Historia świata i dzieje ludzkości były formowane, i nadal będą przez różne postaci, mniej lub bardziej rozpoznawane i znane. Istnieją wśród nich tacy ludzie, o których słyszał każdy dorosły jak i dziecko, mieszkające w najdalszym zakątku na ziemi. Często próbujemy naśladować te dobre osobowości, natomiast te gorsze potępiamy, lecz zdarza się również, że zbyt późno potępiamy zło, negatywy widzimy dopiero po czasie, kiedy nie można już nic zrobić, żeby to naprawić. Ta się dzieje dlatego, że zaślepieni zostajemy utopijnymi obietnicami i demagogicznymi mowami, które nie są trwałe, bądź też nikt nigdy nie podejmie się realizacji tych obietnic. Na świecie wiele jest osób, które przedstawić możemy jako kogoś wywierającego duży wpływ na ludzkość, nie zawsze pozytywny. Według mnie, żeby rozpocząć pracę na wyżej określony temat, należy wyjaśnić termin społecznego zjawiska, ponieważ bez tego nie można prowadzić dalej moich przemyśleń. Mianowicie w przeciwieństwie do przyrodniczych zjawisk (samoistnych oraz relatywnie niezależnych od działań i doświadczeń ludzi) - to przedmioty, znaczenia, procesy, społeczne fakty itd., które egzystują, kształtują, obiektywizują się i potwierdzają poprzez swoje doświadczenia, działania i czynności określonych zbiorowości społecznych czy grup. Osoba, którą przedstawię pod tym właśnie względem to Adolf Hitler. Myślę, że można o tej postaci prowadzić wielogodzinne rozmowy, sumując wpływ Hitlera na społeczeństwo, politykę, historię, gospodarkę i wiele innych dziedzin istnienia ludzkiego. Myślę, że jest on osobą, która zapisała się "grubym drukiem" w kartach historii współczesnego świata, a wszyscy żyjący, zobowiązani są wiedzieć choćby podstawowe informacje o tym, co człowiek ten zrobił w trzydziestych i czterdziestych latach XX w. Według mnie, śledząc jego życie, które ma czołowy związek z obserwowanymi w owym czasie wydarzeniami, można ukazać jakie znamię odcisnął on na historii świata i ludzkich czynach.

Adolf Hitler przyszedł na świat 20 IV 1889 r. w Braunau położonym nad rzeką Inn. Rzeka ta stanowiła granicę między Austrią i Bawarią. Był on wątłym i urodził się jako czwarte dziecko Klary Polltz. Straciła ona wcześniej troje młodszych dzieci: Idę Klarę i Gustawa. Ojciec Adolfa Hitlera był sporo starszy od Klary (o 23 lata) i pracował w urzędzie celnym. Adolf nie był zbyt pilnym uczniem. Został posłany w roku 1897 do szkoły znajdującej się w Lambach, która była prowadzona przez benedyktynów. Potem we wrześniu roku 1900 przeniesiony został do innej szkoły - w Linzu, w której był członkiem chóru. Tu stał się wielkim zwolennikiem muzyki Wagnera i gorliwym czytelnikiem powieści autorstwa Karola Maya, a także postanowił, że zostanie malarzem. W czasie przebywania w Linzu, Adolf przeżył również swoją pierwszą miłość. Zrozpaczony nieodwzajemnianiem jego uczuć usiłował wręcz popełnić samobójstwo. Następnie opuścił w roku 1907 Linz i udał się do Wiednia, aby rozpocząć studia na Akademi Sztuk Pięknych. Jednak nie został tam przyjęty po trzech próbach. Zamieszkał