Groźną i wciąż pojawiającą się chorobą odzwierzęcą jest wścieklizna. Jest to choroba wirusowa, wywołująca poważne stany zapalne mózgu, kończące się śmiercią. Zarażenie wirusem następuje poprzez kontakt z chorym zwierzęciem, najczęściej poprzez ugryzienie, czyli wniknięcie wirusa do krwi. Zarażenie może nastąpić poprzez każdy kontakt ze śliną chorego zwierzęcia (jeśli chory pies poliże błony śluzowe człowieka, to wirus przez błony przenika do krwiobiegu). W ślinie chorego zwierzęcia znajduje się dużo wirusów. Obowiązkowe szczepienia ochronne psów i kotów znacznie wyeliminowały wściekliznę, jednak nadal pojawia się ona, zwłaszcza u zwierząt dzikich, głównie lisów, od których zarażają się psy. Wirus po wniknięciu do organizmu człowieka czy psa rozwija się (namnaża, wylęga) przez kilkutygodniowy, a nawet kilkumiesięczny okres. Choroba objawia się przede wszystkim jako wstręt do wody. Poza tym powoduje zmiany nastroju, agresję na zmianę z nadmiernym pobudzeniem i depresją. Gorączka, nagłe drgawki, osłabienie, to inne objawy choroby. Chore zwierzę lub człowiek toczy pianę z ust. Śmierć następuje w kilka dni po pojawieniu się pierwszych oznak choroby. Leczenie nie przynosi specjalnych efektów. Skuteczne bywa szczepienie przeciw wściekliźnie. Obowiązkowo powinno się szczepić zwierzęta domowe, takie jak psy, koty. Człowiek podejrzewany o zarażenie się wirusem wścieklizny również powinien zostać w porę zaszczepiony. Najważniejsze jest jednak zapobieganie chorobie poprzez szczepienie zwierząt. Szczepić powinno sie też zwierzęta dzikie, takie jak lisy i wilki. Służy temu rozrzucanie kęsów pokarmu zawierających szczepionkę. Nie należy zbliżać się do zwierząt podejrzewanych o wściekliznę, czyli zachowujących się zbyt ufnie wobec człowieka (zwierzęta dzikie nigdy nie zbliżają się do człowieka, czują przed nim naturalny lęk). Należy pilnować, aby psy nie kontaktowały się z dziką zwierzyną. W tym celu należy trzymać psa w ogrodzie, a nie wypuszczać na długie samodzielne spacery bez nadzoru (chodzi oczywiście o tereny wiejskie, lasy, zarośla). Jeśli zostaniemy już pogryzieni przez dzikie zwierzę, które podejrzewamy o zarażenie wścieklizną, należy pozwolić krwi wyciec z rany (wraz z krwią z rany wydostaje się wirus, więc jest szansa, że wszystkie cząsteczki wirusa zostaną usunięte z organizmu). Następnie ranę należy dobrze zdezynfekować wodą utlenioną, jodyną, alkoholem. Po opatrzeniu rany należy zwrócić się jak najszybciej po pomoc lekarską w celu podania szczepionki. Jeśli zostaliśmy pogryzieni przez bezpańskiego obcego psa, należy go zatrzymać, najlepiej uwięzić i pozostawić do przebadania przez weterynarza i służby mikrobiologiczne w celu stwierdzenia, czy zwierzę jest rzeczywiście chore na wściekliznę.

Chorobą zakaźną i też groźną, choć na szczęście nie zawsze kończącą się śmiercią jest grypa. Choroba powszechnie znana, powodująca nieraz epidemie. Czasem zabija ona wiele ludzi. Epidemia czy pandemia pojawia się wtedy, kiedy wirus mutuje i powstaje jego nowa odmiana (grypę wywołuje wirus), na którą ludzie nie są odporni i przechodzą wtedy chorobę bardzo ciężko. Przyczyną zgonów w przypadku grypy nie jest sama grypa, ale powikłania, jakie ona daje. Organizm niektórych ludzi jest tak wycieńczony podczas grypy, że nie potrafi bronić się przed bakteriami lub innymi wirusami, które wnikają wtedy do niego. Dochodzi więc do rozwoju nowej choroby, z którą organizm nie radzi sobie. Najczęstszymi powikłaniami pogrypowymi są: zapalenie płuc, zapalenia mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowych. Są to powikłania bardzo groźne i czasem śmiertelne. Antybiotyki przepisywane chorym na grypę nie mają pomagać walczyć z grypą (gdyż antybiotyki nie zwalczają wirusów, nie ma obecnie skutecznych leków antywirusowych), lecz zabijają bakterie, które mogą wywołać ciężką chorobę. Grypa przenosi się drogą kropelkową, ale nie tylko. Objawami grypy są: ogólne osłabienie, podwyższona temperatura, która z czasem przechodzi w wysoką gorączkę; bóle głowy, mięśni i stawów, śluzowaty wyciek z nosa, kaszel, bardzo złe samopoczucie. Niektórzy ludzie wymiotują i mają silne biegunki w czasie grypy. Po kilku dniach stan chorego ulega poprawie. W czasie grypy nie należy się wysilać, trzeba dużo odpoczywać, leżeć w łóżku, pić dużo płynów, przebywać w cieple, zażywać przepisane przez lekarza leki, brać środki obniżające temperaturę ciała. Dobre efekty w zwalczaniu grypy daje zażywanie dużych ilości witaminy C i rutyny, które uszczelniają naczynia krwionośne. Najlepszym sposobem na zapobieganie grypie, a zwłaszcza powikłaniom jest szczepionka. Nie daje ona pewności, że człowiek nie zachoruje, ale nawet jeśli już się tak stanie, to objawy choroby będą łagodne, a już na pewno nie dojdzie do groźnych powikłań.

