Młodzież całym swoim sercem kochała Jana Pawła II, gdyż właśnie do niej miał szczególne podejście. Zawsze był otwarty na problemy, które w dzisiejszych czasach dotykają młodzież powodując jej niekiedy regres. Papież kochał młodzież, zawsze dodawał im otuchy oraz budował mówiąc, iż są solą ziemi. Młodzi ludzie zawsze w wielkim skupieniu i w napięciu czekali na to, co ma do powiedzenia im ich przywódca duchowy, czuli wtedy prawdziwy wewnętrzny spokój. To, co pragnął przekazać młodym ludziom, to można zamknąć do radykalizmu chrześcijańskiego, gdyż uważał, że tylko taka forma może uczynić serce człowieka wielkim i zdolnym do największych poświęceń. O przebaczeniu mówił jako świadectwie, które jest decydującą próbą oraz przekonującym świadectwem chrześcijańskiego radykalizmu. W encyklice z 1993 toku Veritatis Splendor tak pisze: Młodzieniec, Młodzieniec, który zachował dotąd wszystkie przykazania, okazuje się niezdolny, by o własnych siłach uczynić następny krok. Aby go postawić, potrzeba dojrzałej ludzkiej wolności:, " Jeśli chcesz…" i Boskiego daru łaski: " Przyjdź i chodź za Mną!." Doskonałość domaga się tej dojrzałości w darze z siebie, do której powołana jest ludzka wolność.