w hospicjum, w którym żył w skrajnym ubóstwie, ukrywając je przed swą matką. Zimą zarabiał na życie odśnieżaniem dróg. W 1910 roku zwierzył się znajomemu z przytułku - Reinholdowi Hanischowi, iż jest malarzem. Następnie zawarli oni umowę. Hitler malował akwarelowe widokówki, a Hanisch je sprzedawał. Zaczął w ten sposób zarabiać na życie. Jednak na tle rozliczeń między wspólnikami doszło do nieporozumień i Adolf postanowił sam dalej sprzedawać swoje prace. Jeden z jego klientów zaproponował mu wręcz przygotowanie reklamy higienicznych wyrobów. Wkrótce rozpoczęła się I Wojna Światowa i w roku 1914 Hitler zgłosił się do 16 Bawarskiego Oddziału Piechoty na ochotnika i przez cały całą I Wojnę Światową służył na zachodnim froncie. Podczas służby był ranny jeden raz, a także padł ofiarą gazowego ataku i został odznaczony krzyżem żelaznym. Z powodu niewielkiej rany w październiku roku 1916, odesłany został do szpitala do Berlina, a na potem do Pasewalku. Dotarła do niego tam wiadomość o zakończeniu wojny oraz całkowitej klęsce Niemiec. Hitler z tego powodu był zrozpaczony. Narastało w nim też przekonanie, że za porażkę Niemiec odpowiedzialni są marksiści i Żydzi. Dało to początek późniejszej chęci zniszczenia innych niż on oraz wielkiej nienawiści, którą czuł do Żydów. W Hitlerze zrodziła się w owym czasie ideologia nacjonalizmu i rasizmu, które zostały potem podstawą jego światopoglądu. Od początku był om zafascynowany wizją światowego niemieckiego mocarstwa i przeżył dotkliwie porażkę Niemiec. Hitler przyswoił sobie bardzo łatwo poglądy mówiące o "wyższości aryjskiej rasy" autorstwa Francuza Gobincau, a naśladowcą był niemiecki szowinista, lecz z pochodzenia Anglik - Chamberlain. Te właśnie poglądy włączył w późniejszym okresie jako ważny składnik pojęcia "Herrenvolku", w którym przedstawia "Ubermenschów" - "nadludzi" i "rasę panów" z niemieckim narodem na czele. W 1918 roku w grudniu Hitler wrócił do Monachium. Tam zgłosił się jako ochotnik do pilnowania obozów jeńców wojennych oraz wciągnął się do dziennikarskiej pracy, przeszedł w kurs prowadzenia antymarksistowskiej propagandy i wstąpił w szeregi Niemieckiej Partii Robotniczej. Zwiększył jej ilość członków z 40 aż do 2000 i spowodował, że rozrastała się. W tym czasie poznał także Rudolfa Hessa. Określił on Adolfa Hitlera jako człowieka, które może uratować Niemcy po uwłaczającym im traktacie wersalskim. Wystąpienia Hitlera ujawniły jego oratorski talent oraz umiejętność elektryzowania tłumów, a także zamykania ust swym przeciwnikom. Dzięki temu został jednym z przywódców tej partii a następnie, w 1921 roku, 29 lipca, przywódcą Niemieckiej Socjalistycznej Partii Pracy - NSDAP. Wówczas miał 32 lata. Pozycja zdobyta w tym czasie pozwoliła mu zrealizować swoje marzenia, by zostać człowiekiem znaczącym pośród ludzi. Podsycał antysemityzm i niemiecki nacjonalizm oraz wykorzystywał złość rozbrojonej części wojska. Uzyskał też poparcie Josepha Goebbelsa i Rudolfa Hessa, którzy wstąpili w szeregi NSDAP w roku 1922, w okresie, kiedy Hitler wyostrzył swój program, nawołując do rozprawienia się ze wszystkimi, którzy nie urodzili się Niemcami. Uważał on, że Niemcy należą do rasy wyższej w hierarchii i to im powinno przypaść rządzenie światem. 