Władca pierścieni

4. Skrótem na pieczarki 

Frodo bierze sobie do serca ostrzeżenia elfów. Orientuje się, że wyprawa będzie znacznie bardziej niebezpieczna niż na początku myślał. Nocują wśród elfów, a potem postanawiają ruszyć dalej. Szybko natykają się na kolejnego czarnego jeźdźca, Nazgula, który jednak nie dostrzegł. 

Hobbici postanawiają przede wszystkim iść na skróty. Chcą zejść ze znacznie bardziej niebezpiecznego głównego traktu. W ten sposób trafią docierają do posiadłości Maggota. Frodo ma pewne obawy, ponieważ jako dziecko wielokrotnie próbował podkradać pieczarki, które Maggot uprawia, aż ten kiedyś go złapał i poszczuł psami.  

Kiedy podeszli do bramy, Maggot wyszedł z trzema psami, ponieważ był pewny, że wrócił do niego jeszcze raz Jeździec, który już u niego był. Po krótkiej rozmowie przy bramie zaprosił ich do siebie, opowiedział o wizycie Nazgûla. Przy okazji sam pytał także o cel ich podróży. Podał im kolację, a następnie odwiózł ich do Bucklebury. Tak podczas wypakowywania rzeczy usłyszeli tętent koni, na szczęście nie był to jeździec, ale Meriadok Brandybuck. Tutaj pożegnali się z Maggotem, który wrócił do swojego domu. 

5. Wykryty spisek 

Cała czwórka Hobbitów dociera wreszcie do nowego domu Froda – Ustroni. Przepływają promem. Merry odłącza się od reszty, aby powiadomić o ich przybyciu Fredegare Bolgera i przygotować kolację dla wszystkich. Kiedy pozostała trójka dociera do Ustroni, wszyscy się kąpią, jedzą kolację. Przy tej Pippin opowiada o ścigających ich Czarnych Jeźdźcach. Dopiero teraz Frodo informuje swoich przyjaciół, że Shire zamierza opuścić samotnie. Do Ravenhill zamierza się już udać sam. Towarzysze się jednak na to nie zgadzają i deklarują chęć wyruszenia z nim dalej. Absolutnie nie godzą się, by w dalszą podróż udał się sam. Postanawiają jednak, że – nie czekając na Gandalfa – wszyscy ruszą w drogę o świcie. Mają maszerować przez Stary Las. Fredegar informuje, że w takim razie on będzie czekał na Gandalfa, aby powiadomić go o całej sytuacji. Po tych ustaleniach hobbici udają się na spoczynek. 

6. Stary las 

Następnego dnia rano po śniadaniu Frodo, Merry, Pippin, Sam, a także Fredegard wyruszają na kucach w dalszą podróż. Kiedy po godzinie hobbici docierają do Zielonego Muru, oddziela się od nich Fredegar, który ma czekać na Gandalfa. Kiedy reszta pokonuje Zielony Mur, wchodzi do Starego Lasu. W tym momencie Meriadok zaczyna opowieść o Lesie i niebezpieczeństwach tutaj na nich czekających. 

Mimo wszystko hobbici ruszają przez Las. Kiedy znajdują się już pod kopułą drzew, ścieżka zaczyna się powoli urywać, a wędrowcy zaczynają tracić orientację. Mimo wszystko jednak ruszają dalej. W końcu jednak podczas marszu Merry gubi drogę. Widzi jednak polanę, wszyscy decydują więc, aby tam się udać, tym bardziej widzieli tam dalszą część ścieżki. Przypominało to wszystko błądzenie po labiryncie. W końcu udało im się dotrzeć na wzgórze znajdujące się w środku Lasu. Dzięki temu odzyskali nieco orientacji w terenie i ruszyli dalej kolejną ścieżką. Z czasem jednak zaczęli odczuwać coraz większe zmęczenie. Stanęli obok wierzby. Merry w tym momencie stwierdził, że musi koniecznie odpocząć. Osunął się pod pień drzewa i zasnął. W jego ślady poszedł Pippin, Frodo usnął niewiele dalej. Chwilę później jednak wierzba wrzucił Froda do rzeki, na szczęście przytomny Sam zdołał go wyciągnąć. Rozbudzony już Frodo razem z Samem zorientowali się, że Pippin zniknął, a Merry’ego wierzba właśnie wciąga do swojego wnętrza. Sam chciał przestraszyć wierzbę ogniem, ale na niewiele to się zdało. Frodo miał inny pomysł – wyszedł na ścieżkę, wołając o pomoc. To przyniosło rezultaty, ponieważ chwile później obaj z Samem usłyszeli śpiew, a następnie ukazał się im Tom Bombadil, który pomógł uwięzionym przez wierzby, a następnie zaprosił wszystkich hobbitów na kolację do swojego domu. 

7. W domu Toma Bombadila 

Hobbici docierają do domu Toma Bombadila. Wita ich Złota Jagoda – tajemnicza postać, żona Toma, która robi na nich ogromne wrażenie. Pełni zachwytu, ale i zaskoczeni, a przede wszystkim zmęczeni ostatnią przygodą, opadają na krzesła. Kiedy słyszą śpiew Toma, Frodo chce zapytać Jagodę o samego Toma, ale mu się to nie udaje, ponieważ ich wybawca zaraz wraca i zaprasza ich do izby gdzie mogą odpocząć. 

Potem wszyscy razem jedzą kolację. Tom i Jagoda sprzątają, proszą gości, aby spokojnie rozsiedli się w fotelach. Chwile później przychodzi do nich Jagoda, która żegna się i udaje na spoczynek. Tom zostaje z nimi jeszcze na chwile, odpowiada na kilka pytań, po czym odprowadza ich do gościnnego pokoju.  

