Labirynt nad morzem - biografia autora
Zbigniew Herbert przyszedł na świat 29 października 1924 roku we Lwowie. Uczęszczał tam najpierw do szkoły podstawowej pw. św. Antoniego, a później do gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego. W czasie okupacji (najpierw sowieckiej, potem niemieckiej), kontynuował naukę na tajnych kompletach, uzyskując świadectwo maturalne w 1943 roku. Został aktywnym uczestnikiem Armii Krajowej i ukończył konspiracyjną szkołę podchorążych.
Równocześnie podejmował różne prace, między innymi jako karmiciel wszy w Instytucie Weigla, który produkował szczepionkę przeciw tyfusowi.
Po zakończeniu II wojny światowej Herbert rozpoczął studia, początkowo w Krakowie i Sopocie, a następnie studia ekonomii i prawa na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jednym z jego wykładowców filozofii był profesor Henryk Elzenberg, dedykat jego słynnego wiersza „Do Marka Aurelego”. W latach 48–56 pracował dorywczo: m.in. w Banku Gdańskim, jako dziennikarz, bibliotekarz i nauczyciel.
Literacki debiut miał miejsce w latach 50., kiedy publikował swoje pierwsze wiersze i recenzje w pismach takich jak „Tygodnik Powszechny”, „Dziś i Jutro”, początkowo pod pseudonimami.
Rok 1956 przyniósł Herbertowi przełom — zniesienie socrealizmu otworzyło drogę do ukazania wierszy. W 1957 opublikował tom „Struna światła” (1956), a w 1961 „Studium przedmiotu”. W latach 1958– 1960 odwiedził Francję, Anglię, Włochy i Grecję, czego efektem był esejowy debiut – „Barbarzyńca w ogrodzie” (1962). W latach 60. i 70. Herbert zdobywał kolejne międzynarodowe nagrody (Kościelski, Jurzykowski, Lenau, Herder), równocześnie zaangażowany w życie literackie i obywatelskie, m.in. brał udział w redakcjach pism i protestach przeciw cenzurze, podpisując Listę 17, Memoriał 59. Od 1975 do 1981 Herbert przebywał głównie za granicą: w Niemczech, Austrii i Włoszech. Po powrocie do Polski zaangażował się w działalność opozycyjną, publikując w podziemnej „Zapisie”. Jego twórczość, m.in. Pan Cogito, stała się symbolem moralnego sprzeciwu wobec reżimu.
W 1986 wyjechał do Paryża, by ostatecznie wrócić do Polski w 1992. W międzyczasie otrzymał prestiżową Nagrodę Jerozolimy (1991), co podkreśliło jego globalne uznanie. Na stałe powróciwszy do Warszawy, Herbert pozostał aktywny literacko i społecznie. Był krytykiem polityki III RP, interweniował w sprawy Kurdyjskie i Czeczeńskie. Pomimo pogarszającego się stanu zdrowia (cierpiał na astmę), ukończył m.in. „Epilog burzy”, wydany tuż przed śmiercią. Zmarł 28 lipca 1998 roku w Warszawie i został pochowany na Powązkach. W 2007 pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.