8 listopada 1923 roku w Monachium, Adolf Hitler próbował przeprowadzić nieudany przewrót państwowy, nazwany puczem monachijskim. Jego organizatorzy zostali osądzeni, lecz wyroki nie były zbytnio surowe. Hitlera skazano wtedy na 5 lat pozbawienia wolności, ale zwolniono go już pod koniec 1924 roku. Podczas pobytu w więzieniu zajął się on pisaniem swojej książki pt. "Mein Kampf" - "Moja walka". W książce tej zawarł swój polityczny program. Hitler porusza w niej aktualne tematy, które interesują większość osób w Niemczech, czyli mówi o przegranej wojnie z roku 1918 i haniebnym traktacie wersalskim. Całkowicie pomija rzeczywiste przyczyny porażki militarnej Niemiec, a także przewagę techniczną i liczebną przeciwników, nie mówi na temat wyczerpania się rezerw materialnych i ludzkich. Jego uwaga jest skierowana ku wewnętrznemu wrogowi. Winą za porażkę w wojnie obarcza marksistów i Żydów, jako współorganizatorów rewolucji z1918 roku, nazywaną przez niego "ciosem w plecy". Adolf Hitler zamieścił w książce plan na dalsze swe działania i przedstawił dokładnie, co zamierza zrobić. Niektórym wydawało się to nie możliwym do zrealizowania, lecz nawet oni szybko zmienili opinię, gdy władza Hitlera rosła z coraz bardziej, a ludzie chcieli iść za jego nakazami. W książce "Mein Kampf" dokładnie uwidaczniają się jego poglądy rasistowskie. Koncentruje się on wyłącznie na białej rasie i mówi o antagonizmie aryjskiego pierwiastka z pierwiastkiem żydowskim. Mówi też o konieczności utrzymania "rasowej czystości" orz "walce ras", będącą walką o byt silniejszego i lepszego z człowiekiem, który musi odejść. Tym samym wprowadza analogie ze zwierzęcym światem, zdefiniowanym we właśnie podobnie przez Darwina. Według Hitlera rasa wyższa i jednocześnie zwycięska posiada prawo rządzenia nad rasą niższą. Prawo to wynika z samej natury, określając "misję życia", którą musi spełnić. Bowiem wszystko czego dokonano dotychczas na płaszczyźnie kultury, jest produktem tej rasy i dziełem Aryjczyków. Należy więc zapewnić jej egzystencję i możliwość rozmnażania, utrzymania czystości krwi i wyżywienia dzieci, kosztem niższej rasy. Snując swoje refleksje rasistowskie, Hitler przeoczył całkowicie znaczenie tak bardzo rozwiniętych kultur, stworzonych przez Chińczyków, Egipcjan, Etrusków, Inków czy Azteków. Jest to jednak zrozumiałe. Przecież rasistowska doktryna ma służyć wyłącznie usprawiedliwianiu przemocy. Mówiąc o polityce