Rano Tom budzi hobbitów, w salonie opowiada im różne historie. Frodo od samego początku próbuje się dowiedzieć, kim jest Tom. Niestety odpowiedzi są dalekie od tego, czego oczekuje Frodo. Po rozmowach jeszcze raz wszyscy zasiedli do stołu na kolejną kolację. Po niej Jagoda ponownie zostawiła gości z Tomem. Teraz to jednak on pytał. Kiedy dowiedział się wystarczająco dużo, podpowiedział im, gdzie się mają udać, jak poruszać po lesie, a następnie odprowadził ich do sypialni. 

8. Mgła na kurhanach 

Kolejnego dnia hobbici zjedli śniadanie ze swoimi dobroczyńcami, ale zaraz po nim zaczęli się przygotowywać do pożegnania z Tomem Bombadilem. Kiedy to już zrobili, pojechali ścieżką ciągnącą się za domem Toma. Ten udzielił im wskazówek, jak się poruszać. Dotarli więc do stromego stoku, zsiedli z kuców, po czym razem z nimi wdrapali się na górę. W tym momencie Frodo uświadomił sobie, że nie pożegnali się ze Złotą Jagodę. W tym też momencie nagle usłyszeli jej głos. Podbieli do niej, ona zaś poprosiła ich, aby rozejrzeli się po okolicy. Jagoda pożegnała się z hobbitami i zniknęła. Ci zaś ruszyli dalej. 

Niestety nie obyło się bez problemów. Kiedy jechali przez wzgórza, dopadł ich sen. Kiedy ocknęli się, ruszyli dalej w kierunku bramy, którą widzieli jeszcze ze wzgórza. Jazda nie była prosta, dlatego poruszali się jeden za drugim. W pewnym momencie Frodo na nowo poczuł się senny, zamknął oczy, w końcu spadł z siodła. Kiedy się ocknął, zorientował się, że jest zupełnie sam. Wołał przyjaciół, odpowiedział mu znajomy głos, więc ruszył za nim, nie będąc jednak pewnym do kogo należy. Chwilę później znów padł na ziemię. Kiedy podniósł wzrok, okazało się, że stoi przed nim wysoka postaci, która właśnie miała go dotknąć. Kiedy to zrobiła, Hobbit ponownie stracił przytomność. 

Okazało się, że porwał go upiór Kurhanów. Nie tylko jednak jego, ponieważ obok niego leżeli pozostali towarzysze. Ręka upiora znowu sięgała w jego stronę. Szybko się jednak zreflektował i odciął ją, sięgając po mieczyk, który leżał obok niego. Ręka upadła, a miecz roztrzaskał się na drobne kawałki. Wszystko wskazywało na to, że mają poważne problemy. Frodo wtedy przypominał sobie piosenkę, której nauczył go Tom, mówiąc, że mają ją śpiewać, gdyby znaleźli się w potrzebie. Niewiele więc myśląc, Frodo zaczął ją śpiewać. Od razu pojawił się Tom i przepędził upiory za pomocą swojego śpiewu. Pomógł Frodo wynieść przyjaciół z komory. Tom jednak postanowił tam wrócić. Wyszedł ze skarbami. W tym czasie hobbici doszli już do siebie. Przebrali się, podziękowali Tomowi za pomoc i zjedli poczęstunek, który dla nich miał. Tom na odchodnym podarował im jeszcze sztylety, które udało mu się znaleźć w komorze. Opowiedział im także skąd wzięła się ta broń. Hobbici się spakowali i ruszyli dalej. Na gościńcu pożegnali się z Tomem i ruszyli w kierunku miasta Bree. Tom radzi im, by poszli do gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem”. Zanim dotrą do miasta, Frodo upomina przyjaciół, by od teraz nie używali jego nazwiska. 

9. „Pod Rozbrykanym Kucykiem” 

Frodo razem z pozostałymi hobbitami dociera do Gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem” w Bree. Człowiek przed bramą przeprowadza śledztwo: pyta o nazwiska, pochodzenie i cel podróży. Tutaj już Frodo przedstawia się nie jako Bagins, ale Underhill. Towarzysze także pilnują, aby nie zdradzić się z żadnymi istotnymi szczegółami. W końcu trafiają do wspólnej Sali, gdzie bawią się, jedzą i piją. W końcu Frodo nawiązuje rozmowę z Obieżyświatem, którego właśnie poznał. To właśnie on zwraca Frodo uwagę, że powinien powściągnąć gadulstwo przyjaciół, kiedy Pippin opowiada o zniknięciu Bilba. Frodo próbuje odwrócić uwagę pozostałych od opowieści Pippina. Zaczyna więc śpiewać. Potyka się jednak i wkłada na palec pierścień. To wywołuje zdziwienie obserwatorów i poruszenie. 

10. Obieżyświat 

Obieżyświat zwraca się do Froda i informuje go, że doskonale wie, kim on jest. Prosi hobbita, by pozwolił mu pójść z nimi. Chce pomóc im w pokonywaniu kolejnych odcinków, doskonale zdaje sobie bowiem sprawę, że nie mogą oni poruszać się głównymi traktami. Okazuje się, że Obieżyświat, który nie wywoływał u bohaterów szczególnego zaufania, okazuje się im zdecydowanie sprzyjać. W międzyczasie gospodarz – Barliman Butterbur przynosi Frodo informację od Gandalfa. Chce on, aby Frodo wyruszył z Bree najdalej do końca lipca i chce się z nim spotkać po drodze. Opiekować się nim i pozostałymi hobbitami ma właśnie Obieżyświat, który okazuje się Aragornem, dziedzicem Isildura, prawowitym królem Gondoru. 

