Wspomnienia wojenne - geneza utworu i gatunek
Lanckorońska w wydanych wspomnieniach kilkukrotnie sygnalizuje, że notatki do nich powstawały już w tracie jej uwięzienia. Spisane zostały przez nią jednak głównie w latach 1945–1946. Przez wiele lat nie były jednak publikowane. Zgodnie z jej pierwotnym zamierzeniem miały zostać one wydane dopiero po jej śmierci. Zmieniła jednak zdanie pod koniec życia, uznając, że przyszedł czas na ich publikację. Po raz pierwszy „Wspomnienia wojenne” Karoliny Lanckorońskiej zostały wydane w 2001 roku.
„Wspomnienia wojenne” Karoliny Lanckorońskiej wpisują się w szeroką grupę utworów niefikcjonalnych, świadectw wydarzeń II wojny światowej. Cechuje je:
- narracja pierwszoosobowa, z wyraźnym odesłaniem do konkretnej postaci bohatera-narratora,
- balansowanie między relacją a opisem subiektywnych przeżyć, reakcji, na to, co się wokół dzieje,
- połączenie języka sprawozdawczego z fragmentami o silnym nacechowaniu emocjonalnym,
- odwoływanie się do konkretnych wydarzeń, ich zlokalizowanie w czasie i przestrzeni, przywoływanie konkretnych postaci.
Karolina Lanckorońska we „Wspomnieniach wojennych”, podobnie jak Gustaw Herling-Grudziński w „Innym świecie” czy Tadeusz Borowski w swoich opowiadaniach, opowiada historię, która stała się jej własnym udziałem.
