Ludzie, którzy szli - biografia autora
Tadeusz Borowski urodził się 12 listopada 1922 roku w Żytomierzu. Poeta, pisarz i publicysta, autor licznych opowiadań o tematyce lagrowej. Pisarz szybko stracił rodziców, którzy zostali uwięzieni w łagrach. Początkowo pozostał pod opieką ciotki, ostatecznie udało mu się trafić z bratem do Polski, gdzie spotkał się z ojcem i matką. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie poznał Marię – swoją przyszłą żonę. W 1942 roku wydał tomik poezji, a w 1943 trafił do obozu w Auschwitz. Stamtąd do obozu w Dachau. Po wojnie został w Monachium.
W 1948 roku pisarz wstąpił do PZPR. Do 1950 roku mieszkał w Berlinie, gdzie pełnił funkcję referenta kulturalnego, a także działał na rzecz wywiadu wojskowego. W kolejnym roku doczekał urodzin córki, ale wkrótce po odwiedzeniu żony w szpitalu – zmarł w wyniku otrucia (być może była to próba samobójcza) 3 lipca 1951 roku w Warszawie. Okoliczności jego śmierci pozostają nie do końca jasne.
Ważniejsze utwory:
- „Gdziekolwiek ziemia...” (1942)
- „Byliśmy w Oświęcimiu” (1946 - współautorstwo K. Olszewski, J. Nel-Siedlecki)
- „Ludzie, którzy szli” (1946)
- „Pożegnanie z Marią” (1946)
- „U nas w Auschwitzu” (1947)
- „Proszę państwa do gazu” (1947)
- „Dzień na Harmenzach” (1948).