7. Zwierciadło Galadrieli 

Drużyna Pierścienia dociera do Caras Galadhon, czyli stolicy Lothlorien. Cały czas ich przewodnikiem jest strażnik Haldir. Razem z nim wędrowcy udają się do najwyższego telenu, gdzie poznają Galadrielą i Celebrona, władców Lothlorien. Ci przyjmują ich na rozmowę. Bardzo uprzejmie zwracają się do każdego z przybyszów, wypytywali o szczegóły dotyczące śmierci Gandalfa. Po całym spotkaniu dla Drużyny Pierścienia zostaje rozstawiony namiot, do którego udają się oni na spoczynek. Kilka kolejnych dni to czas na odpoczynek (bardzo zresztą potrzebny) dla całej drużyny. To także moment, kiedy drużyna może powspominać Gandalfa, który okazał się ważny dla każdego z nich na swój sposób. Frodo zainspirowany przez śpiew elfów ułożył własną pieśń na cześć czarodzieja. Najpierw podzielił się nią jednak wyłącznie z Samem. Hobbici odbyli między sobą krótką rozmowę. Następnie zaś spotkali Galadrielę, które zaprowadziła ich do wielkiej kotliny. Tutaj mieściło się słynne zwierciadło Galadrieli, a więc jezioro, na którego taflę teraz mogli spojrzeć hobbici. Wizja, z którą się skonfrontowali nie była jednak najprzyjemniejsza.   

Zwierciadło prezentuje to, co użytkownik chce zobaczyć. Sam chce zobaczyć dom.Zamiast tego zobaczył jednak siebie i Froda znajdujących się w jakimś ciemnym tunelu, potem widział zniszczone Shire. Sam po tej wizji chce wrócić do domu, ale Galadriela tłumaczy mu, że zawsze wszystko, co zobaczyli, musi się spełnić. 

Frodo miał jeszcze więcej obrazów przed sobą: najpierw zobaczył białą postać, która przypominała Gandalfa. Postać ta zmierzała ku niemu, ale nie udało mu się jej rozpoznać. Potem widział Bilba, który bardzo nerwowo biegał po swoim pokoju. Potem jeszcze ukazał mu się statek płynący przez jakieś miasto. Kiedy ta wizja zniknęła, na chwilę ponownie pojawiło się zwykłe jezioro, Zwierciadło pod swoją codzienna postacią. Zaraz jednak ukazał się Frodowi sam Władca Pierścieni, Sauron. Przyjął on postać Oka. Hobbit był przerażony. Po tym wszystkim Galadriela zwierzyła się Frodowi, że jest ona posiadaczką jednego z pierścieni należących do elfów – Nenyi. Frodo daje jej możliwość wzięcia Jedynego Pierścienia. Jest gotowy jej go oddać. Ona jednak z wielkim wysiłkiem odmawia. Bohaterowie rozmawiają jeszcze pewien czas o możliwościach, jakie dają Pierścienie Władzy, po czym wracają do reszty Drużyny. 

8. Pożegnanie z Lorien 

Wieczorem cała Drużyna Pierścienia udaje się do Celeborna i Galadrieli, aby wspólnie z nimi ustalić plan dalszej wędrówki na południe. Po kilku dniach odpoczynku wędrowcy są gotowi by ruszyć dalej, a zdają sobie sprawę, że czasu mają coraz mniej. Elfowie przychodzą im z pomocą. Obiecują dostarczyć im łodzie, które umożliwiają znacznie szybsza przeprawę do Anduina. To bardzo cenne ułatwienie, za które wędrowcy są bardzo wdzięczni. To jednak niejedno wyzwanie, przed którymi stoi Drużyna. Dlatego po powrocie do swojego namiotu wspólnie wszyscy dyskutują o tym, jak najlepiej dostać się do Mordoru. Pojawia się jednak wiele różnych propozycji, nie udaje się wyłonić jednej, co do której wszyscy są się w stanie zgodzić, decyzja nie została więc podjęta. 

Czas jednak wyruszyć, dlatego następnego dnia rano wszyscy pakują swój dobytek, przyjmują zapasy i ubrania od elfów i ruszają w dalszą drogę. Wyruszają z polany, na której już obozowali. Po drodze spotykają strażnika Haldira, który prowadzi ich aż do granic Lothlorien. Tutaj przesiadają się na łodzie Galadhrimów, które obiecali im Celeborn i Galadriela.  Zwrócili jednak do przystani, ponieważ na ich statku czekali na nich władzy Lothlorien zapraszając na pożegnalną ucztę. Podczas niej Celeborn dał im jeszcze kilka cennych rad, jak powinni prowadzić trasę. Zarysował różne możliwości, z których w zależności od potrzeb, mogą wybierać. Były to wskazówki naprawdę bezcenne dla wędrowców, którzy szykowali się na spotkanie z nieznanym. 

Kiedy wypili już ostatni puchar, każdemu członkowi Drużyny Galadriela wręczyła podarunek: Aragorn otrzymuje pochwę na miecz i broszkę Arweny, Sam – skrzynkę z ziemią z sadu Galadrieli, Gimli prosi o pukiel włosów władczyni, a Frodo otrzymuje flakonik ze światłem, które wszędzie będzie świecić.  Po tym Drużyna w trasę rzeką. Kiedy ze statku na horyzoncie ledwo już widzieli żegnających ich elfów. Galadriela zaśpiewała pieśń w języku Elfów Wysokiego Rodu. Drużyna płynęła już Wielką Rzeką. Spływ trwał aż jeszcze długo po zachodzie słońca. 

