Hymny - biografia autora
Jan Kasprowicz (1860–1926) był wybitnym poetą, dramaturgiem, krytykiem literackim i tłumaczem, uznawanym za czołowego przedstawiciela Młodej Polski. Urodził się 12 grudnia 1860 roku w Szymborzu pod Inowrocławiem, w rodzinie chłopskiej. Był jednym z czternaściorga dzieci Piotra Kasprowicza i Józefy z Kloftów.
Kasprowicz rozpoczął naukę w szkole w Szymborzu, gdzie napisał przypuszczalnie swój pierwszy wiersz, „Bądź Polką” (ok. 1877 r.), dedykowany córce swojego nauczyciela. Jako dziesięciolatek zaczął naukę w gimnazjum w Inowrocławiu, a następnie kontynuował edukację w szkołach w Opolu, Raciborzu i Poznaniu, gdzie w 1884 roku zdał maturę. Studia filozoficzne i literaturoznawcze odbywał na uniwersytetach w Lipsku i Wrocławiu.
Po zakończeniu studiów Kasprowicz osiedlił się we Lwowie, gdzie pracował jako dziennikarz i krytyk literacki. W latach 1902–1906 współredagował „Słowo Polskie". W 1904 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie Lwowskim, a w 1909 roku objął katedrę literatury porównawczej na tej uczelni. W latach 1921–1922 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Lwowskiego.
Kasprowicz był również cenionym tłumaczem. Przekładał na język polski dzieła takich autorów jak Ajschylos, Eurypides, Szekspir, Byron, Goethe czy Shelley.
Poeta trzykrotnie wstępował w związek małżeński. Pierwsze małżeństwo z Teodozją Szymańską w 1886 roku zakończyło się po kilku miesiącach. W 1893 roku poślubił Jadwigę Gąsowską, z którą miał dwie córki: Annę i Janinę. Jednak w 1899 roku Jadwiga opuściła go dla pisarza Stanisława Przybyszewskiego. W 1911 roku Kasprowicz ożenił się po raz trzeci, z poznaną we Włoszech Marią Bunin, córką rosyjskiego generała. To małżeństwo okazało się szczęśliwe; Maria wspierała męża w jego pracy twórczej i była jego sekretarką.
W 1923 roku Kasprowiczowie zamieszkali w willi „Harenda” w Zakopanem. Zdrowie poety stopniowo się pogarszało, aż 1 sierpnia 1926 roku zmarł. Został pochowany w grobowcu obok „Harendy”, która z inicjatywy Marii Kasprowiczowej w 1950 roku została przekształcona w muzeum poety.
Twórczość Kasprowicza przechodziła przez różne fazy stylistyczne i tematyczne. Początkowo jego poezja była związana z nurtem naturalistycznym, skupiając się na problemach społecznych i niedoli chłopstwa, co znalazło wyraz w cyklu sonetów „Z chałupy” (1888). W późniejszym okresie zwrócił się ku symbolizmowi i ekspresjonizmowi, czego przykładem są „Hymny” (1899–1901), w których poruszał kwestie metafizyczne i egzystencjalne. W ostatniej fazie twórczości inspirowanej filozofią franciszkańską skupił się na afirmacji życia i harmonii z naturą, co widoczne jest w „Księdze ubogich” (1916).
Kasprowicz pozostaje jednym z najwybitniejszych poetów polskich, a jego twórczość odzwierciedla głębokie przemiany społeczne i duchowe przełomu XIX i XX wieku.
