Ballada bezludna - biografia autora
Bolesław Leśmian urodził się 22 stycznia 1877 roku w Warszawie. Był jednym z najwybitniejszych polskich poetów dwudziestolecia międzywojennego, prekursorem poetyki symbolizmu i wyobraźni metafizycznej w literaturze polskiej. Jego twórczość nasycona jest baśniowością i filozoficzną refleksją.
Leśmian pochodził z zasymilowanej rodziny żydowskiej. Kształcił się w gimnazjum klasycznym w Kijowie, a następnie na Uniwersytecie Św. Włodzimierza, gdzie studiował prawo. Czas spędzony na Ukrainie był istotny dla późniejszej twórczości poety. Po powrocie do Polski związał się ze środowiskiem artystycznym Warszawy. Debiutował najprawdopodobniej w 1895 r. w „Wędrowcu” pod prawdziwym nazwiskiem Lesman, które później zmienił na Leśmian. Późniejsza przyjaźń z Zenonem Przesmyckim otworzyła mu z kolei drogę do współpracy z „Chimerą”. Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej poeta przeżywa najbardziej twórczy okres w życiu.
W czasie wojny zostaje kierownikiem literackim Teatru Polskiego w Łodzi, a po jej zakończeniu przenosi się do Hrubieszowa, a następnie do Zamościa. To kolejny etap w twórczości Leśmiana, w którym powstają najsłynniejsze zbiory wierszy. Co ciekawe, dla współczesnych poeta nie był szczególnie lubianym i drukowanym. Sytuacja zmienia się nieco w 1933 r. po rozpoczęciu współpracy z Polską Akademią Literatury, ale mimo wszystko Leśmian boryka się z kiepską sytuacją materialną i atakami, związanymi z jego żydowskim pochodzeniem.
Bolesław Leśmian umiera na atak serca 5 listopada 1937 roku w Warszawie.
Ważniejsza twórczość:
„Sad rozstajny” (1912)
„Klechdy sezamowe” (1913)
„Łąka” (1920)
„Napój cienisty” (1936)
„Dziejba leśna” (1938)
