Germinal

Streszczenie szczegółowe

Część I

Stefan Lantier, maszynista bez zatrudnienia, od tygodnia przemierza okoliczne tereny w poszukiwaniu pracy po tym, jak stracił stanowisko za pobicie przełożonego. Docierając do kopalni, dowiaduje się od starszego górnicy, Bonnemorta, że w pobliskim Montsou działa wiele zakładów przemysłowych. Bonnemort, człowiek doświadczony i zahartowany przez los (trzykrotnie przeżył zawalenie się chodnika), opowiada Stefanowi o swojej rodzinie związanej z kopalnią od ponad stu lat. Mimo że od pięciu lat nie pracuje pod ziemią, nadal odkaszluje czarną ślinę.

O świcie w domu rodziny Maheu zaczyna się codzienna rutyna. W skromnym budynku na terenie osady robotniczej nr 240 budzą się kolejni domownicy. Przez cienkie ściany można słyszeć, co dzieje się u sąsiadów, a nawet poznać ich sekrety. W domostwie żyją rodzice, matka i ojciec Maheu, siedmioro dzieci oraz Bonnemort. Pierwsza wstaje Katarzyna, która przygotowuje posiłek ze skromnych zapasów: kawa na resztkach fusów i kanapki dla każdego. W rodzinie panuje skrajna bieda i głód, a dziewięć franków tygodniowego dochodu nie wystarcza na podstawowe potrzeby.

Stefan postanawia spróbować szczęścia i pyta o możliwość zatrudnienia w kopalni. Mouquette, dziewczyna o krągłych kształtach, informuje Maheu, że jedna z ładowaczek, Florka, zmarła, a jej miejsce może zająć Lantier. Wiadomość tę przekazuje mu Katarzyna, którą początkowo myli z chłopcem. Dopiero w ciasnym korytarzu, gdy stykają się ciałami, orientuje się, że to kobieta.

Praca pod ziemią okazuje się wyczerpująca: skwar i pył węglowy sprawiają, że każdy ruch jest ogromnym wysiłkiem. Stefan transportuje urobek do szybu. O dziesiątej wszyscy przerywają pracę na krótki posiłek. Katarzyna dostrzega, że Stefan nie ma jedzenia i dzieli się z nim kanapką, a on, choć głodny, stara się tego nie okazywać. Wkrótce pojawia się Chaval, który zaborczo przyciąga Katarzynę do siebie i ją całuje, co daje Stefanowi do myślenia o relacji między nimi.

Gdy na powierzchni okazuje się, że górnicy nie otrzymają zapłaty za dwa wagony (jeden z nich był niepełny, drugi zawierał zanieczyszczenia), Chaval obarcza winą Lantiera. Ojciec Maheu staje jednak w obronie nowego pracownika. Sugeruje mu, by zaciągnął kredyt i znalazł sobie mieszkanie. Stefan udaje się do szynku, gdzie rozmówiwszy się z Rasseneurem, otrzymuje od niego lokum.

Część II 

Akcja przenosi się do rezydencji Gregoire’ów, którzy są udziałowcami kopalni. W trakcie śniadania, do którego dołącza Deneulin (kuzyn gospodarza i właściciel innej kopalni), rozmowy schodzą na tematy gospodarcze. Sytuacja przemysłu się pogarsza, lecz Gregoire stanowczo odrzuca możliwość sprzedaży swoich akcji, gdyż zapewniają mu one dostatnie życie.

Tymczasem pani Maheud udaje się do Gregoire’ów, by prosić o pomoc finansową. Wcześniej szukała wsparcia u kupca Maigrata, który jednak odmówił jej z powodu już posiadanego przez nią zadłużenia. Bogaci Gregoire’owie przekazują kobiecie tylko odzież dla dzieci i dwie bułki. Rozczarowana wraca do Maigrata i wymusza na nim oddanie odrobiny chleba i kawy.

Po przygotowaniu obiadu pani Maheud udaje się na spotkanie z sąsiadkami, gdzie głównym tematem rozmów są lokalne plotki, zwłaszcza te dotyczące Pierronki – kobiety, która miała wielu kochanków, a jej mąż ponoć nie miał nic przeciwko, traktując to jako formę dodatkowego dochodu.

Wieczorem w osadzie pojawia się komisja badająca warunki życia robotników. Jej członkowie są pod wrażeniem darmowego węgla i przydomowych ogródków, zupełnie ignorując fatalny stan zdrowia mieszkańców i skrajną biedę.

Po obiedzie w rodzinie Maheu następuje czas kąpieli. Wszyscy domownicy myją się po kolei w tej samej beczce, a dzieci wychodzą, gdy kolej przypada na ojca Maheu. Rozmowa małżonków dotyczy finansów i pożyczek, a matka ostrzega Katarzynę przed Maigratem, który nierzadko wymusza na kobietach uległość w zamian za kredyt.

Stefan budzi się po drzemce i postanawia przejść się po okolicy. Dociera pod hałdę, gdzie często spotykają się kochankowie. Tam dostrzega scenę, w której Chaval brutalnie obchodzi się z Katarzyną. Lantier wyrzuca sobie, że nie spróbował wcześniej zdobyć sympatii dziewczyny. 

Część III

Stefan stopniowo przyzwyczaja się do życia górnika. Jego zaangażowanie i umiejętności sprawiają, że zyskuje dobrą opinię wśród innych robotników. Wiele czasu spędza w szynku Rasseneura, gdzie poznaje Suwarina, rosyjskiego rewolucjonistę. Tematem ich rozmów staje się list od Plucharta, który informuje, że rozwija się Międzynarodówka Robotnicza i zachęca do utworzenia jej sekcji w Montsou. Coraz częściej pojawiają się rozmowy o zmianach społecznych. Tematem staje się kryzys ekonomiczny i rozwiązania ekonomii marksistowskiej.

Latem odkryto nowy pokład węgla, a ekipa Maheu wygrywa przetarg na jego eksploatację. Stefan zostaje awansowany na stanowisko rębacza, jednak niskie wynagrodzenie budzi rozczarowanie. W czasie dorocznego kiermaszu Lantier proponuje założenie kasy zapomogowej, co spotyka się z entuzjastycznym przyjęciem. Pan Maheu rozważa wynajęcie wolnego pokoju, sugerując Stefanowi, że mógłby się tam wprowadzić. Ostatecznie Lantier zamieszkuje z rodziną Maheu, dzieląc pokój z Katarzyną, co wywołuje skrępowanie u obojga. Zaczytuje się w książkach i rozwija swoje poglądy, propagując idee socjalizmu wśród górników.

