Balladyna

Streszczenie szczegółowe

AKT I , Scena 1

Do chaty pustelnika położonej w lesie blisko jeziora Gopło przybywa Kirkor, by zasięgnąć rady w sprawie swojego przyszłego ożenku. Pustelnik słynie z niechęci do królów i królewskich dworów, upatruje w nich źródło wszelkiego zła i zbrodni. Wspomina, że sam był niegdyś władcą licznego narodu i nosił imię Popiel III. Którejś nocy najemnicy brata zamordowali troje jego dzieci. Wzburzony Kirkor zamierza udać się do Gniezna, by odzyskać koronę dla prawowitego władcy. Opowiada o krwawych rządach obecnego króla, Popiela IV, o licznych plagach gnębiących naród. Pustelnik przyznaje, że to on winien jest wszystkim nieszczęściom, gdyż udając się na wygnanie, zabrał ze sobą cudowną koronę Lecha i ukrył ją w lesie. Korona ta ma szczególną moc, ponieważ została podarowana przez jednego z Trzech Królów powracających z Betlejem, gdzie bawił się nią malutki Jezus. Kirkor wyraża żal, że nie było go na Golgocie, by stanąć w obronie Chrystusa. Pustelnik radzi mu, by małżonki dla siebie szukał w skromnej chacie, a nie na królewskim dworze. Po odejściu Kirkora chatę Pustelnika odwiedza pasterz Filon. Żali się, że dotąd nie znalazł ukochanej, która spełniłaby jego marzenia. Rozgniewany starzec zarzuca mu, że zbyt pochłonięty jest nierealnymi mrzonkami o idealnej kobiecie, a nie dostrzega zwyczajnych dziewcząt i uznaje za niewybaczalne, że Filon szukał swojego ideału na królewskim dworze.

Scena 2

Chochlik i Skierka witają swoją panią, Goplanę, królową jeziora Gopło i nimfę wodną. Czekają na pierwsze wiosenne rozkazy. Obudzona z zimowego snu, Goplana w wianku z czarnych jaskółek wspomina spotkanie z człowiekiem, który zimą wpadł do przerębli i któremu ona uratowała życie. Zakochana królowa dostrzega nadchodzącego człowieka, w którym rozpoznaje swojego ukochanego. Jest nim Grabiec, syn organisty, miejscowy pijak i obibok. Goplana wyznaje mu miłość, lecz młodzieniec kpi sobie z wodnej panny i wyznaje, że kocha Balladynę, córkę Wdowy. Wzgardzona nimfa nie zamierza zrezygnować z Grabca i wydaje polecenia swoim sługom. Chochlik ma całą noc wodzić młodzieńca po manowcach i sprowadzić go o świcie, Skierka zaś ma uszkodzić mostek, przez który będzie przejeżdżał Kirkor, i skierować go w stronę chaty Wdowy, by tam znalazł dla siebie żonę.

Scena 3

Wdowa i jej córki, Alina i Balladyna, wracają z pola do chaty. Matka z troską mówi o zmęczeniu Balladyny, lecz Alina, która ma dobre serce, współczuje matce i nalega, by nazajutrz tylko ona i siostra wyszły do żniwa. Wdowa marzy o dobrym zamążpójściu dla córek, a jej rozmyślania przerywa odgłos nadjeżdżającej karety. Wkrótce do chaty przybywa hrabia Kirkor, którego powóz utknął na zepsutym moście. Przybysz jest oczarowany urodą córek gospodyni, postanawia ożenić się z jedną z nich. Ponieważ nie może dokonać wyboru, za namową matki (której podszepnął ten pomysł Skierka) postanawia poślubić tę pannę, która następnego dnia pierwsza zbierze dzban malin w lesie. Gość udaje się na spoczynek, Balladyna wymyka się na potajemne spotkanie do lasu, a Alina marzy o dzbanie malin.

AKT II, SCENA 1

Chochlik całą noc wodził pijanego Grabca po manowcach. Goplana na wieść, że pomimo to jej ukochany spotkał się z Balladyną, postanawia go ukarać i zamienia w płaczącą wierzbę. Tymczasem siostry zbierają w lesie maliny. Pracowita Alina szybko zbiera owoce, które przypominają jej usta Kirkora. Balladyna narzeka na brak owoców, a ich kolor przywodzi jej na myśl krew, wkrótce też zabija siostrę i zabiera jej dzban z malinami. Świadkami zbrodni są Grabiec, zamieniony w drzewo, a także Goplana i Skierka, ukryci w gęstwinie. Z lasu nadchodzi Filon, w którym widok nieżywej, pięknej panny wywołuje silne wzruszenie. Tak zastaje go Pustelnik, którego sprowadził Skierka w nadziei odratowania Aliny. Zabiera ją do swojej pustelni, a na miejsce zbrodni przybywa Balladyna, ścigana wyrzutami sumienia. Goplana przemawia do niej głosem nieżyjącej siostry, a potem przeklina zabójczynię, na której czole pojawia się czerwona plama jako znak popełnionej zbrodni.