9. Wielka rzeka 

Początkowo po wypłynięciu Drużyny z Lothlorien nic złego się nie dzieje. Wręcz przeciwnie – prąd Anduiny pomaga im przemieszczać się dość szybko. Wędrowcy mogą więc wykorzystać czas na odpoczynek i zebrać siły. W ten sposób docierają do Brunatnych Pól. Wszyscy są nieco zaskoczeni faktem, że podróż upływa im bez większych problemów. Aragorn był przekonany, że Drużyna musi się spodziewać jakiegoś ruchu ze strony sług Saurona, nic się jednak takiego nie dzieje. Nie umyka jednak uwadze Drużyny, że z każdym pokonanym metrem wypływają na coraz bardziej odsłonięty teren. Rodziło to poważne obawy o bezpieczeństwo podróżników. Czwartego dnia Sam Gamgee widzi przez przypadek Golluma. Nie jest jednak w stanie go zidentyfikować. Przed snem powiedział jednak Frodowi o tym zdarzeniu. Już od jakiegoś czasu Sam był przekonany, że ktoś ich śledzi. Uprzedzony Frodo, który pełni tej nocy wartę, widzi jak Gollum zakrada się do łodzi. Stwór jednak ucieka, kiedy tylko widzi dobyte przez Froda Żądło. Frodo alarmuje jednak przyjaciół. Zaniepokojony hałasem Aragorn się budzi i przejmuje od hobbita wartę na resztą nocy. Nic już niepokojącego się nie dzieje do rana. W obliczu tych wydarzeń postanowił jednak, że tempo przeprawy trzeba zwiększyć. Chodziło o to, aby płynąć także nocami, aby przegonić ewentualnych tropicieli. Teren, przez który aktualnie płynęli był szczególnie niebezpieczny, istotne więc było, aby jak najszybciej go pokonać. Byli bardzo zmotywowani, próbowali poruszać się jak najszybciej. O mały włos nie doprowadziło to do rozbicia przez nich łodzi na Sarn Gebir. Co gorsza, kiedy drużyna próbowała zawrócić, ostrzelała ją grupa orków, która ukrywała się na wschodnim brzegu. To jednak nadal nie był koniec problemów. Chwilę później Drużynę zaatakowała latająca w powietrzu bestia. Na szczęście Legolasowi udało się ją zestrzelić. Z całego ataku Drużyna wyszła zwycięsko, jasne było jednak, że robi się coraz bardziej niebezpiecznie. 

Następnego dnia musieli przenosić bagaże i same łodzie, aby dzięki temu ominąć progi. W końcu dziesiątego dnia spływu dopłynęli do Nen Hithoel. Tutaj przed Frodem i jego wszystkimi towarzyszami stał wybór dalszej drogi, którego do tej pory nie dokonali. Boromir jest zdecydowany iść do swojego kraju, nawet jeśli nikt nie pójdzie z nim. 

10. Rozstanie 

Decyzja dotyczące wyboru dalszej drogi należy do Froda, w końcu to on przede wszystkim musi dotrzeć z Pierścieniem do Mordoru.  Frodo chce podjąć możliwie najlepszą decyzję. Oddala się więc od reszty i duma w samotności. Rozważania te przerywa mu Boromir, który do niego przychodzi. Hobbit boi się, że królewicz chce mu odebrać pierścień i z jego pomocą bronić swojego kraju. W rozmowie okazuje się, ze Boromir jest właściwie pewny, że misja Froda skazana jest na porażkę, w efekcie której Sauron ostatecznie przejmie pierścień. Chce mu go więc odebrać. Hobbit ucieka przed Boromirem. Zakłada pierścień, aby ten nie mógł mu go odebrać. W tym momencie jednak ma wizję. Jest przekonany, że Oko właśnie go dostrzegło. Natychmiast ściąga więc klejnot. Po tym wydarzeniu podejmuje jednak decyzję, że w dalszą drogę pójdzie sam. 

Pozostali cierpliwie czekają na Froda i zastanawiają się, jaką podejmie on decyzję. Wraca jednak do nich Boromir. Przyznaje, że dyskutował z Hobbitem, a potem ten zniknął. Wszyscy zaczynają go szukać, ale Frodo jakby zapadł się pod ziemię. W łodzi znajduje go jednak Sam, który informuje go, że absolutnie nie puści go samego w tak niebezpieczną wyprawę. Ostatecznie hobbici decydują, że w dalszą drogę ruszą we dwóch. 

Gdy Frodo i Sam oddalają się, drużyna zostaje zaatakowana przez grupę. Boromir broni Merry'ego i Pippina. Zabija wielu z nich, ale w końcu sam zostaje śmiertelnie ranny. Umierając, wyznaje Aragornowi, że próbował zabrać Pierścień Frodowi. Merry i Pippin zostają pojmani przez orków. Ci myślą, że hobbici mogą mieć przy sobie Pierścień, więc ruszają z nimi w stronę Isengardu, gdzie Saruman czeka na zdobycz. Aragorn decyduje, że drużyna powinna ratować Merry'ego i Pippina. 

Prolog  

Narrator opowiada o Shire i jego mieszkańcach, rekonstruuje zwyczaje hobbitów i ich historię. Przybliża także czytelnikom historię samego Bilba Bagginsa i to, w jaki sposób w jego ręce trafił Jedyny Pierścień   

Księga I  

Hobbit Bilbo Baggins organizuje przyjęcie urodzinowe z okazji swoich 111 urodzin i 33. urodzin swojego podopiecznego Froda. Po niej planuje opuścić dom i wyruszyć w podróż. Jedyny Pierścień, w obecności Gandalfa (choć nie bez zawahania) przekazuje Frodowi. Następnego dnia Gandalf prosi, aby nie używał pierścienia aż do następnego z nim spotkania.  

Lata mijają, a Gandalf się nadal nie pojawia. Robi to dopiero, gdy Frodo ma 50 lat. Wyjawia mu, że to Jedyny Pierścień należący do Saurona zagrażającemu mieszkańcom Śródziemia. Okazuje się, że pierścieni jest więcej, ale ten Jedyny Pierścień ma szczególną moc, bo daje możliwość odszukania wszystkich pozostałych. Okazuje się, że Sauron właśnie obudził się po latach snu i rozpoczął poszukiwania swojego pierścienia. Frodo musi opuścić Shire. Całą rozmowę podsłuchuje Sam, któremu Gandalf nakazuje wyruszyć razem z Frodo.  