Wkrótce pojawiają się pogłoski, że zarząd kopalni zamierza obniżyć wynagrodzenia. Oficjalne ogłoszenie potwierdza zmniejszenie stawek za wydobyty węgiel i podwyższenie opłat za zabezpieczenia. W odpowiedzi, w szynku Rasseneura, zapada decyzja o strajku. Rodzina Maheu zostaje dodatkowo ukarana grzywną w wysokości 20 franków za rzekomo niewystarczające zabezpieczenie chodników. Ma miejsce katastrofa w kopalni. dochodzi do tąpnięcia, w którym ginie "Pieniek", a Janek odnosi obrażenia.

Narastające napięcie sprawia, że Chaval staje się coraz bardziej zazdrosny o Katarzynę i podejrzewa ją o romans ze Stefanem. W końcu zmusza ją do wyprowadzki i zamieszkania z nim.

Część IV 

Strajk rozprzestrzenia się na kolejne kopalnie. Tymczasem w rezydencji Hannebau trwa śniadanie z Gregoire’ami. Bogaci akcjonariusze nie przejmują się sytuacją robotników, a spotkanie upływa w atmosferze żartów. Nagle zjawia się delegacja górnicza pod przewodnictwem pana Maheu, żądająca poprawy warunków pracy. Rozmowa nie przynosi rezultatu. Hannebau oskarża Międzynarodówkę o inspirowanie buntu, ale Stefan stanowczo zaprzecza.

Protest zatacza coraz szersze kręgi. Pluchart widzi w tym okazję do agitacji na rzecz Międzynarodówki. Fundusze kasy zapomogowej są jednak na wyczerpaniu, co pogarsza sytuację strajkujących. Katarzyna odwiedza rodzinny dom, przynosząc jedzenie, co wywołuje wściekłość Chavala. Brutalnie bije on partnerkę, oskarżając ją o zdradę.

Podczas zebrania u wdowy Desir, Pluchart zachęca górników do przystąpienia do Międzynarodówki. Spotkanie zostaje przerwane przez żandarmów, ale uczestnicy zdążyli wymknąć się tylnym wyjściem. Po miesiącu strajku zapasy finansowe i jedzenie są na wyczerpaniu. Ludzie zaczynają wyprzedawać swoje dobra. Kolejne negocjacje z Hannebau nie przynoszą rezultatów, a sytuacja w osadzie staje się coraz bardziej dramatyczna.

Część V 

Strajk w kopalniach trwa, a napięcie sięga zenitu. Właściciel kopalni Jean-Bart, Deneulin, dowiadując się o proteście swoich robotników, postanawia interweniować osobiście. Próbuje przekonać ich do powrotu do pracy, obiecując poprawę warunków, lecz jego słowa nie trafiają na podatny grunt. Zdesperowany, obiecuje Chavalowi awans na sztygara w zamian za zakończenie strajku. Mężczyzna ulega i wznawia pracę, zdradzając w ten sposób współtowarzyszy.

Tymczasem na powierzchni gromadzi się rozwścieczony tłum. Wybucha panika, gdy nagle mdleje Katarzyna. Chcąc ją wynieść na powierzchnię, górnicy odkrywają, że windy zostały unieruchomione przez protestujących. Rozpoczyna się chaotyczna ewakuacja drabinami, podczas której wielu robotników zostaje stratowanych. Katarzynie udaje się przeżyć, lecz wielu innych nie miało tyle szczęścia.

Po wydostaniu się na powierzchnię Stefan i pozostali protestujący przemieszczają się od kopalni do kopalni, demolując maszyny i niszcząc sprzęt. W jednym z miejsc Stefan dostrzega Chavala, który, mimo wcześniejszych deklaracji, wrócił do pracy. Ogarnia go gniew, lecz zanim dochodzi do konfrontacji, tłum rusza dalej, wzniecając kolejne zniszczenia. W kopalni Gaston-Marie Stefan zmusza Chavala do niszczenia maszyn, lecz ten wykorzystuje zamieszanie i ucieka.

Sytuacja w Montsou staje się coraz bardziej chaotyczna. Stefan dociera do rezydencji Hannebau, gdzie jego żona i córki, razem z Cecylią Gregoire, cudem unikają linczu. Właściciel kopalni wzywa wojsko, a w tym czasie rozwścieczony tłum kieruje się do sklepu Maigrata. Kupiec ginie, spadając z dachu, a kobiety w brutalnym geście odcinają mu genitalia, traktując je jako symbol zemsty. Przerażona Katarzyna ostrzega protestujących przed nadciągającymi żołnierzami, co skłania ich do odwrotu.

Część VI

Choć strajk trwa, przemoc na ulicach nieco słabnie. Stefan, ukrywający się w kryjówce Janka, obserwuje, jak sytuacja w osadzie pogarsza się z dnia na dzień. Głód I ubóstwo zaczynają zbierać żniwo, a śmierć Alziry, osłabionej przez niedożywienie, porusza całą rodzinę Maheu. Tymczasem zarząd kopalni decyduje się sprowadzić belgijskich robotników, by zastąpili strajkujących. Decyzja ta tylko zaostrza konflikt.

Stefan próbuje przekonać protestujących, by znaleźli pokojowe rozwiązanie, ale ci nie chcą nawet o tym słyszeć. W szynku Rasseneura Lantier wdaje się w rozmowę z dawnym przyjacielem, który przewiduje klęskę strajku. Przerywa im przybycie Chavala, który z satysfakcją ogłasza, że Belgowie rozpoczynają pracę. Dochodzi do bójki między nim a Stefanem, którą Lantier wygrywa. Chaval odchodzi w upokorzeniu, odtrącając próbującą go pocieszyć Katarzynę.

Kiedy Belgowie schodzą pod ziemię, górnicy starają się powstrzymać ich siłą. Dochodzi do zamieszek, w wyniku których ginie pan Maheu, co pogrąża jego rodzinę w jeszcze większej rozpaczy. Wstrząśnięty Stefan zaczyna tracić autorytet w oczach strajkujących. Suwarin, radykalny anarchista, obmyśla plan sabotażu kopalni. W tajemnicy uszkadza szyb, nie informując o tym Lantiera.

