To typowy przedstawiciel należący do rodziny ryb łososiowatych, która króluje pomiędzy słodkowodnymi rybami. Każdy z przedstawicieli tejże rodziny odznacza się torpedowatym ciałem - są one zdecydowanie pływakami doskonałymi. Jakość i ubarwienie mięsa, wygląd to cechy, które uzasadniają stawianie łososia na najwyższym miejscu pośród ryb. Poza ilością łusek w każdym z rzędów i liczbą promieni w każdej płetwie, rozpoznawczym podstawowym znakiem tego gatunku jest budowa lemiesza. Łosoś zajmuje część północną Atlantyku, na długości wybrzeży Europy, począwszy od rzeki Peczory (ROSJA) do rzeki portugalskiej Duero , na długości wybrzeża wschodniego Kanady a także w pobliżu Islandii i Grenlandii. Od wędrownej troci różni go wykrój ogonowej płetwy i występowanie plam ciemniejszych jedynie na głowie oraz części górnej ciała. Srebrne, błyszczące łuski są bardzo lekko osadzone na skórze i odpadają łatwo. Samiec posiada smuklejsze ciało, a szczękę dolną zagiętą na kształt haka (zwłaszcza u osobników starszych) .

Łosoś wędruje daleko na tarło w partie górne rzek, nie zawsze o jednakowej porze roku. Jego ciąg w szkockich rzekach zaczyna się w marcu, w Irlandii - dopiero w czerwcu. Niekiedy wędrują w danej rzece 2 populacje: jesienna i wiosenna, które różni ich rozmiar. Ciąg główny zaczyna się wiosną, kiedy temperatura wody sięga 6 C . Ciągnące jesienią ryby zwykle wycierają się w odcinkach dolnych dopływów i rzek, populacja wiosenna z kolei wysoko wędruje, do partii przy-źródlanych rzek. Podczas tarłowej wędrówki ciemnieje srebrne zabarwienie łososi, blednie ich czerwono zabarwione mięso, tracąc także dobry smak. Przełom jesieni oraz zimy ta czas odbywania tarła, w częściach o dnie, które wyłożone jest gruboziarnistym piaskiem i żwirem. Ikrzyca wypłukuje gniazda w dnie, do których składa 5 - 30 tysięcy ziaren ikry, w zależności od wielkości. Łososie mające ciężar 4,5 - 9 kg przeprowadzają tarcie na głębokości równej 15 - 60 cm, w nurcie mającym prędkość przepływu wody równy 30 - 40 cm/sek. W tym czasie okazują się nietrudnym łupem dla kłusowników oraz drapieżników różnego rodzaju. Na tarlisku szybki nurt zapewnia wspaniałe tlenowe warunki dla ikry rozwijającej się. Po upływie 100 - 150 dni wylęg wykluwa się. Łososie młode pozostają w wodzie słodkiej 2 - 3 lata, by jako ryby o długości 10 - 20 cm powędrować do morza, podobne są ubarwieniem do pstrągów młodych, już posiadają srebrną charakterystyczną barwę łososia.

Podczas spływu w kierunku morza wśród niewielkich łososi mają miejsce duże straty, wskutek zanieczyszczeń, albo także podczas przechodzenia poprzez turbiny wodnych elektrowni. W związku z tym buduje się na niektórych ze stopni wody specjalne przepławiki. Łososie w morzu mają doskonałe pokarmowe warunki, przez 1 - 3 lat żerują intensywnie. Przyrosty roczne to 2 - 5 kg. Samce przeprowadzają wędrówki do słodkiej wody. W czasie pobytu w rzece pokarmu nie przyjmują, choć mając na uwadze wędkarskie masowe połowy można wyciągnąć wnioski odmienne. Ze względu na niebezpieczeństwa, na jakie obecnie napotykają łososie podczas tarłowych wędrówek, są łowione w pułapki specjalne, od nich pozyskuje się ikrę oraz mlecz, przy jednoczesnym zapładnianiu jaj w warunkach sztucznych. Po tym łososie z pozyskanego wylęgu są chowane do 3 lat w zarybieniowych ośrodkach, skąd są wypuszczane do rzek lub potoków, niekiedy do morza bezpośrednio.

W latach ostatnich pojawiła się u łososi choroba skóry niewiele znana; jej objawy są widoczne gołym okiem już na rybach, które znajdują się w wodzie: plamy białe na grzbiecie, głowie a także innych miejscach. Miejsca do których ryby te regularnie ciągną, zawsze są ogromną turystyczną atrakcją, ich skoki poprzez wodospady oraz progi sztuczne są pokazywane specjalnie. Zdarza się, iż niektóre łososie pozostają u wybrzeży oraz ujść macierzystych rzek, inne z kolei podejmują wędrówki bardzo długie. W trakcie dnia mogą przebyć drogę równą 30 - 108 km.

Łosoś jest łowiony na żywe przynęty (żywce, rasówki, pęki robaków) oraz sztuczne (muszki, woblery, błystki). Sportowe połowy łososia, zwłaszcza na przynęty sztuczne, są dla krajów, które dla obcokrajowców specjalnie je organizują (Norwegia, Szwecja, Irlandia, Szkocja itd..), istotne źródło dochodów. W krajach tych złowienie na wędkę jednego łososia przynosi wyższy dziesięciokrotnie zysk w porównaniu z połowem jednego łososia w morzu przy użyciu sieci. Sportowe połowy łososi miały swój udział w rozwoju przemysłu, który wytwarza wędkarski sprzęt. Za sportowy najbardziej uważany jest połów na łososiowe muszki. Także dobrymi są imitacje larw oraz krewetek. W spinningowaniu na wędzisku mocnym ze znacznym zapasem żyłki, 0,35 mm minimum, stosuje się błystki, systemiki w celu uzbrajania rybek a także fantazyjne zróżnicowane kombinacje muszek wraz z błystkami. Mocny podbierak lub dobra osęka konieczna jest do holowania. Połowy łososi w żadnym wypadku nie są przeznaczone dla wędkarzy początkujących.