Scena 2

Wdowa i Kirkor czekają z niecierpliwością przed chatą na powrót sióstr. W pewnej chwili matka zapowiada nadejście Balladyny, które rozpoznała po zachowaniu jaskółek - pojawienie się Aliny ptaki witały radosnym świergotem, na widok drugiej córki umykały spłoszone. Istotnie - z lasu wyłania się Balladyna z dzbanem malin. Kirkor ofiarowuje jej pierścionek zaręczynowy i udaje się po księdza. Zrozpaczona Wdowa dowiaduje się od Balladyny, że Alina uciekła z jakimś młokosem. Trwają przygotowania do ślubu. Balladyna ubiera się w komorze, a jej matka zauważa krwawą plamę na czole córki, której niczym nie można zetrzeć. Przychodzą swaty i druhny, lecz Balladyna ucieka, gdyż wydaje się jej, że przyniesione przez nich białe róże mają czerwone plamy.

AKT III, Scena 1

Przed dopalającą się chatą Wdowy zebrała się garstka wieśniaków. Część z nich zamierza udać się na zamek w odwiedziny do starej kumoszki i jej córki. Wspominają dobrodziejstwa, których doznali od staruszki, a także niedawny ślub Balladyny i jej niecodzienny strój, w tym także czarną wstążkę, która zamiast wianka opasywała jej czoło. Wśród zebranych pojawia się Grabiec i opowiada o przygodzie, która go spotkała. Nikt jednak nie wierzy opowieściom znanego z błazeństw pijaka.

Scena 2

Balladyna przechadza się po zamku Kirkora i postanawia korzystać z bogactwa, które stało się jej udziałem. Zbliża się do niej mąż i dowódca straży Fon Kostryn. Hrabia zamierza opuścić młodą żonę na kilka dni, by przywrócić tron Popielowi III. Balladyna zostaje sama w zamku, nękana wyrzutami sumienia. Ciągle nie zdejmuje czarnej opaski skrywającej krwawe znamię na czole. Poleca odprawić spod bram zamku wieśniaków, którzy przybyli w odwiedziny do Wdowy. Ją samą wyprawia do zamkowej wieży, nazywa przed Kostrynem swoją mamką. Ma nadzieję, że dowódca pałacowej straży będzie jej przyjazną duszą. Przed oblicze Balladyny nie zostaje dopuszczony również Grabiec.

Scena 3

Kirkor przybywa do chaty Pustelnika, który pokazuje mu koronę Lecha. Radzi również hrabiemu, by posłał swojej młodej żonie zapieczętowaną skrzynię z wyraźnym zakazem otwierania jej przed jego powrotem. Ma to być próba posłuszeństwa i lojalności dla Balladyny. Po odjeździe Kirkora przybywa Filon. Popada w rozpacz na wieść, że nie udało się przywrócić do życia jego ukochanej. Z kolei u Pustelnika zjawia się Balladyna i prosi o wyleczenie rany na czole. Starzec odkrywa straszną tajemnicę i stwierdza, że tylko Alina, powstając z grobu, mogłaby zetrzeć śmiertelne znamię. Przeklina zbrodniarkę, która ucieka przerażona. Tajemnicze odgłosy wywabiają Pustelnika w głąb lasu.

Scena 4

Pustelnik, odchodząc w las, pozostawia na kamieniu koronę Lecha. Zabierają ją Chochlik i Skierka i oddają swojej pani. Goplana, chcąc zdobyć serce Grabca, zgadza się przemienić go w króla dzwonkowego. Śpiący młodzieniec ulega przemianie i rozpoczyna „rządy” nad światem przyrody. W mowie tronowej poleca rozpędzić sejmiki, by samemu móc rządzić, karać i nagradzać. Zamierza wprowadzić paszporty z dokładnym opisem obywateli, śledzenie przybywających oraz surowe podatki. Po wydaniu nowych rozporządzeń udaje się w towarzystwie Skierki i Chochlika na ucztę do zamku Kirkora.

Scena 5

Okazuje się, że rozmowę Balladyny z Pustelnikiem podsłuchał von Kostryn. Morderczyni wyrzuca sobie pochopną wizytę w pustelni. Tymczasem do zamku przybywa Gralon, sługa Kirkora, z zapieczętowaną skrzynią i poleceniem od hrabiego. Balladyna jest oburzona zakazem, ale godzi się z wolą męża. Służący opowiada o wizycie hrabiego u Pustelnika i początku wyprawy. Kostryn sugeruje, że Gralon zna tajemnicę morderstwa i napada na niego z mieczem. Z pomocą przychodzi mu Balladyna, która ciosem w plecy zabija Gralona. Wspólna zbrodnia łączy Kostryna i jego panią.

AKT IV, SCENA 1

W zamku Kirkora odbywa się uczta. Goście rozmawiają o rodowych herbach, a Balladyna opowiada zmyśloną historię swego szlacheckiego pochodzenia. Nagle na salę wdziera się odziana w łachmany Wdowa, żaląc się, że zamknięto ją w wieży bez jedzenia. Balladyna wypiera się własnej matki i poleca wypędzić ją z zamku, choć jest noc i szaleje burza. Z lasu przybywa goniec z wieścią o wspaniałym zwycięstwie Kirkora nad Popielem IV i entuzjastycznym powitaniu przez mieszkańców Gniezna, którzy obwołali hrabiego królem. On jednak zrzekł się tej godności i polecił czekać na osobę, która przybędzie w prawdziwej koronie Lecha. Wszyscy goście spoglądają na Grabca, gdyż to właśnie on przybrany jest w królewską koronę. Uczta trwa nadal. Balladynę prześladuje pieśń o zbrodni i malinach śpiewana przez duchy, a wreszcie ukazuje się postać Aliny z dzbanem owoców na głowie. Gospodyni wymawia się zmęczeniem i w pośpiechu zamierza opuścić salę, lecz wcześniej mdleje z przerażenia.