Frodo i Gandalf ustalają plan podróży do miasta elfów, czyli Rivendell. Frodo nie informuje mieszkańców Shire o prawdziwych swoich planach. Rusza z nim trzech innych hobbitów: Sam Gamgee, Pippin (Peregrin Tuk), a także Merry Brandybuck. Okazuje się, że szybko w pogoń za nimi ruszają Czarni Jeźdźcy, słudzy Saurona. Hobbici po rozmowie z elfami decydują się nie czekać na Gandalfa.    

Docierają do posiadłości Maggota, któremu w młodości Frodo podkradał pieczarki. Okazuje się, że był już u niego Jeździec. Hodowca udziela pomocy hobbitom, odwozi ich do Bucklebury. Hobbici docierają do Ustroni – nowego domu Froda.  Fredegar Bolgera przygotowuje dla nich kolację, podczas której Frodo informuje, że dalej zamierza iść sam. Towarzysze się jednak na to nie zgadzają. 

Następnego dnia więc Frodo, Merry, Pippin, Sam wyruszają w dalszą podróż. Fredegar ma czekać na Gandalfa. Wchodzą do Starego Lasu. Wędrowcy szybko tracą orientację. Merry gubi drogę. W końcu udaje im się dotrzeć na wzgórze, co pozwala im odzyskać orientację. Kiedy jednak zmęczeni zasnęli pod wierzbami, okazało się, że te próbują ich wciągnąć do swojego wnętrza. Frodo zaczął wołać o pomoc. Przyszedł z nią Tom Bombadil, który najpierw im pomógł, a potem zaprosił do swojego domu.  

Tutaj poznają Złotą Jagodę, tajemniczą żonę Toma. Oboje są bardzo gościnni, hobbici mogą nieco odpocząć. Frodo jednak od samego początku próbuje się dowiedzieć, kim jest Tom. Niewiele jednak udało mu się dowiedzieć. Za to Tom podpowiedział im, jak poruszać się dalej po lesie. Następnego dnia ruszyli w dalszą drogę. Podróż nie była jednak prosta. W pewnym momencie Frodo zasnął, a kiedy otworzył oczy, okazało się, że jest sam. Upadł, kiedy znów podniósł wzrok, zobaczył, że zbliża się do niego wysoka postać. Zemdlał. Porwał go upiór Kurhanów, podobnie jak pozostałych jego towarzyszy. Kiedy się ocknął, postanowił walczyć. Odciął zjawie rękę swoim mieczykiem. Kiedy wydawało się, że to na nic, Frodo przypominał sobie piosenkę Toma, który nauczył go jej jako znaku pomocy. Frodo zaśpiewał, a Tom przybył na pomoc. Hobbici doszli do siebie, a Tom podarował im sztylety, które znalazł w komorze. Ruszyli do gospody „Pod Rozbrykanym Kucykiem”, ale przed wejściem Frodo poprosił pozostałych, aby nie używali jego nazwiska.  

Frodo przedstawia się jako Underhill. Frodo rozmawia z Obieżyświatem, który zwraca mu uwagę, że Pippin opowiada właśnie o zniknięciu Bilba. Frodo chce zaśpiewać, aby odwrócić uwagę, ale potyka się i niechcący zakłada pierścień. To wywołuje poruszenie.  Obieżyświat przychodzi im z pomocą, chce im asystować przy dalszej podróży. Do wszystkich dociera informacja od Gandalfa, który przekazuje hobbitom, e ma się nimi opiekować Obieżyświat, czyli Aragorn, dziedzic Isildura, prawowitym królem Gondoru. Cała grupa razem z nim opuszcza miasteczko o świcie, po tym jak pojawiają się w nim Czarni Jeźdźcy. Bohaterowie coraz bardziej się integrują, wzajemnie opowiadają się ballady, śpiewają pieśni. W końcu jednak a całą grupę napada 5 czarnych postaci. Frodo zakłada Pierścień. Zostaje jednak ugodzony mieczem w stopę, przed śmiercią chroni go Aragorn. Frodo ugodzony sztyletem Czarnego Jeźdźca bardzo cierpi. Aragorn przygotowuje, królewskie ziele, ale wie, że uleczyć hobbita mogą tylko elfy.  Wędrują więc kilka dni, w końcu tuż przed celem znów natykają się na Czarnych Jeźdźców. Po raz kolejny udaje im się obronić, ale pod wpływem przeżyć Frodo mdleje.  

Księga II  

Frodo budzi się w Rivendell i rozmawia z Gandalfem. Dowiaduje się, że uleczyły do elfy po tym, jak jeźdźcy chcieli przebić jego serce mieczem. Znajduje się w domu Elronda. W Wielkiej Sali spotyka jego, a także Glorfindela, Gandalfa oraz Arwenę. Po uczcie wszyscy przechodzą do Sali Kominkowej, gdzie śpi Bilbo.  

Bilbo oraz Frodo zostają przez Gandalfa wezwani na naradę, która ma dotyczyć Pierścienia.  Na naradzie pojawiają się Aragorn, Boromir – syn namiestnika Gondoru, Erestor – doradca Elronda oraz Gimli, Glóin, Glorfindel, Legolas oraz Galdor. Wchodzi także nieproszony Sam. Tutaj wyjaśnienie znajduje historia pierścienia. Frodo dowiaduje się, jak trafił on w ręce Bilba. Rozmowa dotyczy sytuacji panującej w różnych krainach Śródziemia. Gandalf informuje o zdradzie Sarumana i tym jak uwięził go Biały Czarodziej, dlatego nie stawił się na spotkanie z Frodo.    

