Reduta Ordona - biografia autora
Adam Mickiewicz urodził się w grudniu 1798 roku w Nowogródku (prawdopodobnie 13 lub 24 grudnia). Bez wątpienia był jednym z najznakomitszych polskich poetów, którego dzieła nawet po dwóch wiekach czyta się z zapartym tchem.
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie poznał ideały romantyczne. Twórczość Mickiewicza można podzielić na okresy:
okres wileńsko-kowieński (1818-1824) – wówczas powstawały utwory młodzieńcze, które z czasem wypełniały narastające refleksje. M.in. wówczas powstały „Ballady i romanse”, ale także I i IV cz. „Dziadów”.
okres rosyjski (1824-1829) – po aresztowaniu za udział w tajnych organizacjach zesłany został do Rosji, gdzie poznał tamtejszą literaturę. Stworzył w tym czasie sonety i „Konrada Wallenroda”.
okres drezdeński (1829-1832) – kiedy udało się poecie uciec z Rosji, rozpoczęła się jego tułaczka po Europie. To wtedy napisał „Redutę Ordona” i III cz. „Dziadów”.
okres paryski (po 1832 roku) – wówczas napisał m.in. „Pana Tadeusza”, a także kolejne części „Dziadów”.
Twórczość Adama Mickiewicza kształtowana była przede wszystkim przez sprawy narodowe, którym poeta poświęcał tak wiele czasu i energii, ponieważ nie mógł walczyć w powstaniach. Nie godził się jednak na postępujące zło cara i cierpienia swojej ojczyzny, dlatego – tak, jak umiał – walczył o wolność Polski przynajmniej słowem, które pokrzepiało serca Polaków i dawało im nadzieję na zwycięstwo nad zaborcą. Zmarł 26 listopada 1855 r. w Konstantynopolu.
Ważniejsza twórczość:
- „Oda do młodości” (1820)
- „Ballady i romanse” (1822)
- „Dziady” cz. II i IV (1823)
- „Sonety” (1826)
- „Konrad Wallenrod” (1828)
- „Dziady” cz. III (1832)
- „Pan Tadeusz” (1834)
- „Konfederaci barscy” (1836)