Następnego dnia Stefan podąża do kopalni, gdzie spotyka Katarzynę. Dziewczyna pragnie wrócić do pracy, mimo że jest osłabiona i wycieńczona. Gdy schodzą pod ziemię, kopalnia zaczyna się walić na skutek sabotażu Suwarina.Stefan, Katarzyna i Chaval zostają uwięzieni w jednym z korytarzy. Chaval, świadomy swojej winy, staje się coraz bardziej agresywny. Próbuje zmusić Katarzynę do stosunku na oczach Stefana, lecz Lantier w przypływie gniewu go zabija. Wkrótce Katarzyna umiera z wycieńczenia. Stefan przeżywa jedynie dzięki odnalezieniu go przez ekipy ratunkowe po wielu dniach poszukiwań.

W osadzie trwa żałoba po ofiarach katastrofy. Gregoire’owie odwiedzają rodzinę Maheu, chcąc przekazać jałmużnę, ale ich wizyta kończy się tragicznie – Cecylia zostaje uduszona przez pogrążonego w szale Bonnemorta. Starzec nie zostaje ukarany, gdyż uznano go za obłąkanego, ale stracił rentę. Tymczasem reszta górników powraca do pracy, mimo kolejnych obniżek płac.

Stefan, po opuszczeniu szpitala, podejmuje decyzję o opuszczeniu Montsou. Przed wyjazdem odwiedza rodzinę Maheu, by pożegnać się z matką Katarzyny. Z goryczą stwierdza, że mimo tragicznych wydarzeń, nic się nie zmieniło. Wyjeżdża do Paryża, zamierzając odnaleźć Plucharta i kontynuować walkę o prawa robotników na innym gruncie. 

Streszczenie krótkie

Część I

Stefan Lantier, maszynista bez pracy, wędruje w poszukiwaniu zatrudnienia i dociera do kopalni w Montsou.Spotyka starego górnika Bonnemorta, który opowiada mu o rodzinie związanej z kopalnią od pokoleń. W osadzie robotniczej nr 240 uboga rodzina Maheu zaczyna kolejny dzień pracy. Stefan liczy na zatrudnienie i dowiaduje się o wolnym miejscu po zmarłej ładowaczce. Katarzyna, którą początkowo bierze za chłopca, informuje go o przyjęciu do pracy. W kopalni Stefan poznaje trud i warunki pracy górników. Podczas posiłku Katarzyna dzieli się z nim kanapką. Pojawia się Chaval, zaborczo traktujący Katarzynę. Po wyjeździe na powierzchnię okazuje się, że górnicy nie otrzymają zapłaty za dwa wagony węgla. Maheu zachęca Stefana do wzięcia kredytu i poszukania mieszkania, co prowadzi go do szynku Rasseneura, który udziela mu lokum.

Część II 

W rezydencji Gregoire’ów śniadanie upływa w atmosferze beztroski, mimo narastającego kryzysu. Pani Maheud prosi bogaczy o pomoc, lecz otrzymuje tylko odzież i dwie bułki. Wraca do Maigrata, wymuszając na nim chleb i kawę. W osadzie szerzą się plotki, zwłaszcza o romansach Pierronki. Po powrocie do domu Maheudowie przyjmują komisję oceniającą warunki życia górników, która ignoruje biedę i choroby. Wieczorem Stefan dostrzega Katarzynę z Chavalem i wyrzuca sobie, że nie zdobył jej uczuć.

Część III

Stefan odnajduje się w pracy, zdobywa uznanie i w szynku poznaje rewolucjonistę Suwarina. Latem odkryto nowy pokład węgla, a Stefan zostaje rębaczem, choć zarobki są niskie. Proponuje założenie kasy zapomogowej, a Maheu sugeruje mu zamieszkanie z rodziną. Lantier wprowadza się i szerzy idee socjalizmu. Zapowiadają się cięcia wynagrodzeń, co prowadzi do decyzji o strajku. Maheu otrzymuje karę 20 franków za rzekome zaniedbania, a w kopalni ginie "Pieniek". Chaval staje się coraz bardziej zazdrosny i zmusza Katarzynę do wyprowadzki.

Część IV

Strajk obejmuje kolejne kopalnie. Hannebau i Gregoire’owie nie przejmują się sytuacją robotników. Delegacja górnicza żąda poprawy warunków, lecz bezskutecznie. Zapas kasy zapomogowej topnieje, a Katarzyna, pobita przez Chavala, wraca do rodziny. Pluchart zachęca do przystąpienia do Międzynarodówki, a w lesie Stefan przemawia o konieczności przejęcia kopalni przez robotników. Chaval, chcąc udowodnić swoje zaangażowanie, ogłasza strajk w Jean-Bart.

Część V

Deneulin próbuje przekonać górników do pracy, obiecując Chavalowi awans. W kopalni dochodzi do paniki, gdy mdleje Katarzyna, a protestujący blokują windy. Na powierzchni tłum niszczy maszyny, a Stefan zmusza Chavala do demolowania sprzętu. Hannebau wzywa wojsko. Protestujący atakują sklep Maigrata, który ginie, a jego ciało zostaje zbezczeszczone. Katarzyna ostrzega przed nadejściem wojska, co powoduje ucieczkę protestujących. 

Część VI

Głód pogłębia kryzys, Alzira Maheu umiera z wycieńczenia. Stefan traci poparcie, a Chaval zdradza górników, wracając do pracy z Belgami. Dochodzi do zamieszek, ginie Maheu. Suwarin sabotuje szyb, powodując katastrofę. Stefan i Katarzyna zostają uwięzieni pod ziemią z Chavalem, którego Lantier zabija. Katarzyna umiera, a Stefan jako jedyny wychodzi z tragedii żywy. Francja dowiaduje się o wydarzeniach w Montsou. Zarząd odprawia Belgów i obiecuje rozpatrzenie żądań. Stefan traci autorytet i ledwie uchodzi z życiem, gdy zostaje zaatakowany. Suwarin sabotuje kopalnię, powodując zalanie korytarzy. Gregoire’owie odwiedzają Maheu, ale Bonnemort dusi Cecylię. Górnicy wracają do pracy mimo kolejnych obniżek płac. Stefan wyjeżdża do Paryża, by kontynuować walkę o prawa robotników.