przedwojennych Niemiec, Adolf Hitler uważa, że Niemcy zgubił brak zdecydowanej rasowej polityki. Bliskie sąsiedztwo niegermańskich narodów, słowiańskich, a więc także i Polaków, ich możliwość osiedlenia na obszarze Rzeszy co doprowadzić może do zmieszania się krwi, czemu należy zapobiec. Posiadając tak niebezpieczną i potężną broń, którą była rasistowska doktryna, Hitler snuje plany zawładnięcia całym światem, gdyż dobrze zdaje sobie z tego sprawę, że drogą pokojową zagarnąć się nic da. Rewizjonizm powersalski, żądający odtworzenia granic Niemiec sprzed wojny z 1918 roku, jest dla Hitlera zupełnie niewystarczający. Rzuca więc hasło walki o przestrzeń życiową - "Lebensraum". Manifest "Lebnsraumu" jest kartą atutową w grze politycznej Hitlera. Wyobrażenie państwa, które da wszystkim Niemcom oraz ich dzieciom chleb i warunki szczęśliwego rozwoju w przyszłości, obliczona była na kompleks krzywdy oraz "poniżenia" powersalskiego, które Hitler umiejętnie wcześniej

podsycił. Kreśląc swą koncepcję walki o "Lebensraum", Hitler odwołuje się również do historii Niemiec oraz szuka tam wzorów dla swojej przyszłej polityki. Wśród wydarzeń przeszłości, które dały Niemcom trwale zyski polityczne, Hitler zalicza głównie zajęcie Marchii Wschodniej, podbój i skolonizowanie obszarów na wschód od rzeki Łaby oraz powstanie państwa prusko-brandenburskiego Hohenzollernów - jądra Rzeszy Niemieckiej. Podkreśla również, że państwo Prus urosło w silę tylko dzięki wojsku. Wyraźnie widać tu tendencję do idealizowania tego podboju. Podbój jest według Hitlera odwiecznym dążeniem niemieckiego narodu do życia. "Humanizm oraz kierujące się nim trendy do rozbrojenia i utrzymania pokoju pomiędzy narodami nazywa Hitler głupotą, ponieważ w polityce - podobnie jak w naturze - prawem życia rządzi siła. Według niego liczy się tylko pięść, prawo silniejszego do życia i do rządzenia niezbędnym mu terytorium. Ta ekspansja wynika z praw naturalnych. Jako całkowicie nieudaną ocenia politykę przedwojenną Niemiec. Kolonialno-handlowej polityce Hitler przeciwstawiał " politykę kontynentalną przyszłości". Naród niemiecki powinien był szukać obszarów dla siebie nie w Afryce, lecz tutaj, na kontynencie europejskim. Niemcy mają moralne prawo, które wynika z członkostwa w "rasie nadludzi", do pozyskania nowych terytoriów oraz odegrania politycznej roli w Europie. Żeby ten cel osiągnąć, dążyć należy do umocnienia lądowej armii, a nie marynarki, na której opierała się potęga kolonialna Anglii. Pierwszą fazą tej polityki powinno być zjednoczenie wszystkich całego narodu na obszarze Rzeszy. Dopiero wtedy można będzie wyruszyć na zajęcie nowych terytoriów. Zatem początkowy etap ekspansji to aneksja obszarów zamieszkałych przez mniejszość niemiecką. Najważniejszy kierunek ekspansji wyznaczony zostaje na wschód, od północy wzdłuż brzegu Bałtyku, a od południa - po Kaukaz oraz Bliski Wschód. Cel polityczny Hitlera był zrozumiały: dążenie do przebudowego upokorzonych i osłabionych Niemiec w światowe mocarstwo. Wykorzystując, wydawałoby się niekorzystny moment do rozognienia emocji nacjonalistycznych, w których poszukuje oparcia. Lecz on na tym nie kończy. Ważnym elementem do sukcesu będzie propaganda i demagogia społeczna. Już samo pojecie "narodowy socjalizm" powinno mieć demagogiczny charakter, przyciągający uwagę ludzi narażonych na ideologię marksizmu. Jednak, aby łatwiej pokonać wrogów, należy od nich cokolwiek zapożyczyć.

