Folwark zwierzęcy - charakterystyka bohaterów
Bohaterowie „Folwarku zwierzęcego” George’a Orwella – ludzie:
Jones – pijak; gospodarz i właściciel Folwarku Zwierzęcego uwikłany w liczne procesy sądowe; bezskutecznie usiłuje odzyskać gospodarstwo; wypędzony przez zwierzęta razem z żoną i pracownikami w bitwie pod oborą.
Pilkington – właściciel zaniedbanego gospodarstwa Lisi Gaj (w innym tłumaczeniu Lisi Las), skłócony z innym gospodarzem – Frederickiem; to prawdopodobnie on zostawia zwierzętom kartkę o treści: „Zasłużyliście sobie na to”, kiedy Frederick oszukuje zwierzęta i wysadza wiatrak.
Whymper – przebiegły adwokat z Willingdon, który pośredniczy w handlu pomiędzy Napoleonem a gospodarzami; by go oszukać, Napoleon pokazuje worki pełne ziarna, które w rzeczywistości są wypełnione piaskiem.
Bohaterowie „Folwarku zwierzęcego” George’a Orwella – zwierzęta:
Major – sędziwy knur rasy yorkshire nazywany Pięknisiem z Willingdon; ma już dwanaście lat i jest poważany przez wszystkie zwierzęta w folwarku; senior dzieli się z towarzyszami swoimi poglądami; uważa, że zwierzęta są przez ludzi wykorzystywane i żyją w strasznych warunkach; człowiek jest ich wrogiem, rewolucja jest zatem nieunikniona; W Republice Zwierząt wszystkie istoty byłby sobie równe, pracowałby na własny rachunek, nie naśladując zachowań człowieka; sędziwy wieprz opowiada zwierzętom swój sen, w której widział świat, w którym nie było człowieka, na koniec odśpiewał „Zwierzęta Anglii”, piosenkę, której nauczyła go matka; piosenka ta stała się później hymnem rewolucji; knur umiera trzy dni po swojej przemowie; kiedy Napoleon przejmuje władzę, odkopuje jego czaszkę, przed którą defilują inne zwierzęta; kiedy Napoleon zmienia w folwark w kolektyw należący do świń, znów zakopuje czaszkę Majora.
Snowball (w innym tłumaczeniu: Piguła) – jedna ze świń, która opracowuje zasady animalizmu; dużo czyta, np. „Elektryczność dla początkujących” i „Kampanie Juliusza Cezara”; pragnie unowocześnić gospodarstwo, zapewnić elektryczność i sprawić, żeby zwierzęta mogły mniej pracować; w tym celu planuje zbudować wiatrak: tworzy komitety zwierzęce, chce, by zwierzęta nauczyły się pisać i czytać; dowodzi w czasie bitwy pod oborą i zostaje odznaczony orderem Zwierzę Pierwsza Klasa; zawsze ma inne zdanie niż Napoleon; ostatecznie zostaje przegoniony z folwarku przez psy na rozkaz Napoleona; nie wiadomo, co się z nim stało; kiedy Napoleon przejmuje władzę biografia Snowballa zostaje napisana na nowo przez Squealera; Snowball staje się wrogiem, odpowiedzialnym za każde nieszczęście w folwarku i tajnym agentem pracującym na rzecz ludzi.
Napoleon – knur rasy berkshire o groźnym wyglądzie; oponent Snowballa; tresuje szczenięta, by później przegoniły Snowballa; tworzy komitet świń, odbierając innym zwierzętom prawo głosu; na jego polecenie Squealer zmienia treść przykazań i tworzy historię rewolucji na nowo; Snowball jest w niej wrogim agentem, a Napoleon – bohaterem; bez skrupułów skazuje na śmierć przeciwników, buntowników i zwierzęta, które kwestionują nowe zasady; stopniowo nadaje sobie coraz większe przywileje (śpi w łóżku, dostaje lepsze jedzenie), zaczyna handlować z ludźmi, nie waha się oddać Boksera na rzeź; łamie wszystkie zasady animalizmu; w końcu zaprasza do folwarku gospodarzy, zaczyna rządzić z batem w racicy, chodzi na dwóch nogach i zmienia folwark w kolektyw, który staje się własnością świń; pod koniec utworu waży już sto pięćdziesiąt kilogramów.