Scena 2

Przed chatą Pustelnika Kirkor przyrzeka starcowi odnaleźć skradzioną koronę Lecha. Wyrusza z żołnierzami do Gniezna, by ująć oszusta podającego się za prawowitego króla. Nad lasem szaleje burza. U drzwi pustelni zjawia się Wdowa. Jest głodna, obszarpana i ślepa, gdyż piorun wypalił jej oczy. Żali się na wyrodną córkę, wspomina, że próbowała się powiesić, ale złamała się gałąź sosny. Pustelnik przyrzeka sobie, że gdy odzyska tron, ukarze jej okrutną córkę.

Scena 3, 4, 5

Grabiec śpi w zamkowej wieży. Skierka i Chochlik udają się do swoich obowiązków, a do drzwi komnaty zbliża się biała postać. Do komnaty wchodzi Balladyna z nożem w ręku, z zamiarem zabicia śpiącego Grabca.

Von Kostryn również zamierza zdobyć koronę Lecha i osiąść na tronie. W drzwiach komnaty spotyka Balladynę, która zabiła Grabca, ale na próżno szukała korony. Dopiero von Kostryn odnajduje ją w ciemnej komnacie. Przestępcy wiedzą, że Kirkor oczekuje zbrojnie w Gnieźnie na tego, kto pojawi się ze skradzioną koroną. Postanawiają stoczyć z nim walkę i zdobyć tron. Przed wyruszeniem do Gniezna Balladyna rozkazuje Kostrynowi zabić Pustelnika, by usunąć ostatniego świadka ich zbrodni.

AKT V, Scena 1

Goplana jest przerażona tragicznymi wypadkami, które się wydarzyły i czuje się winna ich spowodowania. Postanawia opuścić nadgoplańską krainę i wraz z kluczem żurawi udać się na północ.

Scena 2

Rycerze Kirkora zebrali się pod murami Gniezna. Część z nich odeszła przekupiona przez von Kostryna i Balladynę. Powraca goniec wysłany po Pustelnika z wieścią o tragicznej śmierci starca, którego znaleziono powieszonego przed własną chatą. Rozpoczyna się bitwa. Balladyna pozostaje w obozie i niecierpliwie czeka na wieści z placu boju. Przyjmuje starą kobietę, która przynosi jej zatruty nóż. Grafini planuje popełnić nim samobójstwo na wypadek przegranej. Po zaciętej walce wojska Kirkora przegrywają, a on sam ginie. Do obozu przybywają posłowie z miasta z chlebem i solą. Balladyna zatrutym nożem kroi bochenek i połową skażoną jadem częstuje von Kostryna.

Scena 3

Zwycięzcy wkraczają na zamek. Dziejopis Wawel opowiada o zaobserwowanym zjawisku, kiedy postać kobieca z kluczem żurawi odlatywała na północ. Wokół zamku zbierają się burzowe chmury. Pojawia się Balladyna w towarzystwie von Kostryna. Zgodnie ze zwyczajem, przed koronacją ma wydać sąd na zbrodniarzy. Nagle pada na ziemię von Kostryn i przed śmiercią ostrzega zebranych przed Balladyną. Królowa postanawia rozpocząć nowe życie. Poleca uwolnić jeńców wojennych i nakarmić żebraków. Rozpoczyna się sąd. Pierwszy oskarża lekarz, informując o otruciu Kostryna. Karą ma być śmierć zabójcy. Jako drugi przemawia Filon, opowiadając o tragicznej śmierci Aliny. I tu karą jest śmierć. Ostatnia przemawia Wdowa. Nie chce jednak wyjawić imienia wyrodnej córki, za co zostaje skazana na tortury. Umiera, nie wyjawiając tajemnicy. Balladyna po raz trzeci zasądza wyrok śmierci i w tym samym momencie ginie, rażona piorunem.

Epilog

Dziejopis Wawel rozmawia z publicznością, która domaga się wyjaśnienia historii Balladyny. Wawel ocenia jej rządy jako mądre i sprawiedliwe, z czym nie zgadza się publiczność, która zarzuca mu pochopność sądów. Wawel próbuje wywieść ród Balladyny jeszcze z czasów starożytnych, a jej tragiczną śmierć tłumaczy starym przesądem ludowym, że trzeba bić w dzwony, gdy uderzają pioruny.

Problematyka

Balladyna to dramat o funkcjonowaniu na świecie dobra i zła. Bohaterki zostały opisane na zasadzie kontrastu: Alina to uosobienie dobra, Balladyna - zła. W świecie utworu zło zwycięża nad dobrem. Alina ginie, żoną Kirkora, księżną zostaje okrutna Balladyna. Ginie także jej mąż, szlachetny Kirkor, który chce zwrócić Pustelnikowi (a w rzeczywistości prawowitemu królowi Popielowi) koronę - symbol władzy. Dopiero w ostatniej scenie dobro odzyskuje władzę.