W sferze zewnętrznej symboli jest to flaga o kolorze czerwonym, jednak już z nowymi elementami. Hitler cytuje także marksistowską zasadę o sprawiedliwości pracodawców względem pracobiorców i wprowadza hasło majątkowej wspólnoty, której powinien być podporządkowany dobro jednostki, lecz konieczności te uzasadnia narodowym i państwowym interesem, podczas gdy marksiści głosili swoje hasła w imieniu proletariatu międzynarodowego. Bardzo pouczającym jest patrzeć, jak Adolf Hitler bierze lekcję polityki od znienawidzonych komunistów. Zasada, mówiąca że: "cel uświęca środki", powtórzona zostanie jeszcze raz w tajnym niemiecko-sowieckim układzie (znanym pod nazwą paktu Ribbentrop-Mołotow). Budując swą taktykę walki politycznej ma on świadomość, że jakiejś idei nie można zniszczyć samym terrorem. Należy przeciwstawić jej inną oraz poprzeć ją terrorem i siłą. Równie ważną kwestią jest propaganda. Nie powinna ona być obiektywna, ale ma służyć tylko własnym interesom partii. Hitler uważa, że rozumowanie mas jest ograniczone, a zdolność do zapominania duża. Ludzie kierują się bardziej emocjami aniżeli rozsądkiem. Trzeba zatem wiele razy powtarzać najprostsze pojęcia oraz wygodne fakty, łatwe do zapamiętania. Mocarstwowy program Adolfa Hitlera zmierzał przede wszystkim do zniesienia ograniczeń, które zostały nałożone na Niemcy po I Wojnie Światowej. Podstawowym zadaniem była odbudowa potęgi militarnej Niemiec. Trzeba było także jak najszybciej wyeliminować wewnętrznego wroga, a więc komunistów i Żydów. Potem już tylko pozostaje zintegrowanie wszystkich Niemców pod tym samym sztandarem, a podboje staną się możliwe. Ideologia nazistowska wyposaży "nadludzi" niemieckich we wszelkie możliwe ośrodki przemocy, żeby dać im dominację nad światem, ponieważ są oni predestynowani przez prawo natury - czyli prawo silniejszego do przeżycia. Poglądy zamieszczone w książce Hitlera wykraczają poza ramy politycznego programu czy tylko pewnej społecznej ideologii. Zostały zawarte w niej dogmaty, które powodują, że niektórzy określają hitleryzm jako swoistą religię, rodzaj kultu bałwochwalczego. Nietrudno odgadnąć co jest jego kwestią. Nic nie liczy się więc jednostka, a liczy się wyłącznie Państwo, które powinno być najważniejsze. Nowa religia powinna zastąpić chrześcijaństwo, a interes rasy niemieckiej zajmie miejsce etyki współczucia i idei miłości bliźniego. Po wyjściu z więzienia Hitler rozpoczął proces zdobywania poparcia pośród niemieckiej ludności, co udawało mu się dość dobrze ze względu na wielki chaos, jaki był w Niemczech. Niemiecki naród był w tym czasie narodem, mającym ważne powody do negowania rzeczywistości w jakiej się znalazł oraz nowego układu sił na kontynencie, gdyż pozbawiony został godności, dumy narodowej i siły. Był on w owym czasie podatny na różne działania zarówno zewnątrz jak i wewnątrzpaństwowe. Niemcy obarczeni zostali całkowitą odpowiedzialnością za wybuch wojny, a także ponieść mieli za to ciężkie konsekwencje. W Niemczech organizowano więc protesty i manifestacje oraz wiece z żądaniami zanegowania układu pokojowego. Według Niemców to demokratyczna republika stała się przyczyną klęski, hańby i upokorzenia i była bardzo atakowana zarówno przez skrajną prawicę jak i komunistów. Jedną z tych prawicowych partii była powstała w 1919 roku w Monachium Niemiecka Partia Robotnicza. Za sprawą Hitlera w późniejszym czasie zdobyła ona władzę. W końcu 1923 r. kurs marki