Pani Bovary - biografia autora
Gustave Flaubert urodził się 12 grudnia 1821 roku w Rouen. Był synem lekarza szpitala miejskiego. Od dziecka wyróżniał się wyjątkową wrażliwością. Od początku był bardzo zainteresowany anatomią. Po szkole średniej w Paryżu zaczął jednak studiować prawo. Tutaj jednak wszedł także do środowiska literackiego i odkrył swój talent do pisania. W 1844 roku zapadł na chorobę przypominającą epilepsję. Przeniósł się do rodzinnej posiadłości Le Croisette na przedmieściach Rouen. Poświęcił się pisarstwu. Był bardzo sumiennym, pracowitym autorem, który na pisanie potrafił poświęcić kilkanaście godzin dziennie. Korespondował z m.in. z Victorem Hugo, Théophile Gautierem, Guy de Maupassantem.
W wieku 15 laty Flaubert platonicznie zakochał się w mężatce Elizie Schlessinger, starszej o 13 lat kobiecie. Najważniejszą kobietą w życiu Flauberta stała się jednak jego kochanka, Luiza Colet, poetka.
Lubił samotność. Przez wielu był nazywany mizantropijnym pustelnikiem. Słynął z mocno demonstrowanej dezaprobaty wobec klasy mieszczańskiej. Trudno było mu się pogodzić z przepaścią dzielącą wyidealizowany świat i brutalną rzeczywistość. Często spotykał się z niezrozumieniem i wrogością czytelników. W tym kontekście symboliczny jest proces o „Panią Bovary” z 1857 roku, kiedy oskarżono go o „obrazę moralności publicznej i religii”.
Najważniejsze utwory Flauberta to: „Pani Bovary” (1857), „Salammbo” (1862), Szkoła uczuć (1869) roku, „Kuszenie św. Antoniego” (1874), które Flaubert uważał za swoje największe osiągnięcie. Ostatnia, niedokończona powieść, „Bouvard and Pécuchet”, ukazała się w 1881 roku, rok po śmierci Flauberta.