Squealer (w innych tłumaczeniach Krzykała lub Pisk) – jedna ze świń na usługach Napoleona; „mały, tłusty wieprzek (...) o mocno zaokrąglonym ryju, mrugających ślepiach, zwinnych ruchach i piskliwym głosie”, świetny mówca o zdolnościach perswazyjnych; usprawiedliwia działania Napoleona; tworzy historię rewolucji na nowo; stopniowo bagatelizuje rolę Snowballa, czyniąc z niego wroga; kłamie, zmienia treść siedmiu przykazań, by dopasować je do poczynań Napoleona; kłamie, opowiadając o śmierci Boksera; tchórz (znika, gdy gospodarze wysadzają wiatrak).
Bokser – przyjaciel osła Benjamina i klaczy Clover (Koniczyny); silny i pracowity, lecz niezbyt inteligentny (nauczył się tylko kilku liter); choć początkowo ma wątpliwości co do działań Napoleona, to szybko znikają; jego dewiza to: Będę pracować jeszcze ciężej; później dodaje do niej: Napoleon ma zawsze rację; najpierw staje pół godziny wcześniej niż inne zwierzęta, a później trzy kwadranse wcześniej; choć zostaje ranny w starciu z gospodarzami, nie skarży się: zaangażowany w budowę, a później w odbudowę wiatraka; pada przygnieciony kamieniem; umiera w rzeźni; choć oficjalna wersja mówi o tym, że umarł w szpitalu otoczony najlepszą opieką.
Clover (w innych tłumaczeniach: Koniczyna) – klacz-matrona, matka źrebiąt; nauczyła się alfabetu, lecz nie potrafi składać wyrazów; dzięki pomocy kozy Murier odczytuje zmienioną wersję siedmiu przykazań; próbuje ocalić Boksera, lecz jej się to nie udaje; ubolewa nad losem przyjaciela; jako sędziwa klacz widzi, jak świnie godzą się z ludźmi i w pewnym momencie nie dostrzega już różnicy między ludźmi a świniami.
Mollie – próżna i niezbyt rozgarnięta młoda klacz, która uwielbia wstążki i kostki cukru; nie może odnaleźć się w porewolucyjnej rzeczywistości; unika pracy; w końcu ucieka, by zostać zaprzężona do powozu szynkarza; wydaje się tam szczęśliwa.
Benjamin – osioł, przyjaciel Boksera; uchodzi za mruka; potrafi czytać, ale nie korzysta z tej umiejętności; rewolucja nie zmieniła jego zwyczajów; wciąż powtarza, że „Osły mają długie życie” i że jedynym pewnikiem jest niedola; dopiero wywiezienie Boksera do rzeźni powoduje w nim wzburzenie; to on pomaga odczytać Clover jedyne przykazanie, które pozostaje na ścianie stodoły.
Mojżesz – oswojony kruk, ulubieniec Jamesa; po rewolucji znika, lecz po powrocie opowiada zwierzętom o lepszym życiu po śmierci w krainie zwanej Górą Cukierków, choć nie pracuje, otrzymuje od świń piwo; prawdopodobnie dlatego, że mami pracujące ponad siły zwierzęta opowieściami o lepszym życiu po śmierci.
Owce – niezbyt mądre stworzenia, które nie potrafią nauczyć się siedmiu przykazań; powtarzają tylko: „Cztery nogi dobre, dwie nogi złe”, z czasem stają się tubą propagandową Napoleona; swoimi okrzykami zagłuszają protesty nielicznych zwierząt, a kiedy Napoleon sprzymierza się z ludźmi i zaczyna chodzić na dwóch nogach, dostosowują okrzyk do nowej sytuacji, wołając: „Cztery nogi dobre, dwie jeszcze lepsze”.