Plan wydarzeń

1. Bezrobotny maszynista wędruje w poszukiwaniu pracy i trafia do górniczej osady Montsou.
2. Stary górnik opowiada Stefanowi o ciężkich warunkach pracy w kopalni i losach swojej rodziny.
3. Lantier zostaje zatrudniony jako ładowacz węgla, poznaje Katarzynę i jej rodzinę.
4. Ukazanie biedy i trudów codziennej egzystencji górników na przykładzie rodziny Maheu.
5. Stefan podejrzewa, że Chaval jest kochankiem Katarzyny, co prowadzi do napięć między nimi.
6. Lantier zaczyna szerzyć idee socjalizmu i namawia górników do buntu.
7. Zarząd kopalni wprowadza cięcia wynagrodzeń, co wzbudza niezadowolenie robotników.
8. W szynku Rasseneura górnicy postanawiają rozpocząć protest.
9. Już w pierwszych dniach strajku życie robotników pogarsza się, brakuje jedzenia, a napięcie w osadzie rośnie.
10. Górnicy proszą o poprawę warunków pracy, lecz zostają zignorowani przez Hennebeau.
11. Robotnicy przeprowadzają sabotaż w kopalniach – protestujący niszczą maszyny i przeszkadzają tym, którzy chcą wrócić do pracy.
12. Strajk zostaje brutalnie spacyfikowany, ponieważ władze sprowadzają wojsko.
13.  Dochodzi do krwawego starcia, w którym giną górnicy, w tym Maheu.
14. Katarzyna wraca do Chavala i ponownie godzi się na życie z brutalnym mężczyzną.
15. Suwarin jako anarchista podkłada ogień w kopalni, powodując katastrofę.
16. Korytarze się zawalają, Stefan i Katarzyna są uwięzieni.
17.  Bohaterowie walczą o przeżycie.
18. Katarzyna umiera z wycieńczenia w objęciach Stefana.
19. Stefan zostaje uratowany po kilku dniach przebywania pod ziemią.
20. Strajk się rozpada, robotnicy wracają do kopalni, zmuszeni do pracy mimo poniesionych strat.
21. Stefan opuszcza Montsou, by kontynuować walkę o prawa robotników gdzie indziej.
22. Górnicy wracają do pracy, ale w ich sercach kiełkuje nadzieja na przyszłe zmiany.

Charakterystyka bohaterów

Stefan Lantier – główny bohater powieści, młody maszynista, który po utracie pracy wyrusza na poszukiwanie zatrudnienia i trafia do Montsou. Jest inteligentnym i ambitnym człowiekiem, który początkowo szuka jedynie sposobu na przetrwanie, lecz stopniowo angażuje się w ruch robotniczy. Jego doświadczenia w kopalni kształtują go jako przywódcę strajku i zwolennika socjalizmu. Jest postacią pełną ideałów, lecz również podatną na wątpliwości i chwile słabości. Początkowo wykazuje naiwność i brak rozeznania w rzeczywistości robotniczej, ale z czasem staje się liderem, który przechodzi wewnętrzną ewolucję – od obserwatora do aktywnego bojownika o prawa górników. Jego relacja z Katarzyną jest skomplikowana – pełna wzajemnych napięć, niedopowiedzeń i nieuświadomionej miłości, która nigdy nie znajduje pełnej realizacji. Po tragicznych wydarzeniach Stefan opuszcza Montsou, mając nadzieję na kontynuowanie walki o sprawiedliwość społeczną w innym miejscu. 

Katarzyna Maheu – córka rodziny Maheu, pracująca w kopalni jako ładowaczka. Jest cicha, skromna i posłuszna, ale jednocześnie odznacza się wytrzymałością i hartem ducha. Wychowywana w biedzie, nauczyła się akceptować swój los, choć nie marzy o niczym więcej niż odrobinie spokoju. Związana z brutalnym Chavalem, poddaje się jego dominacji, nie wierząc, że może mieć inne życie. Mimo uczucia do Stefana nie potrafi się przeciwstawić losowi. Jej tragiczna śmierć pod ziemią symbolizuje los górników, których życie podporządkowane jest surowym warunkom pracy. Katarzyna jest postacią tragiczną – skazaną na cierpienie, próbującą przetrwać w świecie, który nie daje jej żadnych szans na awans społeczny ani osobiste szczęście. Do końca pozostaje wierna rodzinie, mimo że jej życie pełne jest wyrzeczeń i upokorzeń.

Ojciec Maheu – ojciec Katarzyny, doświadczony górnik cieszący się szacunkiem wśród robotników. Jest człowiekiem prostolinijnym, uczciwym i oddanym rodzinie. Mimo trudnych warunków nie buntuje się przeciwko systemowi aż do momentu wybuchu strajku. Staje się jednym z liderów protestu, lecz jego śmierć w trakcie konfrontacji z wojskiem podkreśla bezsilność klasy robotniczej wobec siły kapitału i władzy. Jego charakter uosabia typowego przedstawiciela pokolenia górników – ludzi oddanych ciężkiej pracy, niezdolnych do radykalnych zmian, ale jednocześnie świadomych swojej krzywdy. Jego los przypomina, że ofiara robotników nie zawsze przynosi oczekiwane rezultaty.

Chaval – brutalny i zazdrosny kochanek Katarzyny, który traktuje ją jak swoją własność. Jest górnikiem, lecz nie angażuje się w strajk z przekonania – bardziej zależy mu na osobistych korzyściach i dominacji nad innymi. Jego konflikt ze Stefanem prowadzi do napięć i w końcu do dramatycznej konfrontacji pod ziemią, gdzie zostaje zabity przez Lantiera. Uosabia negatywne cechy robotniczej społeczności – egoizm, brutalność i brak solidarności. W jego postaci Zola ukazuje mroczną stronę klasy robotniczej, podkreślając, że nawet wśród uciśnionych znajdują się jednostki zdolne do tyranii. Chaval to przykład człowieka, który w obliczu trudności, zamiast jednoczyć się z innymi, dąży do dominacji i podporządkowania słabszych.

Suwarine – rosyjski anarchista pracujący w kopalni jako mechanik. Jest człowiekiem chłodnym, zdystansowanym i wierzącym w radykalne metody walki z kapitalizmem. W przeciwieństwie do Stefana, który chce reformować system, Suwarine uważa, że jedyną drogą do zmiany jest jego całkowite zniszczenie. Jego czyn – sabotaż kopalni, prowadzący do katastrofy – stanowi wyraz skrajnego buntu przeciwko niesprawiedliwości społecznej. Suwarine to radykalny rewolucjonista, który działa w cieniu, nie angażując się emocjonalnie w losy ludzi wokół siebie. W jego postawie widać inspiracje nihilizmem i anarchizmem, które w XIX wieku były popularne wśród radykalnych ruchów politycznych. Jego działania ukazują destrukcyjną siłę ideologii, w której walka dla samej walki przysłania realne potrzeby ludzi.