Zapada decyzja, że Pierścień ma zostać zniszczony. Ponieważ można to zrobić jedynie na Górze Przeznaczenia w Mordorze, ktoś musiał go tam znaleźć. A powiernika zgłosił się Frodo. Hobbici deklarują chęć wzięcia udziału w wyprawie razem z Frodo. Najpierw jednak zostają wysłani zwiadowcy. W końcu skompletowana zostaje drużyna: Frodo, Sam, Merry, Pippin, Gandalf, Aragorn, Boromir, krasnolud Gimli i elf Legolas. Pierwszy etap pokonują bez większych przeszkód, potem jednak podczas przejścia przez górę Caradhras, zaskakuje ich śnieżyca. Jednym z najsensowniejszych jest przejście przez Morię – krainę wykutą we wnętrzu góry. Rozwiązanie jest jednak bardzo ryzykowne.  Kiedy doszli do Ścian Morii, porzucili ciepłe ubrania, kucyka Billa odesłali z powrotem do Rivendell. Musieli przejść przez Drzwi Durina, inskrypcję umożliwiającą ich otwarcie jest w stanie przeczytać tylko Gandalf. Zaraz po tym musieli pokonać Czarownika. Wejście zostaje zasypane, co oznacza, że wędrowcy nie mają już drogi odwrotu. Wędrują w głąb góry, przechodząc przez kolejne pomieszczenia, aż w końcu trafiają na salę, gdzie znajduje się grób poległego przywódcy krasnoludów, Balina, króla Morii. Odnajdują także kronikę krasnoludów.  

Gandalf zarządza powrót do 21 Sali w północnym skrzydle. Atakują ich orkowie. Jeden z nich rani Froda. Aragorn bierze na ręce zranionego hobbita i próbuje ucieczki. Gandalf ubezpiecza odwrót. Wędrowcy szli dalej, kierując się w stronę coraz bardziej widocznego ognia. Do pogodni orków dołączył Balrog, Zguba Durina – jeden z najstraszniejszych i najokrutniejszych sług Morgotha. W walce z nim zginął Gandalf, któremu udało się jednak uchronić drużynę od ogromnego niebezpieczeństwa. Przywództwo natychmiast objął Aragorn. Kiedy drużyna wybiegła z Morii, wszyscy mogli opłakać stratę czarodzieja. 

Drużyna rusza na wschód. Idą wzdłuż Jeziora Zwierciadlanego, zmierzają do Lothlorien, krainy elfów. Docierają do rzeki Celebrant. Aragorn dostrzega, że Frodo coraz bardziej odstaje od drużyny. Opatruje jego rany i orientuje się, że życie hobbita ocaliła kolczuga od Bilba Bagginsa. W końcu docierają do Lasów Lórien. Strażnicy elfów Haldir, Rumil i Orophin zgadzają się na ich przejście przez Lothlorien, choć mają zastrzeżenia do Gimliego. Kilka godzin później na to samo miejsce przybywa także szpiegujący Froda Gollum. Drużyna z zasłoniętymi oczami przechodzi do Cerin Amroth. Dalej ruszają z resztą do siedziby Galadrieli.  Docierają do Caras Galadhon, stolicy Lothlorien. Tutaj poznają Galadrielę i Celebrona, władców Lothlorien. Dzięki ich gościnności mogą tutaj odpocząć kilka dni.  

Galadriela prowadzi ich do wielkiej kotliny ze słynnym zwierciadłem. Frodo i Sam konfrontują się ze swoimi wizjami. Sam zamiast domu widzi siebie i Froda w ciemnym tunelu i zniszczone Shire. Frodo widzi postać przypominającą Gandalfa, Bilba biegającego nerwowo po pokoju, statek płynący przez jakieś miasto, w końcu ukazuje się mu sam Władca Pierścieni, Sauron pod postacią Oka.  Galadriela informuje Froda, że posiada ona jeden z pierścieni należących do elfów – Nenyi.  

W końcu wędrowcy są gotowi, by ruszyć dalej. Od elfów otrzymują łodzi, które mają pozwolić na szybszą przeprawę do Anduina.  

Strażnik Haldir prowadzi ich aż do granic Lothlorien. Tutaj przesiadają się na łodzie Galadhrimów. Podczas pożegnania Galadriela każdemu z drużyny wręcza podarunek: Aragornowi pochwę na miecz i broszkę Arweny, Samowi skrzynkę z ziemią z sadu Galadrieli, Gimliemu pukiel swoich włosów, Frodo flakonik ze światłem, które wszędzie będzie świecić.  Drużyna płynie Wielką Rzeką. Płyną dość szybko i docierają do Brunatnych Pól. Czwartego dnia Sam Gamgee widzi jednak Golluma. Frodo, który dostrzega go kolejnej nocy, alarmuje przyjaciół. Drużyna postanawia płynąć także nocami. Strzela do nich grupa orków, atakuje latająca w powietrzu bestia. Dziesiątego dnia dopływają do Nen Hithoel. Tutaj trzeba było podjąć decyzję o dalszej trasie.  

Frodo oddala się od reszty i duma w samotności. Przeszkadza mu jednak Boromir, który chce mu odebrać pierścień. Jest pewny, że misja Froda skazana jest na porażkę. Hobbit ucieka przed Boromirem. Zakłada pierścień. Zaraz po tym ma pewność, że  Oko właśnie go dostrzegło. Ściąga klejnot i postanawia, że w dalszą drogę pójdzie sam.  

Wszyscy szukają Frodo. Znajduje go jednak tylko Sam. Mówi mu, że nie zostawi go samego. Hobbici decydują, że w dalszą drogę ruszą we dwóch. W międzyczasie następuje atak orków. Boromir ginie, broniąc Merry'ego i Pippina przed orkami, którzy ostatecznie zostają pojmani. Aragorn, Legolas i Gimli wyruszają na ratunek Merry'emu i Pippinowi. 

Księga Pierwsza 

Główni bohaterowie pierwszej części trylogii Władca Pierścieni: „Drużyny Pierścienia” J. J. Tolkiena to postaci, które tworzą tytułową drużynę.