do dolara wyniósł 75:1. Sprawiło to, że pensje i wynagrodzenia nie miały większej wartości, a nabywcza siła pieniądza obniżyła się do zera, natomiast przedstawiciele szeroko pojętej średniej klasy utracili oszczędności całego swojego życia. Liczba osób bezrobotnych wynosiła milion. Oparta nie na faktach, ale na wymysłach, gloryfikująca nietolerancję i brutalność, ideologia Hitlera była zaprzeczeniem tego, co uważane było za racjonalne i cywilizowane. Jednak jego skrajny antysemityzm i antykomunizm znajdowały pewien oddźwięk pośród części niemieckiego społeczeństwa. Po katastrofie na nowojorskiej giełdzie 24 października 1929 r. nastąpił przełom. Ogromny kryzys ogarnął całą kulę ziemską, jednak żadne państwo nie ucierpiało aż tak bardzo jak w przypadku Niemiec z ich bardzo słabą gospodarką. Ponad 6 milionów Niemców wówczas straciło pracę. Nastąpiło gospodarcze załamanie. Hitler był wniebowzięty, bowiem twarda rzeczywistość otworzyła wielu Niemców oczy. Wtedy nastąpił długo oczekiwany przez Hitlera kryzys państwa, który umożliwił przedstawienie nazistowskiej partii jako jedynej siły mogącej opanować sytuację w kraju, a Adolfa Hitlera jako silną postać, która ocali Niemcy. Sytuacja taka była dobrą okazją na zjednanie wszystkich rodaków. Hitler obiecał, że każdemu Niemcowi zapewni pracę, krajowi ważne miejsce w powojennej Europie, a Niemcom godność i dumę. Obiecywał politykę ponadpartyjną i państwo, z którego wszyscy powinni być dumni. Jednocześnie ze zwiększaniem się bezrobocia, wzrosła również popularność NSDAP. Pogrążony w kryzysie naród poparł Adolfa Hitlera. Umęczony naród widział wyłącznie jedno wyjście z tej sytuacji: rządy powinien objąć człowiek, który obiecuje od lat silne rządy i odbudowę pozycji państwa. Zupełnie niezniechęceni taką sytuacją naziści wyruszyli do kampanii wyborczej z fanatyzmem i zdwojoną siłą. Głosowanie przeprowadzone 31 lipca 1932 r. przyniosło Hitlerowi wielkie zwycięstwo. Następnie 30 stycznia 1933 r. osiągnął własny cel, ponieważ został kanclerzem Niemiec. Nikt nie przypuszczał, iż w tym dniu Niemcy nałożyli na siebie rządy nazistowskiej tyranii. W przeciągu następnych sześciu lat Adolf Hitler przekształcił Niemcy w najpotężniejsze państwo na kontynencie. Bardzo szybko Hitler zamknął usta swoim przeciwnikom i rozpoczął antykomunistyczną histerię. Pozbywszy się przeciwników, naziści przeprowadzili kampanię, jakiej jeszcze nigdy Niemcy nie widziały. Adolf Hitler, mając w swych rękach ogromną i niczym nieskrępowaną władzę zaczął przeprowadzać gruntowną nazyfikację struktur państwowych i narodu. Na politycznej scenie pozostała jedynie partia NSDAP i została ogłoszona ,,nosicielką niemieckiej myśli państwowej". Od tej pory nazizm stał się oficjalną i jedyną doktryną polityczna Niemiec. Hilter kazał siebie nazywać Fuhrer oraz skupił w swoich rękach kompetencje szefa rządu, głowy państwa, przewodniczącego parlamentu i partii. Stworzony przez Hitlera system nazwać można systemem wodzowskim. Państwem rządziła jednostka, mająca nieograniczoną władzę. Parlament, składający się z przedstawicieli wyłącznie jednej partii, pozostał organem fasadowym oraz spełniał rolę mównicy dla wielogodzinnych wystąpień najważniejszych nazistów. Hitler swoje palny realizuje, w momencie, gdy we wrześniu 1939 r. atakuje Polskę. W ten sposób rozpoczyna się II wojna światowa, która była najtragiczniejszym wydarzeniem wszechczasów, lecz pamiętają o tym doskonale nasi