Rasseneur – były górnik, właściciel szynku, który początkowo popiera ruch robotniczy, ale z czasem dystansuje się od radykalnych działań. Jest pragmatykiem, wierzy w stopniowe reformy, a nie w rewolucję. Jego postawa kontrastuje ze Stefanem i Suwarinem, ukazując inny sposób myślenia o walce klasowej. Reprezentuje umiarkowaną część robotników, którzy chcą poprawy warunków życia, ale nie są skłonni do radykalnych działań. Pokazuje, że nie wszyscy robotnicy są gotowi na rewolucję – wielu woli stabilizację, nawet jeśli oznacza ona powolne zmiany.

Hennebeau – dyrektor kopalni, przedstawiciel burżuazji, który stara się zachować dystans wobec problemów robotników. Choć zdaje sobie sprawę z trudnej sytuacji górników, nie podejmuje realnych działań na ich rzecz. Jego postać symbolizuje obojętność klasy rządzącej wobec cierpień ludzi pracujących. Jest uosobieniem hipokryzji i dystansu, który dzieli burżuazję od proletariatu – choć rozumie problem, nie zamierza podejmować ryzyka dla dobra robotników. Jego los pokazuje, że burżuazja chętnie korzysta z pracy robotników, ale nie chce przyznać im praw. 

Bonnemort – stary górnik, dziadek Katarzyny, który spędził całe życie w kopalni i nadal nosi ślady wieloletniej pracy w podziemiach. Jest symbolem wyczerpania i zużycia ludzkiego przez system pracy. Mimo swojej fizycznej słabości zachowuje sarkastyczne podejście do świata, będąc świadkiem upadku kolejnych pokoleń robotników. Jest przykładem człowieka złamanego przez ciężką pracę, który do końca życia pozostaje wierny kopalni, choć wie, że ta go zniszczyła. Reprezentuje pokolenie, które nie zna innego świata poza kopalnią.

Każda z postaci w „Germinalu" pełni istotną funkcję w ukazaniu społecznej rzeczywistości XIX-wiecznej Francji. Zola stworzył przekrojowy obraz klasy robotniczej, ukazując zarówno jej nadzieje, jak i tragedie, ambicje i upadki. Powieść pozostaje do dziś jednym z najważniejszych dzieł literatury naturalistycznej, poruszającym temat walki o godność i sprawiedliwość społeczną.

Problematyka

Powieść „Germinal" Émila Zoli to jedno z najważniejszych dzieł naturalizmu, poruszające istotne kwestie społeczne, polityczne i psychologiczne. Autor ukazuje brutalną rzeczywistość XIX-wiecznych górników oraz ich walkę o lepsze życie. Jest to książka, która nie tylko dokumentuje tragiczną egzystencję robotników, ale także podejmuje refleksję nad przyszłością społeczeństwa i możliwościami zmiany. Zola wykorzystuje literaturę do krytyki kapitalizmu i mechanizmów społecznych, analizując zarówno jednostkowe losy bohaterów, jak i wielkie ruchy społeczne.

„Germinal" to powieść wielowątkowa, która porusza problemy niesprawiedliwości społecznej, walki o godność, relacji międzyludzkich i wpływu pracy na życie człowieka. Zola ukazuje surowy obraz rzeczywistości, nie bojąc się brutalnych scen i dramatycznych zwrotów akcji. Dzieło to do dziś pozostaje jednym z najważniejszych tekstów literackich dotyczących konfliktu klasowego i ludzkiej godności. 

1. Niesprawiedliwość społeczna i wyzysk robotników

Powieść przedstawia skrajnie niesprawiedliwe relacje społeczne, w których klasa robotnicza, szczególnie górnicy, jest bezlitośnie wykorzystywana przez właścicieli kopalń. Zola pokazuje, jak właściciele i zarządcy bogacą się kosztem ciężkiej pracy robotników, nie dbając o ich zdrowie, straty ludzkie, bezpieczeństwo i godne warunki życia. Przykładem tego jest kontrast między warunkami pracy w kopalni a luksusowym życiem burżuazji. Pracujący pod ziemią górnicy narażeni są na pylicę, tąpnięcia i wypadki, a jednocześnie ich wynagrodzenie nie pozwala im zaspokoić podstawowych potrzeb.

Rodzina Maheu jest symbolem losu górników – mimo uczciwej pracy ich sytuacja materialna pogarsza się, a kolejne pokolenia dziedziczą biedę. Zola ukazuje, że system kapitalistyczny nie daje robotnikom żadnych szans na poprawę swojego losu. Ich położenie jest wynikiem mechanizmów rynkowych i obojętności właścicieli środków produkcji. Powieść wskazuje, że wyzysk prowadzi do nieuchronnego konfliktu, który musi w końcu wybuchnąć w formie buntu.

2. Bieda i jej konsekwencje

Bieda w „Germinalu" to nie tylko skutek niskich płac, ale przede wszystkim strukturalny problem społeczeństwa. W osadzie Montsou górnicy żyją w ciasnych, zaniedbanych domach, w których często brakuje jedzenia. Nie mają dostępu do odpowiedniej opieki medycznej, a warunki higieniczne są tragiczne. Ich dzieci od najmłodszych lat zmuszone są do pracy w kopalni, co sprawia, że nie mają szans na edukację i wyrwanie się z biedy.

Zola ukazuje również psychologiczne konsekwencje biedy – upokorzenie, brak perspektyw, konflikty rodzinne i rezygnację. Postać Katarzyny Maheu jest tego doskonałym przykładem – nie mając wyboru, przyjmuje brutalne traktowanie ze strony Chavala, gdyż wie, że bez niego mogłaby nie przetrwać. W skrajnych warunkach ludzie tracą godność i są zmuszeni do podejmowania decyzji, które w innym społeczeństwie byłyby nie do pomyślenia.

3. Walka klas i rodzenie się świadomości robotniczej

Tytuł „Germinal" nie jest przypadkowy – odnosi się do miesiąca w rewolucyjnym kalendarzu francuskim, symbolizującego odrodzenie i przebudzenie. Powieść przedstawia narodziny świadomości robotniczej – robotnicy zaczynają dostrzegać, że ich sytuacja nie jest wynikiem ich własnej nieudolności, ale systemowego wyzysku. Stefan Lantier, który początkowo sam szuka jedynie pracy, stopniowo staje się rewolucjonistą i organizuje górników do walki.

