Beniowski - biografia autora
Juliusz Słowacki to jeden z trzech wieszczów polskich. Obok Mickiewicza i Krasińskiego uznawany za największego twórcę polskiego romantyzmu.
Urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu na Ukrainie. Jego ojciec był profesorem literatury. Po jego przedwczesnej śmierci wychowanie syna spadło na matkę Salomeę. 4 lata później wyszła ona za mąż za Augusta Ludwika Becu, profesora medycyny – pierwowzór Doktora z trzeciej części „Dziadów” A. Mickiewicza. Becu w 1824 roku zginął rażony piorunem.
Młody Słowacki najpierw kształcił się w gimnazjum krzemienieckim, potem na Uniwersytecie Wileńskim (na wydziale prawa). W 1829 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w komisji rządowej. Wtedy jednak już coraz mocniej znać o sobie dawała jego pasja do pisania. Pierwsze jego próby literackie wiążą się z okresem powstania listopadowego. Po jego wybuchu wyjechał do Drezna, a potem do Londynu z misją dyplomatyczną, co wielokrotnie mu wytykano jako ucieczkę z pola walki. W 1832 roku osiadł w Paryżu. W tym samym roku wydał dwa tomy Poezji, w których znalazły się też powieści poetyckie i próby dramatyczne – Jan Bielecki, Maria Stuart, Żmija. W 1833 roku wyjeżdża do Szwajcarii. Tutaj pisze Kordiana, Balladynę, Horszyńskiego. W 1836 wyjeżdża ze Szwajcarii, udaje się do Włoch. Tam poznaje Zygmunta Krasińskiego, który staje się pierwszym admiratorem, ale i krytykiem jego twórczości. Później rozpoczyna swoją podróż na Wschód: do Grecji, Egiptu, Palestyny, Syrii. Z tego okresu pochodzi m.in. Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu oraz Ojciec zadżumionych. W 1838 roku Słowacki wraca do Paryża. Wydaje dramat Lilla Weneda oraz poemat dygresyjny Beniowski.
Przeżywa objawienie w Pornic. Wstępuje do Koła Sprawy Bożej mistyka Andrzeja Towiańskiego głoszącego mesjanizm polski. W ostatnim okresie życia wydaje mistyczne dramaty takie jak: Ksiądz Marek, Sen srebrny Salomei.
W 1848 roku dociera do granic dawnej Rzeczpospolitej, chcąc spotkać się z matką oraz wziąć udział w powstaniu wielkopolskim. To drugie się jednak nie udaje. Z matką spotyka się we Wrocławiu. Wraca do Paryża, gdzie 3 kwietnia 1849 roku umiera. W 1927 roku jego prochy zostają sprowadzone do Polski i złożone na Wawelu.