Juliusz Słowacki wykorzystał w swoim utworze liczne wątki znane z baśni. Przede wszystkim jest to wyraźny podział bohaterów na dobrych (Alina, Wdowa, Kirkor, pustelnik) i złych (Balladyna, Kostryn, Grabiec). Duże znaczenie mają tu czary: rolę wróżki z baśni odgrywa Goplana. To jej słudzy - Chochlik i Skierka - przywłaszczają sobie koronę Popielów, co krzyżuje plany Kirkora pragnącemu zwrócić ją prawowitemu władcy. Koronę zakłada Grabiec - król-błazen. Święty przedmiot zostaje zbezczeszczony, a postać władcy ośmieszona. Przy okazji dochodzi do ujawnienia się ironii romantycznej. Walka Kirkora idzie na marne, choć książę nie zawinił i miał szlachetne plany.

Typowy dla baśni jest także motyw rywalizacji siostry dobrej i złej - pojawił się on np. w baśni Ch. Perraulta Wróżki (dobra siostra i zła Franusia). Słowacki wykorzystał motywy baśniowe w oryginalny sposób. Są to motywy odwrócone: zło zwycięża dobro, dobra siostra ginie z ręki złej, czary nie pomagają, ale utrudniają życie bohaterów.

Obok baśniowych pojawiają się tu motywy legendarne. Najważniejszy z nich to korona Popielów - symbol władzy legendarnego króla Popiela III, pozostającego na wygnaniu. Aby przywrócić byt państwowy niezbędne jest, by na tronie zasiadł prawowity władca. O to walczy Kirkor.

Pytania i odpowiedzi z podręczników, w których omawiana jest ta lektura, znajdziesz na stronie Skul.pl

Język polski. Kształcenie kulturowo-literackie. Klasa 6. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Świat w słowach i obrazach. Klasa 7. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Nowe słowa na start! Klasa 7. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Między nami. Klasa 8. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Klasa 8. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Przeszłość i dziś. Klasa 2. Podręcznik. Część 1 - odpowiedzi i rozwiązania

Czas i miejsce akcji

Akcja utworu rozgrywa się „za czasów bajecznych koło jeziora Gopło”. Są to więc czasy prasłowiańskie, w których występowała legendarna postać króla Popiela III. 

Plan wydarzeń

1. Kirkor u Pustelnika - opowieść Pustelnika.
2. Rada Pustelnika - Kirkor ma wybrać na żonę prostą, ubogą dziewczynę.
3. Goplana - rozkazy dla Skierki i Chochlika.
4. Malinowy konkurs.
5. Balladyna zabija Alinę.
6. Krwawa plama na czole Balladyny.
7. Balladyna na zamku Kirkora - zamknięcie matki w wieży.
8. Balladyna - plany wobec Kostryna.
9. Do pałacu przybywa zaufany sługa Kirkora, Gralon, ze skrzynią, Balladyna wraz z Kostrynem zabijają go.
10. Kirkor u Pustelnika - obiecuje odnaleźć skradzioną przez Chochlika i Skierkę koronę Lecha.
11. Śmierć Kirkora.
12. Śmierć Kostryna.
13. Sąd nad zbrodniarzami - Balladyna w roli sędziego.
14. Śmierć Balladyny.

Charakterystyka bohaterów

Balladyna - córka ubogiej wieśniaczki. Jest próżna i nieuczciwa. Zanim poznaje Kirkora, ma romans z Grabcem. Wyznaje jednak miłość księciu, mając nadzieję, że dzięki temu będzie miała szansę zostania księżną. Jest opanowana żądzą władzy. By osiągnąć swój cel, gotowa jest nawet zamordować własną siostrę. Później przyczyni się do śmierci swojego męża, jest niewierną żoną. Okazuje się, że jest niewdzięcznym, złym dzieckiem. Wypiera się własnej matki, wyrzuca ją z zamku, skazuje na tułaczkę. Można powiedzieć, że Balladyna jest niewolnicą własnych ambicji. W dramacie ta postać uosabia zło.

Alina - siostra Balladyny. Jest uczciwa, dobra, prostolinijna. Troszczy się o matkę, pomaga jej. Kocha także Balladynę, nie spodziewa się niebezpieczeństwa grożącego z jej strony. Godzi się wyjść za Kirkora, pod warunkiem, że będzie mogła zabrać ze sobą do zamku matkę i siostrę. Zostaje zamordowana przez Balladynę. Jest w dramacie uosobieniem dobra.

Wdowa - matka Aliny i Balladyny, stara, siwa, słaba. Alina troskliwie się nią opiekuje, Balladyna się jej wstydzi i rozkazuje jej opuścić zamek, kiedy już zostaje królową. Wdowa wędruje podczas burzy i zostaje oślepiona przez piorun. Jest zrozpaczona - wyrzekła się jej ukochana córka.

Kirkor - szlachetny książę, pragnący doprowadzić do tego, by na tronie jego państwa zasiadł prawowity król - Popiel III.

Skierka i Chochlik - niewidzialne dla ludzi duszki, elfy będące na usługach swojej królowej Goplany. Są wesołe, lubią psocić i szaleć.