Zola ukazuje różne podejścia do walki o prawa robotników. Niektórzy górnicy wierzą w możliwość pokojowych negocjacji, inni, jak Suwarine, uważają, że jedyną drogą jest totalne zniszczenie systemu. Konflikty wewnętrzne wśród robotników pokazują, jak trudne jest stworzenie jednolitego ruchu społecznego. Powieść stawia pytania o skuteczność walki – czy strajki i protesty mogą coś zmienić, czy też każda rewolucja kończy się klęską. 

4. Strajk i jego konsekwencje

Strajk w „Germinalu" to kulminacyjny moment walki robotników. Początkowo strajkujący są zdeterminowani, wierzą, że mogą zmusić właścicieli kopalni do ustępstw. Jednak w miarę upływu czasu zaczynają się problemy – brakuje jedzenia, pojawiają się rozłamy wewnątrz ruchu, a niektórzy górnicy są gotowi wrócić do pracy, aby przeżyć. Właściciele kopalni nie tylko nie zamierzają ustąpić, ale sprowadzają wojsko, co kończy się brutalną pacyfikacją protestu.

Zola ukazuje strajk jako dramatyczną walkę o godność, ale także jako proces pełen trudności i rozczarowań. Pokazuje, że choć walka jest konieczna, to wymaga wielkich poświęceń, a jej rezultat nie zawsze jest natychmiastowy.

5. Sabotaż i rewolucyjny radykalizm

Suwarine, rosyjski anarchista, stanowi przeciwieństwo Stefana. Dla niego walka klasowa nie polega na strajkach, lecz na całkowitym zniszczeniu systemu. Wierzy, że nie ma sensu reformować kapitalizmu – trzeba go obalić i zastąpić czymś nowym. W powieści jego radykalizm prowadzi do tragicznych wydarzeń – podkłada ogień w kopalni, co kończy się śmiercią wielu górników.

Jego postać pokazuje, że rewolucja może przybierać różne oblicza. Niektórzy, jak Stefan, chcą zmieniać system od środka, inni, jak Suwarine, chcą go zburzyć bez oglądania się na konsekwencje. Zola stawia pytanie o granice walki – gdzie kończy się protest, a zaczyna terror?

Cel powieści naturalistycznej na przykładzie "Germinal" Émila Zoli

Powieść naturalistyczna, jako nurt literacki rozwinięty w drugiej połowie XIX wieku, miała na celu przedstawienie rzeczywistości w sposób obiektywny, niemal naukowy, oraz ukazanie mechanizmów rządzących ludzkim losem. Twórcy naturalizmu, tacy jak Émile Zola, uważali literaturę za narzędzie do badania społeczeństwa, psychiki człowieka i wpływu środowiska na jego życie. „Germinal" jest jednym z najwybitniejszych przykładów powieści naturalistycznej, spełniającym jej główne założenia.

1. Ukazanie determinizmu biologicznego i społecznego

Naturalizm opierał się na przekonaniu, że człowiek jest zdeterminowany przez swoje dziedzictwo genetyczne, środowisko i warunki społeczne. W „Germinalu" bohaterowie, zwłaszcza górnicy, nie mają wpływu na swoje życie – ich los jest już z góry przesądzony przez urodzenie w klasie robotniczej. Stefan Lantier, choć ambitny i inteligentny, nie może wyrwać się z kręgu biedy i walki o przetrwanie. Katarzyna Maheu jest skazana na ciężką pracę w kopalni i toksyczny związek z Chavalem, ponieważ nie ma możliwości zmiany swojego losu. Całe społeczeństwo Montsou tkwi w systemie, który ich niszczy, a każda próba wyjścia poza przypisane im miejsce kończy się porażką.

2. Krytyka niesprawiedliwości społecznej

Naturalizm był także reakcją na pogłębiające się nierówności społeczne epoki industrializacji. „Germinal" ukazuje bezwzględny system kapitalistyczny, w którym robotnicy są całkowicie zależni od decyzji właścicieli kopalń. Zola ukazuje przepaść pomiędzy biednymi górnikami a bogatą burżuazją. Dyrektor kopalni, Hennebeau, nie dostrzega ich cierpienia – żyje w luksusie, choć jego życie również jest puste i pozbawione sensu. Kontrast ten podkreśla, że niesprawiedliwość społeczna nie tylko niszczy biednych, ale również degeneruje bogatych, czyniąc ich niezdolnymi do empatii.

3. Obnażanie brutalnej rzeczywistości

Zola w „Germinalu" nie ukrywa brutalności życia górników. Opisy pracy w kopalni są surowe i pełne szczegółów – czytelnik niemal czuje klaustrofobię tuneli, odczuwa upał, zmęczenie i wszechobecny węglowy pył. Sceny głodu, przemocy i śmierci są przedstawione bez idealizacji, np. brutalne pobicie Katarzyny przez Chavala czy śmierć Maheu podczas strajku. Tego rodzaju realizm miał uświadamiać czytelnikom skalę problemów społecznych, które były ignorowane przez elity.

4. Eksperymentalne podejście do literatury

Zola nazywał swoją metodę pisarską powieścią eksperymentalną – uważał, że pisarz powinien być niczym naukowiec badający ludzkie zachowanie w określonych warunkach. W „Germinal" ukazuje różne reakcje ludzi na kryzys: jedni walczą, inni popadają w desperację, jeszcze inni próbują zachować neutralność. Przykładem tego jest różnica między Stefanem Lantierem, który wierzy w stopniowe reformy i organizację robotników, a anarchistą Suwarinem, który uważa, że jedynym rozwiązaniem jest całkowite zniszczenie systemu.

5. Demaskowanie ludzkich instynktów i moralności

Naturalizm ukazywał człowieka jako istotę kierującą się instynktami i popędami, które często prowadzą do jego upadku. W „Germinalu" widać to szczególnie w przypadku postaci Chavala, który w relacjach z Katarzyną kieruje się brutalną zazdrością i chęcią dominacji. Zola pokazuje również, jak trudne warunki życia prowadzą do degeneracji moralnej – górnicy w chwilach desperacji plądrują sklepy, kobiety są zmuszane do prostytucji, a ludzie tracą wszelkie zahamowania w walce o przetrwanie.

