Placówka - biografia autora
Bolesław Prus to pseudonim, którym posługiwał się Aleksander Głowacki. Urodził się 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie, zmarł w Warszawie 19 maja 1912 roku. Był jednym z najważniejszych polskich powieściopisarzy, nie tylko okresu pozytywizmu. Uznaje się go za twórcę polskiego realizmu. Był także publicystą, nowelistą, istotnie zaangażowanym w promowanie idei pozytywistycznych.
Prus wychowywał się bez rodziców, ponieważ bardzo wcześnie został osierocony. Dorastał w Puławach i Lublinie. Ostatecznie trafił pod opiekę brata do Kielc.
Był uczestnikiem powstania styczniowego, w którym został ciężko ranny, a następnie uwięziony. Po powstaniu udało mu się podjąć studia na wydziale matematyczno-fizycznym, które jednak stosunkowo szybko porzucił na rzecz korepetycji. Wrócił na studia, ale i już nie w Szkole Głównej, a w Puławach, w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa. Później przeniósł się do Warszawy. W 1864 roku zadebiutował na łamach prasy. Publikował w wielu pismach: „Kurier Świąteczny”, „Niwa”, „Mucha”, „Kolce”, „Kurier Warszawski”. Zasłynął przede wszystkim w tym ostatnim, do którego regularnie zaczął pisać „Kroniki” (aż do 1887 roku). W 1882 roku został redaktorem naczelnym pisma „Nowiny”.
W prasie rozwijał się aż do lat 80. XIX wieku, kiedy to ujawnił się jako nie tylko świetny publicysta, ale i pisarz. W tym okresie zaczął pracować także nad swoją teorią powieści. Według Bolesława Prusa miała mieć ona przede wszystkim funkcje poznawcze. Przedstawiać typy charakterów, a także określone zjawiska socjologiczne. Kluczowy dla Prusa był plan, który pozwalał odpowiednio rozłożyć obserwacje, a także systematycznie wprowadzać określoną ideę. Ważną inspiracją dla Prusa była twórczość Karola Dickensa, zaczął więc pisać takie utwory jak „Pałac i rudera”, „Sieroca dola”, „Sukienka balowa”, „Anielka”, „Katarynka” i „Antek”. Prus celował bowiem nie tylko w długie powieści, z których później zasłynął, lecz także w bardzo zwarte narracje, przede wszystkim z gatunku noweli. Kiedy poznał Stanisława Witkiewicza, możliwe okazało się nawiązanie współpracy z tygodnikiem „Wędrowiec”, gdzie już niedługo opublikował „Placówkę”. To był początek szczytu jego popularności.
Na rzecz literatury zrezygnował z publicystyki. W 1890 roku ukazała się jego najbardziej znana powieść – „Lalka”, która przyniosła mu ogromną popularność. 7 lat później opublikował nie mniej dobrze przyjętego „Faraona”, który był jedyną powieścią historyczną w dorobku Prusa. W roku 1894 ukazały się „Emancypantki”. W latach 90. Skupił się na działaniach społecznych, filantropii. Do publicystyki powrócił w latach 1905-1907, czyli w okresie rewolucji.