Jej członkowie to:  

Frodo Baggins – Hobbit, który wyróżnia się skromnością, odwagą i lojalnością. Przyjmuje na siebie odpowiedzialność związaną z rolą opiekuna Pierścienia. Choć nie jest urodzonym wojownikiem, jego wewnętrzna siła i determinacja pomagają mu dźwigać ciężar Pierścienia. Jest bardzo empatyczny, nie chce, by ktokolwiek przez niego ginął, stara się maksymalnie ograniczyć listę osób narażających swoje bezpieczeństwo w tej wyprawie. Wykazuje niezwykłą odporność na złowrogie wpływy Pierścienia, choć nie jest zupełnie na nie obojętny, co sprawia, że jeszcze bardziej cierpi. Jest jednak wyjątkowo zdeterminowany i konsekwentny w swoich wyborach.  

Samwise „Sam” Gamgee – Hobbit, który jest najwierniejszym towarzyszem Froda. Wyróżnia go lojalność, pracowitość i oddanie. Mimo że wyprawa przerasta niejednokrotnie jego możliwości, nic go wcześniej na nią nie przygotowało, on konsekwentnie trwa przy Frodo. Może sprawiać wrażenie niepozornego, ale wbrew temu jest odważny i gotowy do poświęceń dla przyjaciela.  

Meriadok „Merry” Brandybuck – Hobbit dołączający do drużyny. Inteligentny, zaradny i odważny. Bardzo cenna jest jego znajomość geografii. Wyróżnia go również strategiczne myślenie. Jest bardzo lojalny wobec swoich przyjaciół i gotowy do działania w trudnych sytuacjach.  

Peregrin „Pippin” Took – Hobbit znacznie młodszy, a przy tym także bardziej impulsywny niż reszta hobbitów. Jest jednak bardzo dobrą postacią. Także kilkukrotnie wykazuje się ogromną odwagą. Mimo często wykazywanej lekkomyślnością, z czasem w trakcie wyprawy dojrzewa i staje się ważnym członkiem Drużyny.  

Aragorn (Obieżyświat) – człowiek, potomek starożytnej linii królów. Bohater wyróżniający się mądrością i wiedzą. Jest bardzo szlachetny, a przy tym niewiarygodnie odważny. Jako doświadczony wojownik i przewodnik, jest niezrównany w bitwie i ma silne poczucie obowiązku. Jego determinacja w realizacji zadania są kluczowe dla sukcesu Drużyny.  

Legolas – elf (Sindar), którego cechuje ponadprzeciętna zręczność. Ma przy tym doskonały wzrok. Jest niewiarygodnie dobrym łucznikiem. Prezentuje się jako oddany swoim przyjaciołom, w tym Gimliemu, z którym nawiązuje niezwykłą przyjaźń mimo początkowych animozji, wynikających z trudnych relacji między obiema rasami.  

Gimli – krasnolud, wyjątkowo wojowniczy i nieustraszony. Jego poczucie honoru i lojalności wobec przyjaciół jest silne. Nie kryje dumy ze swojego dziedzictwa krasnoludów. Na początku wydaje się przekonany o własnej nieomylności, uprzedzony do elfów. Jego przyjaźń z Legolasem symbolizuje jednak przełamywanie uprzedzeń rasowych.  

Boromir – człowiek (Gondorczyk), odważny i potężny wojownikiem. Jego duma i nieposkromiona ambicja w połączeniu z pragnieniem użycia Pierścienia omal nie doprowadzają do upadku całej misji. Bohater jednak pokonuje własne słabości, pokazuje ponadprzeciętną odwagę i poczucie honoru, kiedy  poświęca się, aby chronić Merry'ego i Pippina.  

Gandalf (Mithrandir) - Istari (czarodziej); postać ponadprzeciętnie mądra, tajemnicza i potężna. Jest przewodnikiem Drużyny, korzysta ze swojej mądrości i mocy, aby nie tylko prowadzić drużynę na przód, ale i chronić jej członków przed niebezpieczeństwami. Jako jedyny głęboko rozumie naturę dobra i zła, co ma znaczenie dla całej misji Drużyny, a także dalszych części przygód Frodo. 

„Drużyna Pierścienia” J.R.R. Tolkiena rozgrywa się pod koniec Trzeciej Ery Śródziemia. Fabuła obejmuje kilka miesięcy: zaczyna się we wrześniu 3018 roku Trzeciej Ery Frodo Baggins wyrusza z Shire, kończy w lutym 3019 roku, w momencie gdy Frodo z Samem opuszczają resztę drużyny w Parth Galen. 

Fabuła Władca Pierścieni rozgrywa się w fikcyjnym świecie Śródziemia, który Tolkien rozbudował wyjątkowo szeroko, tworząc zupełnie nowe uniwersum. Bohaterowie wędrują przez następujące regiony Śródziemia: 

• Shire: region zamieszkany przez hobbitów, 
• Rivendell (Imladris): ukrytą dolinę elfów, 
• Moria: starożytne podziemne królestwo krasnoludów, 
• Lothlórien: magiczny las zamieszkany przez elfów, 
• Rzeka Anduina: główna rzeka Śródziemia, 
• Amon Hen: wzgórze, gdzie Drużyna decyduje się rozdzielić 

„Drużyna Pierścienia” J.R.R. Tolkiena to powieść, która uruchamia kilka bardzo istotnych tematów i motywów. Kontynuuje je cała trylogia Tolkiena. Do najważniejszych wątków powieści należy zaliczyć:  