rodacy i mieszkańcy świata. Najeżdżając na Polskę, Hitler zaczyna doprowadzać do całkowitej realizacji założeń określonych w swojej książce, co wszystkich przerażało. Według mnie, główny sekret jego ogromnej władzy, stanowił sposób w jaki rządził. Można uznać, że Hitler pojawił się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie. Swoje poparcie zaczął budować w okresie, gdy Niemcy potrzebowały kogoś, kto spowoduje podniesienie kraju z wielkiego kryzysu, który był spowodowany skutkami traktatu wersalskiego, a także załamaniem gospodarki, które występowało w całym świecie w 30-stych latach XX w. Niemcy były bardzo zrujnowane, przemysł upadł, a fabryki nie funkcjonowały w odpowiedni sposób, ludzie nie mieli pracy. Fakt ten jest niezmiernie ważny, gdyż człowiek, pozostający bez pracy i co jest z tym związane również bez pieniędzy, załamuje się. Wtedy pragnie we wszelki możliwy sposób zdobyć pieniądze na utrzymanie. Ma on poczucie obowiązku zadbać o swoją rodzinę i o siebie samego. Jest to najważniejszy cele jego życia. Wtedy ludzie są zdolni do rozmaitych rzeczy pod wpływem nacisków, jakie wywierają na nich brak funduszy, oraz na ludzką psychikę. Mogą oni wtedy posunąć się do pobić, dewastacji, kradzieży, a nawet do morderstwa. Pozbywają się w ten sposób godności, człowieczeństwa, poszanowania dla innych ludzi, a także życia. Głód może spowodować zezwierzęcenie człowieka, co powoduje tragiczne skutki. Adolf Hitler był bardzo dobrym demagogiem, mówcą i oratorem, sprawiającym, iż tłumy ludzie słuchali go z wielkim zainteresowaniem. Z wielką uwagą słucha się takich osób, które mówią nam to, co chcemy usłyszeć. Zarozumiałe jest to, iż nie były to słowa puste. Dzięki Hitlerowi zmniejszyło się w Niemczech bezrobocie, a przemysł zaczął funkcjonować normalnie, by później rozwijać się w bardzo szybkim tempie i podbijać zagraniczne rynki. Zaczęto produkcję ciężkiego zbrojenia, prawie cała gospodarka została oparta na produkcji broni, ale przynosiła również wielkie zyski państwu, co odpowiadało Hitlerowi i wszystkim Niemcom. W ciągu tylko 6 lat wyciągnął on kraj z wielkiego kryzysu, w którym nie tak dawno było pogrążone. W pozostałych państwach nie następowało to w takim szybkim tempie. Społeczeństwo czuło się bezpiecznie, było zadowolone poprawiającą się sytuacją, jaka istniała w Niemczech. Sprawcą tego wszystkiego był nie kto inny jak Hitler. Dzięki temu wszystkiemu, czego dokonał w owym czasie, cieszył się on dużym uznaniem wśród swoich rodaków. Byli oni mu dozgonnie zobowiązani, ponieważ sprawił, iż mogli normalnie żyć. Wszystko co robił Hitler, nie było jednak bezinteresowne, ale wówczas ludzie niestety tego nie wiedzieli. Wyciągając Niemcy z biedy, i kryzysu, żeby doprowadzić do końca do wypełnienia swoich urojonych planów. Hitler miał wszystko zaplanowane w doskonały sposób, a wszystko, co czynił dla narodu niemieckiego, miało ukryte zamiary. Zdawał on sobie doskonale sprawę, że w wyniku tego zyska sobie aprobatę społeczeństwa, które będzie chciało mu się jakoś odwzajemnić. Hitler był doskonałym mówcą i politykiem, potrafił przekonywać Niemców, aby uwierzyli w rzeczy które mówił, aby mu zaufali oraz powierzyli sprawy narodu. Miał on taką władzę nad ludźmi, ponieważ to o czym mówił, wcielał szybko w życie, zatem było to realne. Powodzeniem swych planów odbudowy politycznej i gospodarczej państwa, wzbudził nadzieje narodu na odzyskanie wielkości sprzed wielu