Goplana - królowa jeziora Gopło i otaczającej jej przyrody, jest dobrą wróżką, zakochuje się w Grabcu i dlatego doprowadza do tego, że Kirkor zakochuje się w Alinie i Balladynie. Grabiec kocha Balladynę, Goplana chce pozbyć się rywalki. Kiedy widzi, do czego doprowadziły jej rozkazy, jest zrozpaczona, nie miała bowiem złych intencji. Jest mądra, troszczy się o swoje królestwo.

Kanclerz - wysoki urzędnik królewski, jest surowy i bardzo ściśle przestrzega zarządzeń prawa. Potrafi być nawet okrutny, kiedy wie, że służy sprawiedliwości. Skazuje matkę, która kocha swoje dziecko, na tortury, by dowiedzieć się prawdy. Bezwzględny i nieludzki.

Geneza utworu i gatunek

GENEZA: Balladyna to tragedia, która została wydana w 1839 r. Pierwsze pomysły na jego treść pojawiły się prawdopodobnie jesienią 1833 r.

GATUNEK: Jest to pod względem rodzaju literackiego dramat - utwór przeznaczony do wystawiania na scenie, gdzie obok tekstu głównego, znajduje się tekst poboczny - didaskalia. Pod względem gatunku utwór Słowackiego jest tragedią. Głównym tematem jest dążenie do władzy. Główna bohaterka, Balladyna, kroczy drogą zbrodni, popełnia czyny naganne, co doprowadza do jej śmierci. W starciach z nią giną wszystkie pozytywne postacie dramatu: Kirkor, Alina, Wdowa.

Pytania i odpowiedzi

Dlaczego Balladyna to dramat?

Głównym wyznacznikiem dramatu jest specyficzny podział tekstu na akty i sceny, taki też funkcjonuje w Balladynie. W dramacie podstawową formą podawczą tekstu są dialogi i monologi postaci. Nie pojawia się tutaj narrator, całą akcję poznajemy wyłącznie przez wypowiedzi skierowane przez bohaterów do innych postaci lub samych siebie (monologów całkiem sporo wygłasza sama Balladyna).

Oprócz monologów i dialogów pojawiają się także didaskalia, a więc tzw. tekst poboczny. Są to uwagi, które wskazują na to, kto teraz mówi, jak się zachowuje, gdzie rozgrywa się akcja, jakie gesty wykonuje bohater, w co jest ubrany. W Balladynie jest sporo didaskaliów, dzięki którym odbiorca może się zorientować, gdzie w danym momencie dzieje się akcja. Wskazówki te często traktowane są jako uwagi reżyserskie od autora dramatu, natomiast w dużej mierze pomagają one także czytelnikowi. Świadczą jednak także o tym, że dramat przeznaczony jest do realizacji scenicznej.

Balladyna jest jednak przykładem szczególnego dramatu, a więc dramatu romantycznego, który wyróżnia:

· samotny bohater, który odcina się od świata, czuje się wyobcowany (Balladyna jest idealnym przykładem),

· fragmentaryczna budowa, w której łączy się wiele różnych wątków i nie wszystkie znajdują szczegółowe rozwinięcie (nie wszystkie wątki znajdują swoje rozwiązanie – korona Popielów, losy Pustelnika, związek Grabca i Goplany),

· wymieszanie świata rzeczywistego z nadprzyrodzonym, obecność zjaw, duchów, wiedźm (w tym przypadku Goplana, Skierka, Chochlik).

Dlaczego Balladyna jest postacią tragiczną?

Balladyna jest postacią tragiczną, ponieważ jest to bohaterka, w której odnaleźć można zarówno pozytywne, jak i negatywne cechy. Balladyna jest ambitna, inteligentna, skuteczna w działaniu. Od zawsze towarzyszy jej jednak także żądza władzy, której podporządkowane są jej wybory życiowe. Do momentu pojawienia się Kirkora w jej życiu, rządzić mogła jedynie matką i siostrą, ewentualnie wodzić za nos Grabca. Oferta małżeńska Kirkora zmienia jednak wszystko.

Bohaterka staje przed szansą zawalczenia o swoją przyszłość i robi to, nie bacząc na konsekwencje. Pierwsze morderstwo wprawia ją jeszcze w szok. Każde kolejne przychodzi już coraz łatwiej, jest wynikiem zimnej kalkulacji i żądzy coraz większej władzy. Balladyna nie jest jednak do cna zepsuta. Widać to choćby w jej reakcji po zabójstwie Aliny, scenie krążenia po zamku po morderstwie Grabca. Wymiana zdań z Pustelnikiem także odsłania inne, bardzo emocjonalne jej oblicze, poczucie własnej słabości, potrzebę ucieczki przed osądem innych.

Tragiczność tej postaci polega na towarzyszącej jej świadomości zła. Bohaterka doskonale zdaje sobie sprawę, że jej postępowanie zasługuje na bardzo brutalny sąd i karę, dlatego robi wszystko, aby nie zostać zdemaskowaną. Cały czas stara się na siłę także samej sobie tłumaczyć, że nie ma wyboru. Ta świadomość zła, której nie da się wymazać, najbardziej wyraziście jest widoczna w kulminacyjnej scenie, kiedy bohaterka samą siebie osądza (mimo że pozostali nie zdają sobie z tego sprawy). To, że bohaterka została zmuszona do sądzenia własnych zbrodni, zdaje się najbardziej wyrazistym przykładem tragiczności tej postaci i ironii, jaką w cały dramat wsączył Juliusz Słowacki.

