Pani Bovary - geneza utworu i gatunek
Gustaw Flaubert wydał „Panią Bovary” w 1857 roku. Powieść pisał 5 lat. Była to jego pierwsza powieść realistyczna bezpośrednio nieodnosząca się do jego własnych przeżyć i historii. Inspiracją do jej napisania miał być prawdziwy wypadek: samobójstwo żony prowincjonalnego lekarza, Delamare’a. Flaubert, pod wpływem bliskiego przyjaciela, Louisa Bouilheta postanowił na podstawie to wydarzenie napisać powieść nieosobistą. Bardzo dużo czasu poświęcił na badanie i gromadzenie faktów związanych z tą historią, ale samą postać Emmy wypełnił także swoimi odczuciami, przemyśleniami, wyobrażeniami. Była to w zamierzeniu powieść przeprowadzająca wiwisekcję mieszczańskiego społeczeństwa Francji, żyjącego w złudnych wyobrażeniach na temat rzeczywistości. Ta realistyczno-psychologiczna powieść jest bardzo wyrazista w portrecie społeczeństwa prowincjonalnego. Nie pozostawia wiele pola do interpretacji, symbolika i alegoria odchodzą tutaj na drugi plan. Powieść realistyczna bezpośrednio stara się pokazać życie takim, jakim jest.
Jak skuteczne było to uderzenie, świadczy fakt, że po publikacji odcinków „Pani Bovary” w prasie wytoczono Flaubertowi proces o zniesławienie moralności mieszczańskiej. Ostatecznie jednak uniewinniono pisarza. W jego trakcie miał on jednak powiedzieć „Madame Bovary, c’est moi” („Pani Bovary, to ja”).
