Papież Jan Paweł II był pierwszym Polakiem, który został wybrany głową Kościoła Katolickiego. Dla ludzi na całym świecie był osobą godną naśladowania, ogromnym autorytetem. Co stanowi o tak wielkiej sile jego osobowości i nauczania? Spróbuję opowiedzieć o tym w dalszej części wypracowania.

Cały pontyfikat papieża- Polaka, trwający 27 lat, wypełniony był pielgrzymkami apostolskimi, które swoim zasięgiem mogłyby zadziwić niejednego podróżnika. Poprzednicy Jana Pawła podróżowali niewiele lub nawet wcale- papieże przebywali za murami Watykanu i byli niedostępni dla ogółu wiernych, przez co stawali się postaciami odległymi a ich nauczanie nie zawsze miało szanse trafić do ludu. Karol Wojtyła przełamał ten zwyczaj pielgrzymując na wszystkie chyba kontynenty i do ogromnej liczby krajów. Statystyki podają, że odbył 104 podróże apostolskie, najczęściej odwiedzając oczywiście ukochaną Polskę (8 razy), USA i Francję (po 7 razy). Żadne bariery nie były dla niego przeszkodą, udowodnił to np. odwiedzając Kubę rządzoną przez reżim generała Castro. Z równym zapałem pielgrzymował do bogatych krajów Europy Zachodniej jak i do wstrząsanych nędzą i konfliktami krajów afrykańskich. W każdym z tych krajów ogłaszał swoje posłannictwo a robił to w sposób zróżnicowany, żywy. Starał się dotrzeć do każdego i każdemu zanieść radosną wieść zmartwychwstania Jezusa i nadzieje na własne zbawienie.

Bardzo wiele robił też na rzecz ekumenizmu i pojednania chrześcijan. Zdecydowanie sprzeciwiał się antysemityzmowi, jako pierwszy papież w historii odwiedził synagogę i modlił się przed świętą dla Żydów jerozolimską Ścianą Płaczu. Wielokrotnie podkreślał wkład judaizmu w rozwój chrześcijaństwa, a samych Żydów nazywał "braćmi starszymi w wierze". Starał się także o jak najlepsze stosunki z muzułmanami: w 1999 roku ucałował Koran, który dostał w darze od islamskich duchownych. Wszędzie gdzie się pojawiał szukał porozumienia i dialogu. Ze względu na nieprzychylność patriarchatu moskiewskiego nie udało mu się jedynie odbyć pielgrzymki do Rosji, nad czym zresztą do końca swoich dni bardzo bolał.

Apostolstwo Karola Wojtyły charakteryzowało się nieustającym odpowiadaniem na pytania i duchowe potrzeby człowieka. Tym, którzy wątpili dawał optymizm i ufność w człowieka, pogrążonych w smutku pocieszał i wskazywał im radość wiary Chrystusowej, nie wiedzącym jak żyć wskazywał jak czerpać z Ewangelii. Tym ludziom, których zniechęcał dzisiejszy świat i jego trudności pokazywał, że również i w dzisiejszych czasach potrzeba i można szukać świętości. Umiał wytłumaczyć, że warto podejmować jak najambitniejsze plany, aby swoje życie coraz bardziej napełniać sensem.

Mimo tego, że Jan Paweł II był człowiekiem "przedwojennej daty" potrafił zrozumieć problemy współczesnego świata, starał się być mediatorem w wielu konfliktach, tych między państwami i tych wewnątrz państw. Doskonale znał i rozumiał ekonomiczne problemy współczesności. Wielokrotnie w swoich encyklikach i kazaniach podkreślał prawo człowieka do godnego zaspokojenia podstawowych potrzeb. Mówił o prawie do pracy, o tym że człowiek powinien ją szanować, ale i o tym, że ludzie powinni być szanowani jako pracownicy. Wykorzystywanie drugiego człowieka poprzez stosunek pracy uważał za zło naszych czasów i rzecz, która nie powinna mieć miejsca.

"Piotr naszych czasów" jak często nazywano papieża, był osobą niezwykle ugruntowaną w swojej drodze apostolskiej. Żadne trudności i problemy natury np. zdrowotnej nie mogły go zatrzymać w służbie Bogu. Wszyscy pamiętamy jego zmęczenie, podczas ostatniej pielgrzymki do Polski, kiedy to cierpiał już z racji wieku na wiele chorób. Wszyscy pamiętamy też wielką godność z jaką to cierpienie znosił. Z obranej drogi nie zawrócił go nawet zamach na jego życie, który miał miejsce na Placu Św. Piotra w Rzymie. Mimo, że został ciężko postrzelony, wrócił do zdrowia i z nową siłą i optymizmem nauczał świat. Zdobył się też na pełen chrześcijańskiego miłosierdzia gest przebaczenia swojemu winowajcy. Po dojściu do zdrowia spotykał się w więzieniu z tureckim zamachowcem Ali Agcą, a także modlił się w jego intencji. Nigdy nie ukrywał swojego stanu zdrowia i cierpienia, czym pokazał, że nawet człowiek schorowany i w podeszłym wieku może działać i być skuteczny.

Już jako młody ksiądz i biskup krakowski był osobą o wielkiej charyzmie, którą przyciągał do siebie ludzi. Był człowiekiem ogromnej wiedzy filozoficznej, literackiej, teologicznej. Znał się i potrafił docenić piękno poezji i sztuki. W młodości sam próbował działalności artystycznej - razem z przyjaciółmi założył teatr i występował w nim jako aktor- amator. Był także wrażliwy na piękno przyrody, wielokrotnie już jako biskup i papież odwiedzał Alpy i polskie Tatry.

Jako ksiądz, biskup i szczególnie jako papież potrafił w cudowny sposób przemawiać do młodzieży, organizował wiele spotkać poświęconych tylko jej. Uważał, że młodzi ludzie są przyszłością świata. Gdy przemawiał do nich czuło się nadzwyczajne porozumienie między nimi, każde jego słowo było wysłuchiwane w ciszy i skupieniu. Młodzież reagowała spontanicznie na to co mówił i cieszyła się z jego obecności.

Karol Wojtyła, papież Jan Paweł II pozostawił po sobie ogromne dziedzictwo, jego nauka zapisała się w sercach milionów osób na całym świecie. Pozostawił po sobie wiele pism, np. 14 encyklik, w których zawarta jest odpowiedź na problemy wiary i problemy współczesności. Niemniej ważne są też książki takie jak: "Pamięć i tożsamość", "Wstańcie chodźmy", "Przekroczyć próg nadziei". Jan Paweł był też autorem poezji - "Tryptyk rzymski" i dramatów, z których najbardziej znane to "Przed sklepem jubilera" i "Brat naszego Boga".