Ważne w kontekście tragiczności Balladyny jest także jej otoczenie. Ten dramat skłania bowiem do pytania, czy Balladyna byłaby tak samo groźna, gdyby dalej mieszkała w chacie wdowy. Z dużym prawdopodobieństwem możemy stwierdzić, że nie. Szansa, której symbolem jest Kirkor, czyni z niej przyszłą zabójczynię i zbrodniarkę. Warto także pamiętać, że pojawienie się Kirkora nie jest przypadkowe. Kieruje go tam plan Goplany, która zakochana w Grabcu, chce się pozbyć rywalki. Balladyna tak do końca nie jest panią własnego losu.

Kto wymyślił konkurs na zbieranie malin w utworze Balladyna?

Pomysł konkursu na zbieranie malin pojawił się, gdy Kirkor nie potrafił zdecydować, którą z córek Wdowy – Alinę czy Balladynę – powinien pojąć za żonę. Najpierw próbował skłonić wdowę, aby podjęła decyzję, natomiast serce matki nie potrafiło dać szczęścia jednej kosztem drugiej. Następnie przepytywał dziewczyny z miłości do siebie, do matki, ale i tutaj odpowiedzi obu dziewcząt były bardzo dobre i nie pomagały w podjęciu wyboru. W trakcie tej rozmowy do ucha wdowy czar zaczął sączyć Skierka – duch podległy Goplanie.

„Matko, w lesie są maliny,

Niechaj idą w las dziewczyny.

Która więcej malin zbierze,

Tę za żonę pan wybierze.”

Wdowa natychmiast podsuwa ten pomysł Kirkorowi, który go podchwytuje jako proste, wiejskie rozwiązanie. Co ciekawe, konkurs ten dawał przewagę Alinie, która była dokładniejsza i bardziej skrupulatna w wykonywaniu obowiązków, nie rozpraszała się tak, jak Balladyna. Wynik okazał się więc zaskoczeniem.

W jaki sposób Balladyna zabiła Alinę?

Balladyna zabija Alinę w lesie podczas zbierania malin. Siostry stają do rywalizacji, która zostanie żoną Kirkora. Ten nie jest w stanie samodzielnie podjąć decyzji. Wdowa także nie potrafi wskazać, która z córek bardziej zasługuje na ślub z Kirkorem. Skierka podpowiada Wdowie pomysł z konkursem na to, która z dziewczyn szybciej uzbiera dzbanek malin.

Balladynie idzie zdecydowanie gorzej. Kiedy spotyka Alinę, okazuje się, że ta ma już właściwie pełny dzban. Prowokacyjne zachowanie Aliny tylko jeszcze bardziej rozjusza już i tak nie do końca stabilną emocjonalnie Balladynę. Ostatecznie morduje ona siostrę, wbijając jej nóż w serce. Zabiera dzban i rusza do domu jako zwyciężczyni, która ma zostać żoną Kirkora. Matce i Kirkorowi opowiada jeszcze o rzekomej ucieczce Aliny.

Dlaczego Balladyna odrzuciła propozycję Pustelnika?

Balladyna do Pustelnika przychodzi, aby ten pomógł jej usunąć krwawy znak z czoła, który pojawił się po zabójstwie Aliny. Pustelnik słynie bowiem z przygotowywania różnych ziół i leków na przeróżne rany i choroby. Pustelnik chce jednak obejrzeć ranę, kiedy zbliża się do Balladyny, od razu zdaje sobie sprawę, że znamię to znak okrutnej zbrodni. Próbuje skłonić bohaterkę do wyznania swoich win, ta jednak nie jest gotowa tego zrobić. Cały czas odmawia przyznania się do zabójstwa Aliny.

Pustelnik ostatecznie proponuje jej, że zbudzi siostrę, a wtedy znamię zniknie. Balladyna nie godzi się na to rozwiązanie, ponieważ oznaczałoby to przyznanie się do winy i poddanie ludzkiemu sądowi, a po drugie nie godzi się na „zmartwychwstanie” niedawnej rywalki. Balladyna nie chce być sądzona, uznaje, że nikt nie ma prawa jej pouczać i wydawać na nią wyroku, a do tego prowadziłoby przebudzenie Aliny przez Pustelnika.

Dlaczego Balladyna zabiła Alinę, Grabca, Gralona i Kirkora?

Balladyna Alinę zabija z zazdrości i lęku przed tym, że to siostra zostanie żoną Kirkora. Balladyna od samego początku, kiedy ją tylko poznajemy, prezentuje się jako ta, która pragnie lepszego życia i jest przekonana, że na nie zasługuje. Jest pewna, że może dokonywać większych czynów. Kirkor jest więc dla niej szansą nowego i lepszego życia, o jakim marzyła. Na drodze do tego celu staje jej jednak Alina. Balladyna musi ją więc wyeliminować. Niektórzy twierdzą, że Alina po części prowokuje Balladynę do ataku, przedrzeźniając ją i demonstrując pewność wygranej.