6. Próba wywołania reform społecznych

„Germinal" to powieść zaangażowana – poprzez ukazywanie nędzy i cierpienia robotników Zola chciał zwrócić uwagę na konieczność reform społecznych. Pokazuje, że system, który opiera się na wyzysku, nie może funkcjonować wiecznie. Choć strajk kończy się klęską, robotnicy zyskują świadomość swojej siły, a czytelnik odnosi wrażenie, że walka o sprawiedliwość będzie kontynuowana.

Znaczenie tytułu

Tytuł powieści „Germinal" Émila Zoli ma wielowymiarowe znaczenie, zarówno dosłowne, jak i symboliczne. Autor, wybierając ten tytuł, odniósł się do głównych tematów powieści, takich jak walka robotników, rodzenie się świadomości społecznej oraz idea rewolucji i zmiany społecznej.

1. Nawiązanie do kalendarza rewolucyjnego

Tytuł „Germinal" pochodzi od nazwy miesiąca w rewolucyjnym kalendarzu francuskim, który obowiązywał w okresie rewolucji francuskiej (1793–1805). Germinal to siódmy miesiąc roku, przypadający na przełom marca i kwietnia, a jego nazwa pochodzi od łacińskiego "germen", oznaczającego "kiełek" lub "zalążek". W tym czasie rozpoczynał się okres siewów i odradzania się przyrody po zimie. W kontekście powieści oznacza to metaforyczne zasianie nowych idei i zmian, które mają kiełkować w przyszłości.

2. Symbolika odrodzenia i przemiany

Germinal to miesiąc, w którym wszystko budzi się do życia – przyroda, rośliny, nowe pokolenia. W powieści nawiązuje to do przebudzenia świadomości społecznej wśród robotników. Górnicy, którzy początkowo byli biernymi ofiarami systemu, stopniowo zaczynają rozumieć mechanizmy wyzysku i decydują się na walkę o swoje prawa. Tytuł wskazuje, że ich bunt, choć ostatecznie kończy się klęską, nie jest daremny – stanowi zalążek przyszłych rewolucyjnych przemian.

3. Przemiany społeczne i bunt robotników

W kontekście fabularnym „Germinal" odnosi się do strajku górników, który stanowi główną oś wydarzeń powieści. Strajk, mimo że brutalnie stłumiony, staje się początkiem nowej epoki walki klasowej. Zola sugeruje, że choć bunt został zdławiony, idea sprawiedliwości społecznej będzie się dalej rozwijać. Górnicy są jak nasiona – choć teraz ich działania nie przynoszą natychmiastowego efektu, w przyszłości mogą zaowocować rewolucją. 

4. Odniesienie do przyszłości i nieuchronności zmian

Tytuł „Germinal" sugeruje również nieuchronność zmian społecznych. Choć w finale powieści górnicy wracają do pracy, upokorzeni i pobici, to ich świadomość jest już inna. Stefan Lantier opuszcza Montsou, ale jego idee i zasiane przez niego przekonania nadal się rozwijają. Zola pokazuje, że zmiany społeczne są jak proces naturalny – mogą być spowolnione, ale nie można ich całkowicie powstrzymać.

5. Tytuł jako metafora rozwoju ruchu robotniczego

Powieść „Germinal"nie odnosi się tylko do konkretnego buntu górników w Montsou, ale ma szersze znaczenie – ukazuje rozwój ruchu robotniczego w XIX wieku. Strajk w powieści jest jednym z wielu, a klęska nie oznacza końca walki. Robotnicy uczą się na własnych błędach i nabierają doświadczenia, co w przyszłości doprowadzi do większych zmian społecznych.

Tytuł „Germinal” ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia przesłania powieści. Odnosi się do rewolucyjnego kalendarza, symboliki odrodzenia i rozwoju świadomości społecznej. Przedstawia bunt robotników jako pierwszy krok w długiej drodze do zmiany, który mimo chwilowej klęski nie zostaje zapomniany. Zola sugeruje, że choć walka górników kończy się porażką, ich ziarno zostało zasiane – i kiedyś wyda owoce.

Geneza i gatunek utworu

„Germinal" to trzynasta powieść z cyklu „Rougon-Macquartowie” autorstwa Émila Zoli, opublikowana w 1885 roku. Inspiracją do jej napisania były rzeczywiste wydarzenia związane ze strajkami górników we Francji w XIX wieku, zwłaszcza strajk w Anzin w 1884 roku. Zola osobiście badał warunki życia i pracy robotników, odwiedzając kopalnie i przeprowadzając rozmowy z górnikami. Jego celem było stworzenie realistycznego obrazu ich codzienności oraz przedstawienie mechanizmów społecznych prowadzących do konfliktu klasowego.

Tytuł powieści nawiązuje do miesiąca „Germinal” z rewolucyjnego kalendarza francuskiego, oznaczającego początek wiosny i odrodzenie. W kontekście utworu symbolizuje budzącą się świadomość robotniczą oraz zapowiedź zmian społecznych. "Germinal" nie jest jedynie powieścią dokumentującą warunki pracy w kopalniach, ale także dramatycznym obrazem walki o sprawiedliwość społeczną.

Gatunek literacki

„Germinal” to powieść naturalistyczna, będąca klasycznym przykładem nurtu zapoczątkowanego przez Zolę. Naturalizm zakładał ścisłe odwzorowanie rzeczywistości, ukazywanie wpływu dziedziczności i środowiska na jednostkę oraz analizę społecznych mechanizmów rządzących ludzkim losem.

Powieść łączy elementy różnych gatunków literackich:

• powieść społeczna – ukazuje dramatyczne różnice między klasami i niesprawiedliwość systemu kapitalistycznego.
• powieść polityczna – przedstawia walkę robotników i ich dążenie do zmian w strukturze społeczeństwa.
• powieść psychologiczna – szczegółowo analizuje postawy bohaterów, ich motywacje i zmieniające się poglądy.

Narracja w powieści „Germinal” jest realistyczna, miejscami surowa i brutalna, oddająca ciężkie warunki życia górników. Zola posługuje się precyzyjnym językiem, drobiazgowymi opisami oraz szeroką panoramą społeczną, dzięki czemu powieść pozostaje jednym z najwybitniejszych dzieł literatury XIX wieku.

Historia powieści naturalistycznej

Początki naturalizmu

Naturalizm jako nurt literacki wykształcił się w drugiej połowie XIX wieku jako rozwinięcie i radykalizacja realizmu. Jego podstawy teoretyczne sformułował Émile Zola w pracach krytycznoliterackich, takich jak "Powieść eksperymentalna" (1880), gdzie postulował naukowe podejście do opisywania rzeczywistości. Naturalizm czerpał inspirację z teorii deterministycznych oraz dorobku naukowego, zwłaszcza prac Charlesa Darwina dotyczących ewolucji i dziedziczności.