Chorobą zakaźną jest też AIDS, wywoływany przez wirusa HIV. Zarazić można się nim przez kontakt z krwią lub innymi płynami surowiczymi osoby chorej. Nie można raczej zarazić się przez kontakt ze śliną, nawet w czasie pocałunku. Wirus wnika do krwi przez rany, w czasie wykonywania iniekcji strzykawką, która jest zanieczyszczona krwią osoby chorej. Najczęściej jednak do zarażenia wirusem HIV dochodzi podczas kontaktu płciowego. Wirus prowadzi do stopniowego zniszczenia układu odpornościowego człowieka. Efekt jest taki, że organizm nie potrafi bronić się nawet przed najbardziej błahymi zakażeniami. Śmiertelna wtedy może okazać się zwykła grypa lub zakażenie bakterią, która u zdrowego człowieka nie wywołuje żadnych chorób. W zaawansowanym stadium choroby rozwijają się nowotwory, przed którymi zdrowy organizm jest się w stanie bronić. Dochodzi do uszkodzeń narządów. Zabójcze może okazać się zwykłe zapalenie płuc. Bardzo ważne jest wczesne wykrywanie choroby u ludzi, gdyż daje ono daje szansę na podjęcie leczenia ratującego życie. Nie da się wirusa usunąć z organizmu, ale można go unieszkodliwić tak, iż nie spowoduje śmierci. Obecnie jest to już możliwe. Są leki, które zapobiegają zniszczeniu układu immunologicznego przez wirusa, blokując działanie cząsteczek wirusowych. Należy wykonywać co jakiś czas badania w kierunku obecności HIV, zwłaszcza gdy istnieje podejrzenie, że możemy być zarażeni. Najlepiej jednak unikać kontaktów płciowych z nieznajomymi ludźmi, mieć jednego partnera, nie używać zanieczyszczonych igieł do wykonywania zastrzyków. Konieczne jest badanie ludzi oddających krew. Niestety wirusa nie da się najczęściej wykryć w krwi człowieka zarażonego do sześciu miesięcy po zarażeniu, dlatego często ludzie, u których nie wykryto wirusa oddają krew zawierającą HIV, który zaraża biorców krwi. Wirus HIV może nie dawać oznak swojej obecności w organizmie przez wiele lat. W końcu jednak niszczy odporność i prowadzi do śmierci. Jeśli zostanie wykryty zbyt późno, to zwykle nie da się już wtedy znacznie przedłużyć życia chorego, a jest to możliwe przy wczesnym wykryciu choroby.

Różyczka jest chorobą wirusową, która objawia się jako wysypka skórna. Jest to choroba wieku dziecięcego. Jednak ludzie, którzy nie chorowali na różyczkę w dzieciństwie, a zachorują w wieku dorosłym, przechodzą chorobę o wiele ciężej, niż dzieci, a w dodatku dochodzi do powikłań. Choroba objawia się wysypką, powiększeniem węzłów chłonnych, podwyższoną temperaturą ciała. Zarażenie następuje wskutek kontaktu z chorym lub z przedmiotami, z którymi chory miał kontakt i na których tkwi wirus. Różyczka, to choroba, którą trzeba "wyleżeć". Niebezpieczna jest w przypadku kobiet ciężarnych, gdyż może prowadzić do poważnych wad w rozwoju płodu.

Świnka, to kolejna choroba wieku dziecięcego. Jest wywoływana przez wirus. Objawy choroby, to powiększenie i bolesny obrzęk ślinianek przyusznych (choć nie tylko tych). Jeśli ktoś nie chorował na nią w dzieciństwie, to jako dorosły człowiek może przechodzić ją dość ciężko, z poważnymi powikłaniami. Najczęściej dochodzi do zapalenia jąder, jajników, trzustki, opon mózgowych. Chory powinien znajdować się pod kontrolą lekarza. Raz przebyta choroba daje odporność na całe życie (podobnie jak w przypadku różyczki).

Kolejną powszechną chorobą wieku dziecięcego jest ospa wietrzna (również choroba wirusowa). Objawia się wysypką skórną. Pęcherze skórne zawierają wodnistą ciecz, która wypływa po rozdrapaniu pęcherzy. Wysypka wywołuje silne swędzenie. Nie należy tego drapać, gdyż pozostają na skórze trwałe wgłębienia. Przy ospie wietrznej dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, występuje też gorączka. Choroba może dawać powikłania w postaci zapalenia płuc, mięśnia sercowego, opon mózgowych. Nie należy jej bagatelizować. Po kilkunastu dniach objawy choroby zwykle ustępują. Zarażenie następuje przez kontakt z chorym. Po przebytej ospie wietrznej może u człowieka (zwłaszcza dorosłego) pojawić się półpasiec, wywoływany przez tego samego wirusa, co ospa wietrzna.