Grabiec ginie z zupełnie innego powodu. Tutaj Balladyną kieruje już przede wszystkim żądza władzy. Bohaterka chce i pragnie jej więcej i więcej. Korona Popielów otwiera zaś możliwość przejęcia jeszcze większej władzy niż ta, którą Balladyna ma jako żona Kirkora.

Gralon ginie, ponieważ Balladyna obawia się, że bohater wie tak naprawdę dużo więcej, niż mówi. Kiedy przyjeżdża ze skrzynią od Kirkora, której ten zakazał żonie otwierać, Balladyna jest już do Gralona negatywnie nastawiona. Kiedy zaś jednak mówi on o trupie znalezionym w pobliżu chaty Pustelnika, a na pytania Kostryna odpowiada w sposób, który rodzi podejrzenia Balladyny, ta w obawie przed demaskacją i odkryciem zbrodni na siostrze, zabija bohatera.

Wyrok na Kirkora, którego przecież Balladyna nie zabija (wyjątkowo) własnymi rękami, zapada z kilku powodów. Przede wszystkim bohaterka dalej toczy walkę o władzę, a Kirkor jawi się jako zwolennik przekazania korony pełnoprawnemu następcy Popielowi III. Po drugie, Kirkor może doprowadzić do ujawnienia wielu zbrodni Balladyny, zdemaskować ją. Balladyna jest zaś tak bardzo obezwładniona potrzebą walki o władzę, że nie jest już się w stanie wycofać z podjętych decyzji ani na krok. Jest więc gotowa nakazać Kostrynowi zabójstwo Kirkora, a potem z bardzo podobnych powodów otruć samego Kostryna.

Jak Balladyna zabiła Alinę, Grabca, Gralona i Kirkora?

Balladyna Alinę zabija nożem. To pierwsze morderstwo, którego dokonuje. Jest nim bardzo poruszona, można nawet podejrzewać, że dokonuje go w afekcie. Przedrzeźnianie ze strony Aliny dodatkowo ją prowokuje. W końcu bohaterka nie wytrzymuje i zabija Alinę, wbijając jej nóż w serce.

Grabca bohaterka morduje już w sposób znacznie bardziej przemyślany, choć po samym zabójstwie zachowanie Balladyny bardzo przypomina scenę szaleństwa Lady Makbet z Makbeta Szekspira. Grabiec także zostaje zamordowany nożem, pod osłoną nocy.

Gralon, podobnie jak dwójka poprzednich bohaterów, także ginie od ostrza, tym razem jest to miecz, który Balladyna w przypływie emocji ściąga ze ściany i zabija nim bohatera. W tej scenie uczestniczy też Kostryn, który próbuje wcześniej wyzwać Gralona na pojedynek.

Balladyna zabija Kirkora rękami Kostryna. Najpierw przekupuje część żołnierzy męża. Staje z własnymi oddziałami do walki przeciw niemu. Wojskom Balladyny dowodzi Kostryn, który zgodnie z wolą swojej królowej zabija Kirkora. Po tym, jak wraca do namiotu Balladyny, ta go jednak truje, bojąc się, że Kostryn ujawni wszystkie jej przestępstwa.

Gdzie Balladyna zabiła Alinę, Grabca, Gralona i Kirkora?

Balladyna Alinę zabija w lesie podczas zbierania malin. Dziewczęta rywalizują o związek z Kirkorem. Ta, która szybciej uzbiera pełny malin dzbanek, ma zostać jego żoną. Alinie zbieranie idzie zdecydowanie szybciej. Balladyna próbuje ją przekonać, aby oddała jej dzbanek, kiedy tego nie robi, zabija dziewczynę i zostawia w lesie jej ciało. Zabójstwo dokonane zostaje w pobliżu chaty Pustelnika pod wierzbą. Ciało szybko znajdują Filon i Pustelnik.

Grabiec został zabity przez Balladynę na zamku Kirkora, gdzie zjawił się ubrany w koronę Popielów, którą podarowała mu Goplana. Balladyna, żądna władzy, zabiła go w nocy.

Gralon ginie w zamku Kirkora. Balladyna podejrzewa, że Gralon może ją zdemaskować jako zabójczynię Aliny, więc zanim Kostryn wyzwie go na pojedynek, zabija posłańca.

Balladyna nie zabija osobiście Kirkora, natomiast jest pomysłodawczynią jego morderstwa. Kirkor zostaje zabity na polu walki przez Kostryna, który wypełnia polecenia Balladyny. Sam zaraz również zapłaci za to najwyższą cenę, ponieważ po powrocie z pola walki Balladyna go otruje.

Wymień osoby, które Balladyna sądziła jako królowa.

Balladyna jako królowa sądziła właściwie samą siebie, mimo że praktycznie nikt z otaczających ją na sądzie dworzan nie zdawał sobie z tego sprawy.

