymi z nich są: Titania i Oberon, postacie sztuk Szekspira. Obron, będący mniejszych rozmiarów niż nasz Księżyc, jest bardzo zimnym globem o nierównej, pofałdowanej powierzchni. Najmniejszym z księżyców planety jest Miranda - jej pokryta lodem powierzchnia poprzecinana jest szczelinami, urwiskami i równinami. Sonda "Voyager" dostarczyła zdjęć, który jest 10 razy głębszy niż ziemski Wielki Kanion Colorado.
Neptun jest dziewiąta planetą w Układzie Słonecznym, o charakterystycznym błękitnym kolorze, który kojarzy się z barwą oceanu. Kolor ten powstaje w wyniku absorpcji czerwonego promieniowania słonecznego przez metan, stanowiący znaczny udział atmosfery planety.
Neptun zbudowany jest podobnie jak Uran, ale posiada mniejsze rozmiary, większą wagę niż swój poprzednik. Zauważono taką prawidłowość: Jowisz budowa przypomina Saturn, Uran zaś wnętrze Jowisza, Neptun z kolei przypomina Uran. Planetę budują bryły skalno - lodowe oraz, w 15%, wodór oraz hel. Nie tak jak się to ma w przypadku Uranu, planeta wyposażona jest w małych rozmiarów jądro, posiadające masę zbliżoną do masy Ziemi. Neptun ma swoistego rodzaju powlokę atmosferyczną, na którą składają się wodór, hel, śladowe ilości metanu. Jak przystało na gazową planetę, Neptun odznacza się występowaniem straszliwych wiatrów, najsilniejszych ze wszystkich w naszym Układzie Słonecznym. Ich prędkość dochodzi nawet do 2000 km/h! Najpotężniejszy z nich to huragan GDS (Great Dark Spot), czyli Wielka Ciemna Plama. Jego rozmiary oszacowano na około 12 000 km na 7 000 km i prędkość około 1 130 km/h.
Neptun wyposażony jest również w układ pierścieni (5), podobnie do wszystkich gazowych planet. Mają one barwę ciemną, ale ostatecznie nie dokonano zanalizowania ich budowy wewnętrznej. Ale co jest właściwe jedynie pierścieniom Neptuna, są one lekko "skręcone" a posiadają nazwy: Adams, Leverrier oraz Galle. Występują w odległości około 42 000 km do 63 000 km od centrum planety.
Planeta zdolna jest do odbijania około 84% promieniowania słonecznego. Jego ruch obiegowy wynosi 164 lata ziemskie. Planeta posiada 8 księżyców. Największym i najjaśniejszym z nich jest Triton odkryty w 1846 roku. Ma wymiary średnicy około 2705 km i jest niewiele mniejszy od naszego Księżyca. Wiruje w przeciwnym kierunku niż pozostałe planety w naszym Układzie Słonecznym.
Planeta ta jest najdalej położoną planetą naszego Układu - lub inaczej: najgłębiej położoną. Pluton jest niewielkich rozmiarów, znacznie mniejszych od takich planet jak: Ziemi, Marsa czy Merkurego a czasami porównuje się nią do księżyców, od których również znacznie odstaje wielkością a właściwie niewielkim rozmiarem - Ganimedesa, Kallisto, Europy, Io (księżyca Jowisza), Trytona (księżyca Neptuna), Tytana (księżyca Saturna) czy nawet ziemskiego Księżyca. Jego średnica wynosi tylko 4 000 km.
Pluton odkryto niedawno w 1930 r. przez Clyde'a Tombaught'a, z inicjatywy Percivala Lowella, który całe swe życie przeżył pod znakiem poszukiwania nowej dziewiątej planety. Tombaught to astronom - amator, lubujący się w korzystaniu z instrumentów Obserwatorium Lowella, jako nagroda za znakomite rysunki.
Pluton jest jedyną planetą, dotychczas niezbadaną przez jakąkolwiek sondę kosmiczną. Zdjęcia planety powstały za pomocą teleskopów. Jednakże NASA pracuje nad wystosowaniem na Pluton ziemskiej sondy.
Pluton posiada jedynie jednego satelitę naturalnego - księżyc Charon, zaobserwowany dopiero w 1978 roku. Nie różni się wiele masą od samej planety, co generuje specyficzny ruch ciał - krążą one obie wokół jednego środka ciężkości. Jest to swoistego rodzaju podwójny układ gwiazd. Charon i Pluton zwrócone są do siebie zawsze tą samą stroną.
Orbita Plutona posiada najbardziej ze wszystkich orbit kształt typowo eliptyczny. Jej dostateczne spłaszczenie sprawia, że w określonych odstępach czasu Pluton znajduje się w bliższej odległości od Słońca, niż Neptun.
Pluton obiega Słońce w czasie 248 lat ziemskich. Nic w tym dziwnego - przecież Słońce znajduje się znacznej odległości od niego. Słońce daje tej planecie tyle promieniowanie słonecznego ile Księżyc daje Ziemi.
O Plutonie nie mamy wielu sprawdzonych wiadomości, czasami bazujemy jedynie na prawdopodobieństwie i przypuszczeniach. Tak jak w przypadku wartości temperatury na jego powierzchni - być może oscyluje ona wokół wartości od -228 do -238 stopni Celsjusza. Budowa tez jest jedynie prawdopodobna - planeta składa się z 70% ze skał a reszta, czyli 30 % - to zamarznięta woda. Prawdopodobny kład atmosfery planety to w przeważającej części azot oraz tlenek węgla oraz metan.
Astronomowie stwierdzili znaczne podobieństwo Plutona do jednego z księżyców Neptuna - Trytona. Wystosowano z tego powodu wiele hipotez, dotyczących historii powstania tych ciał niebieskich. Jedna z nich mówi o funkcjonowaniu Trytona w czasach historycznych jako planety podobnej do Plutona, która stała się w wyniku przechwycenia przez jej pole magnetyczne księżycem Neptuna. Jeszcze inna zakłada, ze Pluton, jako dawny księżyc Neptuna wyrwał się spod jego wpływu, funkcjonując do teraz jako odrębna planeta.
Od 1992 r. prowadzono dalsze obserwacje naszego Układu Słonecznego. Naukowcy zaobserwowali mnóstwo stosunkowo niewielkich rozmiarów ciała, położone za orbitą Plutona, co świadczy o tym, że Układ Słoneczny nie liczy jedynie 9 planet a tym samym nie jest zamkniętym Układem Słonecznym. Posiada jeszcze wiele ciał niebieskich odkrycia.
