Mała apokalipsa - charakterystyka bohaterów
Pisarz – główny bohater powieści, a jednocześnie jej narrator; to z jego perspektywy opisywany jest świat przedstawiony; czytelnik nie poznaje jego imienia i nazwiska, przez co literat staje się swoistym everymanem (tzn. Bohaterem uniwersalnym, w którego położenie może się podstawić każdy czytelnik); literat obsesyjnie myślący o śmierci; przestał pisać, by pozbawiony cenzury i autocenzury, poczuć się wolnym w świecie zniewolonych ludzi; uważa swoje życie za męczarnię; jest rozczarowany opozycją i ludźmi świata kultury; uważa, że społeczeństwo jest pogrążone w letargu i że on sam niczym się od niego nie różni; wątpi w sens czynu, którego ma dokonać; czuje się samotny; żyje świecie absurdu, w którym nawet czas nie może być punktem odniesienia.
Nadieżda – Rosjanka i była żona dyplomaty; deklaruje, że zakochała się w pisarzu od pierwszego wejrzenia; wydaje się niezrównoważona, momentami podziwia literata, by za chwilę uznać go za przeciętnego; deklaruje, że umrą razem; ofiarowuje mu miłość cielesną; staje się źródłem rozterek pisarza; czule żegna go przed samospaleniem.
Hubert – przedstawiciel opozycji, który żył na pełnych obrotach i dlatego podupadł na zdrowiu; wcześniej bywał u pisarza, prosząc go o podpisanie różnych petycji, przez co bohater miał problemy z władzą; to on, razem z Ryśkiem, informuje literata, że został wybrany.
Rysiek Szmidt – pisarz, który tworzy prozę eksperymentalną (bez znaków przestankowych), członek opozycji, brat Edka, z jednej strony sprzeciwia się PRL-owskiej władzy, z drugiej – dzięki proreżimowskiej książeczce ma zapewnione stałe źródło utrzymania; nie potrafi uzasadnić, dlaczego to właśnie pisarz został wybrany do aktu samospalenia.
Edek Szmidt – brat Ryszarda, filozof marksistowski, cenzor, zafascynowany aluzją literacką jako sposobem walki z cenzurą; dawniej należał do inteligencji katolickiej; teraz prowadzi wykłady dla docentów z departamentu; gardzi swoim bratem i całą opozycją; uważa, że opozycjoniści współegzystują z władzą, że jest to swego rodzaju układ. Jego zdaniem, Rosja, która jest słaba pod względem ekonomicznym i kulturalnym, to jedyna szansa dla Polski; filozof mówi o przetrwaniu biologicznym; gdyby ZSRR prześcignął USA, wchłonąłby Polskę.
Halina – kobieta czynu, zaangażowana w sprawy PRL-owskiej opozycji; to ona instruuje bohatera, kupuje mu zapałki i niebieski kanister; aresztowana nie może obserwować samospalenia pisarza.
Tadzio Skórko – szpicel, współpracownik departamentu cenzury; karierowicz; pisze dla władz utwory satyryczne, by badać nastroje społeczne; przedstawia się jako wielbiciel twórczości pisarza; w rzeczywistości śledzi go; oddaje w ręce tajniaków; zdemaskowany, obiecuje, że zakończy współpracę; chce zyskać sławę, tworząc reportaż o ostatnich chwilach literata; choć wydaje się młodzieńcem, to jest to mężczyzna trzydziestokilkuletni lub czterdziestoletni.
Władysław Bułat – reżyser, któremu zależy na poklasku mas; włącza się w „opozycyjne kółko wzajemnej adoracji”; choć należy do konspiracji, kieruje się tym, co bardziej będzie mu się opłacało; w czynie pisarza dostrzega korzyści dla siebie. Postanawia wyjechać do Ameryki, co można potraktować jako ucieczkę.
Sacher – emerytowany członek Biura Politycznego; dawniej bardzo zaangażowany; to on przyczynił się do wyrzucenia pisarza z partii; pisze pamiętnik na temat państwa totalitarnego, jednak nikomu nie chce pokazać swoich zapisków.
Kobiałka – drze przemówienia, nazywa partyjnych kolegów świniami. Cieszy się, że przed PRL-owską rzeczywistością ukryje się w domu wariatów; pisarz uważa, że jego czyn przyspieszy bieg historii.
Kolka Nachałow – Rosjanin, syn oficera KGB; korzystając ze swojej uprzywilejowanej pozycji, robi w Polsce podejrzane interesy.