Główne założenia

Powieść naturalistyczna koncentrowała się na wpływie środowiska, biologii i warunków społecznych na losy jednostek. Bohaterowie często byli ofiarami niesprzyjających okoliczności, a ich życie determinowane przez czynniki ekonomiczne, społeczne i genetyczne. Charakterystyczne dla naturalizmu były:

• Szczegółowe, niemal dokumentalne opisy rzeczywistości.
• Ukazywanie trudnych tematów, takich jak bieda, alkoholizm, prostytucja czy choroby psychiczne.
• Brak idealizacji – rzeczywistość przedstawiana była w surowy, obiektywny sposób.
• Eksperymentalne podejście do literatury – pisarz miał być niczym naukowiec badający ludzkie zachowania w określonych warunkach.

Najważniejsi twórcy i dzieła

Najbardziej znanym przedstawicielem naturalizmu był Émile Zola, autor cyklu „Rougon-Macquartowie", w którym analizował różne aspekty społeczeństwa francuskiego. Do najwybitniejszych powieści naturalistycznych należą:

• „Germinal" (1885) – Émile Zola – epicka opowieść o strajku górników i brutalnych warunkach ich życia.
• „Nana" (1880) – Émile Zola – historia kurtyzany, pokazująca degrengoladę moralną wyższych sfer.
• „W matni" (1877) – Émile Zola – obraz tragicznych skutków alkoholizmu wśród robotników.

Naturalizm znalazł swoje odbicie także w innych literaturach. W Rosji nurt ten reprezentował Fiodor Dostojewski w "Zbrodni i karze", a w Stanach Zjednoczonych naturalizm rozwinęli Theodore Dreiser („Siostra Carrie") i Frank Norris („McTeague"). W Polsce naturalistyczne tendencje widoczne są w twórczości Stefana Żeromskiego i Władysława Reymonta („Ziemia obiecana").

Schyłek naturalizmu i jego wpływ

Na przełomie XIX i XX wieku naturalizm zaczął tracić na popularności, ustępując miejsca modernizmowi i innym kierunkom literackim. Mimo to jego wpływy są widoczne w literaturze XX wieku, zwłaszcza w powieściach społecznych i psychologicznych. Jego techniki narracyjne, dbałość o szczegół i tematyka trudnych aspektów życia ludzkiego pozostawiły trwały ślad w literaturze światowej. 

Biografia autora

Émile Zola urodził się 2 kwietnia 1840 roku w Paryżu, lecz dzieciństwo spędził w Aix-en-Provence. Jego ojciec, Francesco Zola, był włoskim inżynierem, który projektował systemy irygacyjne, a matka, Émilie Aubert, pochodziła z Francji. Po śmierci ojca w 1847 roku rodzina znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, co miało ogromny wpływ na młodego Émila i jego postrzeganie kwestii społecznych. Jako chłopiec zaprzyjaźnił się z Paulem Cézanne’em, późniejszym wybitnym malarzem, z którym utrzymywał kontakt przez lata.

W 1858 roku Zola przeniósł się do Paryża, gdzie podjął naukę w liceum Saint-Louis. Nie udało mu się jednak uzyskać matury, co zamknęło mu drogę do dalszych studiów. Mimo tego rozpoczął pracę w wydawnictwie Hachette, gdzie stopniowo rozwijał swoją karierę literacką. W 1865 roku opublikował swoją pierwszą powieść – "Spowiedź Klaudiusza", która, choć nie odniosła spektakularnego sukcesu, zwróciła uwagę krytyków na jego pióro.

Zola stał się czołowym przedstawicielem naturalizmu, kierunku literackiego, który opierał się na ukazywaniu rzeczywistości w sposób obiektywny i naukowy. Jego najważniejszym osiągnięciem był dwudziestotomowy cykl "Rougon-Macquartowie", ukazujący społeczeństwo francuskie w epoce II Cesarstwa. Każda powieść przedstawiała losy innego członka tej samej rodziny, ukazując wpływ dziedziczności i środowiska na kształtowanie ludzkiego losu.

Najbardziej znane powieści z tego cyklu to: „Germinal” (1885) – poruszający obraz życia górników i ich walki o godne warunki pracy; „Nana” (1880) – historia kurtyzany jako symbolu dekadencji wyższych sfer; „W matni” (1877) – dramatyczna opowieść o alkoholizmie i jego destrukcyjnym wpływie na rodzinę.

Oprócz działalności literackiej Zola angażował się w sprawy społeczne i polityczne. Jego najsłynniejszym aktem odwagi było "J'Accuse...!", otwarty list do prezydenta Republiki Francuskiej opublikowany w 1898 roku na łamach "L'Aurore". W nim Zola stanął w obronie Alfreda Dreyfusa, oficera żydowskiego pochodzenia niesłusznie skazanego za zdradę stanu. List ten wywołał burzę w społeczeństwie francuskim i doprowadził do procesu sądowego przeciwko Zoli, który został skazany na rok więzienia i wysoką grzywnę. Aby uniknąć kary, pisarz udał się na wygnanie do Anglii, gdzie przebywał przez rok.

Po powrocie do Francji w 1899 roku Zola kontynuował pracę literacką, wydając kolejne powieści. Jego życie zakończyło się w tragicznych okolicznościach 29 września 1902 roku, kiedy to zmarł w wyniku zaczadzenia w swoim domu w Paryżu. Wokół jego śmierci narosło wiele teorii spiskowych – niektórzy sugerowali, że mogła być efektem zamachu dokonanego przez przeciwników politycznych.

Émile Zola pozostaje jedną z najważniejszych postaci literatury francuskiej i europejskiej. Jego twórczość wywarła ogromny wpływ na rozwój powieści realistycznej i naturalistycznej, a jego zaangażowanie w sprawy społeczne uczyniło go symbolem odwagi i walki o sprawiedliwość. W 1908 roku jego prochy przeniesiono do Panteonu w Paryżu, gdzie spoczął obok innych wielkich osobistości francuskiej kultury i nauki.

Jego powieści wciąż są czytane i analizowane na całym świecie, a ideały, które reprezentował – uczciwość, prawda i zaangażowanie w losy najsłabszych – pozostają aktualne do dziś.