• Walka dobra i zła – fabuła Władca Pierścieni jest zorganizowana wokół konfrontacji między siłami dobra i zła. Jedyny Pierścień symbolizuje ostateczne zło, które uruchamia w bohaterach najgorsze instynkty, wyciąga na plan pierwszy ich wady, wzmacnia w przekonaniu o własnej wyższości, jednocześnie niszcząc w nich to, co szlachetne i dobre. Walka, którą toczy Frodo, dotyczy także przeciwstawieniu się sile pierścienia. Sama Drużyna, przeciwstawiona Pierścieniowi, pokazuje odwrotność jego siły – tutaj różne rasy, charaktery, wady i zalety łączą się, aby stawić czoła złu.
• Siła i pokusa władzy – Pierścień zaprezentuje absolutną władzę; kusi także jej obietnicą. Nie ulega jej Frodo, ale łamie się pod nią Boromir, który próbuje zabrać Pierścień Frodowi. Jego postać pokazuje, jak łatwo szlachetny charakter może ulec pokusie władzy. Przez całą trylogię bohaterowie muszą zmagać się z pokusą użycia Pierścienia do własnych celów. Zniszczyć pierścień Saurona oznacza pokonać wszystko, co on sobą reprezentuje.
• Przyjaźń i lojalność – „Drużyna Pierścienia” to opowieść o sile wzajemnych relacji, szacunku, lojalności, gotowości do niesienia pomocy. Przede wszystkim Frodo i Sam pokazują siłę głębokiej przyjaźni i lojalności, co pomaga im przetrwać najtrudniejsze chwile. Dotyczy to jednak także pozostałych członków Drużyny, pokonujących często swoje uprzedzenia wobec innych. 
• Odwaga i poświęcenie – członkowie drużyny wykazują się niezwykłą odwagą i gotowością do poświęceń. Jest to szczególnie ciekawe w przypadku hobbitów, którzy należą do rasy preferującej spokojne życie. W czasie wyprawy zarówno Frodo, jak i Sam, a także Merry czy Pippin odkrywają w sobie pokłady odwagi, o którą by się nie podejrzewali. Ogromnym poświęceniem wykazuje się Gandalf. Wielokrotnie robi to Aragon. Na końcu również  Boromir, który ostatecznie oddaje życie, aby chronić Merry'ego i Pippina. 
• Różnorodność, tolerancja, szacunek i współpraca – Drużyna Pierścienia zostaje zbudowana z przedstawicieli różnych ras (hobbity, ludzie, elfy, krasnoludy). Jej różnorodność jest na początku dla niektórych jej uczestników wyzwaniem, z czasem jednak okazuje się, że to właśnie różnorodność jej członków w połączeniu ze współpracą między nimi decydują niejednokrotnie o możliwości przetrwania. Na początku nie jest idealnie, zdarzają się nieporozumienia, elfy i krasnoludy są do siebie wrogo nastawione, w trakcie wyprawy wszyscy uczą się szanować siebie i polegać na sobie nawzajem. Aragorn czy Boromir uświadamiają sobie także, jaką ogromną wewnętrzną siłę mają lekceważeni przez nich dotychczas hobbici. Każdy członek Drużyny Pierścienia jest ważny i doceniany. 
• Nadzieja w obliczu beznadziei – powieść jest także filozoficznym przesłaniem wiary w obliczu końca świata; bohaterowie kurczowo trzymają się nadziei, nawet w najciemniejszych chwilach. Gandalf, Frodo i Sam wielokrotnie podkreślają, że mimo przeważających przeciwności, nie można się poddawać, ponieważ nawet najmniejszy akt odwagi może przynieść zmianę.  

John Ronald Reuel Tolkien (1892-1973) był angielskim pisarzem, poetą i profesorem uniwersyteckim, znanym głównie jako autor klasycznych dzieł literatury fantasy takich jak „Hobbit” oraz trylogia „Władca Pierścieni”.  

Tolkien urodził się 3 stycznia 1892 roku w Bloemfontein w Oranii, czyli dzisiejszym RPA. Jego ojciec, Arthur Reuel Tolkien, był bankierem, a matka Mabel zajmowała się domem. Po śmierci jego ojca w 1896 roku, matka przeniosła się z dwójką synów (Johnem i jego młodszym bratem Hilarym) do Anglii. Tolkien uczęszczał więc do King Edward's School w Birmingham oraz Exeter College w Oksfordzie, gdzie studiował filologię klasyczną i języki germańskie. W 1915 roku ukończył studia z wyróżnieniem. Podczas I Wojny Światowej, służył w Lancashire Fusiliers, walcząc na froncie zachodnim. Przeżycia te silnie wpłynęły na jego późniejszą twórczość. Nie brał jednak udziału w walkach do samego końca, ponieważ zachorował na gorączkę okopową.  

Tolkien ożenił się z Edith Bratt w 1916 roku, a para miała czworo dzieci: Johna, Michaela, Christophera i Priscillę. Edith była jego muzą, a ich związek inspirował wiele wątków w jego twórczości.  

Po wojnie Tolkien rozpoczął pracę jako lektor w University of Leeds. W 1925 roku mianowano go profesorem na Uniwersytecie Oksfordzkim. Należał już wtedy do grupy literackiej „Inklings”, w której byli między innymi C.S. Lewis i Charles Williams.  

Tolkien „Hobbita” napisał z myślą o swoich dzieciach. Jednak opublikowana w 1937 roku  powieść przygodowa high fantasy bardzo szybko zyskała popularność. Potem przyszedł czas na trylogię „Władca Pierścieni”, nad którą Tolkien pracował przez ponad dekadę, opublikował natomiast między 1954 a 1955 rokem. Składają się na nią: Drużyna Pierścienia, Dwie Wieże, Powrót Króla. Mimo że znany przede wszystkim z „Hobbita” i „Władcy pierścieni” Tolkien ma na koncie także inne utwory takie jak „Silmarillion” – zbiór mitów i legend opisujących historię Śródziemia. Pisał także wiele esejów, wydawał poezję. Co ciekawe, stworzył także swoje własne języki –  quenya i sindarin.  

Tolkien zmarł 2 września 1973 roku w Bournemouth w Anglii. Pochowany został obok żony Edith na cmentarzu Wolvercote w Oksfordzie.