Chmury - znaczenie tytułu
Tytułowe Chmury w komedii Arystofanesa można odczytać jako bujanie w obłokach, które w ramach medytacji uprawiał Sokrates i jego uczniowie. Wymownie mówi o tym Sokrates na widok Fejdippidesa:
„Toć to jeszcze dziecko
I jak w obłokach bujać, pewno nie wie”.
To właśnie uczniowie Sokratesa przypisywali chmurom na niebie właściwości i moce, które dotychczas należały do bogów. Co więcej, Sokrates w chmurach szukał natchnienia:
„[…] Napowietrzne odbywam podróże
I z góry patrzę na słońce […]
Kiedy tu wiszę
I rozum lekki na wietrze kołyszę,
Mogę rozwikłać te sprawy nadziemne,
Które tam, w dole, byłyby mi ciemne”.
Chmury można także interpretować, jako przejaw naiwności: prosty Strepsjades ślepo uwierzył filozofom jako mądrzejszym od siebie. Oddalił się od bogów i w dobrej wierze oddał syna na nauki do Sokratesa, za co gorzko zapłacił. Dopiero po czasie zrozumiał swój błąd.