lat. Niemcy były wtedy jednym z najpotężniejszych światowych mocarstw, z którymi liczyli się wszyscy. Po sukcesach odnoszonych przez Hitlera ludzie pomyśleli, że taka sytuacja może powrócić i znowu Niemcy mogą się stać państwem rządzącym innymi narodami, a nie jak wówczas, będącym pod wpływem innych. Obietnice mówiące o powiększeniu życiowej przestrzeni oraz zdobyciu panowania nad ziemią, skusiły bardzo aryjczyków do pójścia w ślady swojego wodza. Przestali obawiać się niepowodzeń oraz postanowili ślepo zawierzyć Hitlerowi. Nikt z Niemców nie pomyślał nawet, że chce ich wódz chce rozpętać wielką wojnę, w której polegną oni sami, a także ich rodzina, przyjaciele oraz wiele niewinnych osób, wyłącznie, dlatego, iż będzie on chciał zdobyć przestrzeń życiową i wprowadzić w życie swoje przekonania. Rozwój ciężkiego przemysłu, a szczególnie zbrojeniowego, co spowodowało, że Niemcy stały się jednym z najlepiej uzbrojonych państw na świecie, zaczęło wzbudzać zaniepokojenie sąsiadów oraz rządzących pobliskimi państwami. Nie chcieli oni bowiem uwierzyć, że plany o przejęciu panowania nad światem oraz wyniszczeniu niearyjczyków, mogą być prawdą. Adolf Hitler był wodzem Niemiec, który poprowadził ich ku dużo większej przepaści, od tej, z której wyciągnął naród.

Uważam, że, nie ulega wątpliwości fakt, iż Hitler był i nadal będzie pewnego rodzaju społecznym zjawiskiem. Wszystko, co robił, zgodne było z twierdzeniem, mówiącym, że: gdy komuś damy palec, prędzej lub później weźmie całą rękę. Zaczął od niewielkich sukcesów, które obudziły późniejsze jego ambicje panowania nad światem i które na szczęście się nie powiodły. Osoba ta nie jest na pewno zjawiskiem pozytywnym, przynajmniej ja tak uważam, biorąc pod uwagę jego działania. Możliwe, że w tym okresie, kiedy robił coś pożytecznego dla narodu, był w taki sposób postrzegany, ale praktycznie nie ma to żadnego znaczenia w porównaniu z rozpętaniem przez niego najbardziej krwawej wojny w historii ludzkości. Ten fakt był tak złym posunięciem, natomiast skutki jego jeszcze gorsze, iż grzechem byłoby przedstawienie Adolfa Hitlera jako człowieka dobrego. Za jego sprawą, zginęło bowiem mnóstwo jego rodaków oraz dużo więcej innych ludzi na całym świecie. Zniszczeń, których wtedy dokonano, zostały oszacowane na gigantyczne sumy. Społeczeństwa, które przetrwały ten okres grozy, nie potrafiły nigdy dojść do siebie i pozbierać się oraz prowadzić normalne życie, gdyż wydarzenia te zostawiły w ich psychice trwały ślad, który się nie zmniejszył. Zabici i ci, którzy umarli z wycieńczenia, głodu, bądź też popełnili samobójstwo, okaleczona psychika ocalałych, zniszczona gospodarka, nie tylko państw uczestniczących w wojnie oraz wiele innych następstw tego, co spowodował Adolf Hitler, jest efektem jego wielkiego wpływu na naród niemiecki. Decyzje podejmowane pod jego wpływem oraz ich skutki, przemawiają za tym, że uważać go będę za osobę, nie mającą prawa otrzymać tak dużej władzy, ani nawet nie mającą prawa chodzić po tej ziemi. Nie ulega wątpliwości, że na podstawie wszystkiego tego, co przedstawiłem, można stwierdzić, że Adolf Hitler jest rzeczywiście przykładem historycznej postaci, która jest społecznym zjawiskiem i to na wielką skalę.

BIBLIOGRAFIA:

"Słownik socjologiczny"-K.Olechnicki,P.Załęcki

"Hitler"-Ian Kershaw

"Z Hitlerem do końca"- T.Junge,M.Muller

"Tajna wojna Hitlera"-B. Wołoszański

"Encyklopedia II wojny światowej"- B. Wołoszański