Nie ma - plan wydarzeń
- Spotkanie z wierszem Violi Fischerovej w praskim metrze.
- Opowieść o życiu i traumie Violi Fischerovej.
- Refleksja o pamięci jako konstrukcie.
- Wizyta ojca w Pradze wskazująca na różnice pokoleniowe i kulturowe, niedopowiedziana rozmowa o tożsamości syna.
- List Ewy, czyli osobisty bilans życia bez dzieci, męża, zdrowia, ale z poczuciem wolności.
- Opowieść o zaginionym kapeluszu jako metafora rzeczy utraconych i pamięci.
- Rozważania o nekrologach jako „właściwej rubryce” prawdy i selekcji pamięci.
- Anegdota o wizycie u dentysty i metafora ubytków w życiu.
- Osobiste doświadczenie bólu.
- Obraz rzeki jako metafory pamięci niosącej dawne osady i kształtującej wspomnienia.
- Wizyta u kobiety robiącej przetwory na koniec świata.
- Historia byłego żołnierza – trauma wojny i duchowa pustka po powrocie.
- Obserwacja wyblakłych kolorów w rodzinnym domu.
- Męskie wyznania o słabości i łamanie stereotypu siły.
- Trzydziesta noc matki przy chorym dziecku – granica wytrzymałości i zmiana człowieka.
- Szkic o malarstwie Ediego Hili, obrazach nieobecności i okaleczonej przeszłości.
- Historia willi z komunistyczną gwiazdą jako czeski sposób ironicznego oswajania przeszłości.
- „Bomba czasu”, czyli emocjonalny wybuch pamięci wywołany znalezionymi pamiątkami.
- Rozmowa z Vargą i Zeiskim o pojemności słowa „NIE MA”.
- Refleksja o przywłaszczaniu cudzej straty.
- Spacer z fotografem Jackiem i wspólne szukanie prawdy i zatrzymywanie znikania.
- Historia „ślicznego i posłusznego” dziecka.
- Rozważania o życiu reportażu po publikacji.
- Obraz mszyc jako metafora nieuchronnych zniszczeń w życiu.
- Notatki z rozmowy o lęku przed pustką.
- Lekcja Hanny Krall o zostawianiu w tekście miejsca na brak.
- Autoanaliza reportażu jako sztuki rezygnacji i przemilczenia.
- Akceptacja absurdu i braku sensu.
- Osobiste wyjaśnienie autora o motywie książki.