Najpierw rozpatrywała skargę lekarza, który informował o otruciu Kostryna, którego dokonała przecież sama Balladyna. Jako kolejny skarżący pojawił się Filon, który wnosił o karę dla zabójcy Aliny. Jej ciało odnalazł w lesie z nożem w piersi i rozbitym dzbankiem malin obok. W końcu na sądzie pojawiła się także wdowa – matka Balladyny, która oskarżała swoją córkę o wyparcie się własnej matki, wygnanie jej z zamku, zostawienie na pewną śmierć. Balladyna torturowała matkę, kiedy ta nie chciała wyjawić publicznie imienia córki. W wyniku kaźni wdowa zginęła. W trakcie sądu Balladyna wydaje więc trzy wyroki, na trzech morderców – Kostryna, Aliny oraz Wdowy. We wszystkich trzech przypadkach morderczynią jest jednak ona. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Wydając trzeci wyrok śmierci na mordercę, jest świadoma więc tego, co jej ostatecznie grozi.

Wydaje się jednak, że publiczność, która widzi królową rażoną piorunem, nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co się stało. Nic, w trakcie każdej z trzech rozpraw, nie wskazuje bowiem na winę Balladyny. Do samego końca udaje się jej więc ukryć swoje zbrodnie, mimo że ponosi za nie ciężką karę.

Które wątki utworu Balladyna zawierają elementy humorystyczne?

Elementy komiczno-ironiczne pojawiają się w Balladynie właściwie cały czas. Można wręcz uznać, że historia tragiczna, która jest zaprezentowana w dramacie, ma swoje ironiczne odbicie.

Wszystko zaczyna się od tego, że wiedźma i królowa jeziora – Goplana zadurzona jest w wieśniaku Grabcu. Można byłoby to tłumaczyć, jako wątek ludowy, połączenie świata ludzi i świata fantastycznego, gdyby nie to, że Grabiec nie jest ani wyjątkowo szlachetny, ani odważny, ani nawet mądry, a do tego jest zakochany w Balladynie. Ta miłość Goplany wydaje się więc komiczna, mimo że ostatecznie prowadzi do bardzo tragicznych rozstrzygnięć. Całą tragiczną historię Balladyny uruchamia bowiem właśnie Goplana, która plącze losy Aliny, Balladyny i Kirkora, ponieważ chce się pozbyć rywalki.

Humorystyczny jest oczywiście wątek samego Grabca, który zamieniony zostaje przez Goplanę w drzewo za karę nieodwzajemnionej miłości. Staje się królem, ale w zupełnie innym wymiarze. Późniejsze tłumaczenia bohatera, który próbuje innym we wsi opowiedzieć, co się stało, również są dość zabawne.

Komiczny momentami jest także Filon, który reprezentuje bohatera sentymentalnego. Wypowiada się bardzo emocjonalnie, pompatycznie, jest to przerysowane, momentami wręcz groteskowe. W Balladynie cały czas na zmianę jest śmieszno i straszno, straszno i śmieszno. Kolejne wątki w historii Balladyny znajdują swoje ironiczne odbicie w humorystycznych scenach z udziałem Garbca, Goplany, Filona. W końcu także Skierka i Chochlik są postaciami bardzo zabawnymi, płatającymi ludziom różnego rodzaju figle.

Postacią, która wypowiada na poły bardzo poważne, a na poły bardzo humorystyczne słowa jest także Wawel – kronikarz, cynik, który w ironiczny sposób patrzy na to, co się wokół niego dzieje. Co ciekawe podkreśla on, że tylko poeta jest w stanie obronić się przed tą podwójnością komiczno-tragiczną i losami Balladyny:

Sądzę o piorunie,

Że kiedy burza bije, trzeba bić we dzwony,

gałązka laurowa lepsza od korony,

Bo w laur piorun nie bije ani głowie szkodzi.

[…]

Ten, co w laurach chodzi,

Autor niniejszej sztuki, słusznie wam opowie,

Że odkąd nosi wieniec laurowy na głowie,

Piorun weń nie uderzył.

Biografia autora

Juliusz Słowacki żył w latach 1809-1849. Był lirykiem, epikiem i dramaturgiem. Po ukończeniu studiów prawniczych w Wilnie wyjechał do Warszawy i pracował jako urzędnik. Debiutował bezimiennie powieścią poetycką Hugo, a rozgłos zdobył wierszami powstańczymi: Oda do wolności, Hymn („Bogarodzico!, Dziewico!”), Kulik. Jako kurier Rządu Narodowego opuścił powstańczą Warszawę w 1831 r. i wyjechał do Londynu. Stamtąd przeniósł się do Paryża, gdzie wydał powieści poetyckie Mnich, Jan Bielecki i inne oraz dramaty Mindowe, Maria Stuart. W latach 1832-1836 poeta przebywał w Szwajcarii. Anonimowo ogłosił dramat Kordian, w którym odniósł się do spraw bliskich narodowi. W tym czasie powstał poemat W Szwajcarii. W 1836 r. udał się w roczną podróż na Wschód, która zaowocowała nowymi utworami, m.in. poematem dygresyjnym Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, wierszem Hymn. Po powrocie Słowacki osiadł na stałe w Paryżu. Tu napisał Balladynę, Lillę Wenedę, Mazepę i poemat dygresyjny Beniowski. Z tego okresu pochodzą sławne wiersze: Testament mój, W pamiętniku Zofii Bobrówny.

W 1848 roku wyruszył na pomoc powstańcom wielkopolskim, mimo że ciężko chorował na gruźlicę. Prochy poety sprowadzono na Wawel w 1927 roku.