Ofiara eucharystyczna to centrum procesu całego wzrastania oraz rozwijania się Kościoła. Sobór Watykański II uważa Kościół, który jest królestwem Jezusa Chrystusa obecny jest w misterium. Rośnie on z mocy samego Boga widzialnie na całym świecie. Sprawowanie na ołtarzu tej ofiary, gdzie Jezus Chrystus jest złożony dla nas jako Pascha stanowi dokonywanie się Odkupienia. Równocześnie poprzez eucharystyczny chleb zostaje dokonana jedność wiernych, w ten sposób są jednym ciałem w Jezusie Chrystusie. Między Eucharystią oraz początkiem Kościoła jest widoczny związek przyczynowy. W trakcie Ostatniej Wieczerzy Jezus Chrystus zgromadził na niej 12 uczniów. Ten szczegół przypomina nam, że Apostołowie są początkiem nowego Izraela. To właśnie im ofiaruje swoją Krew oraz swoje Ciało. Tutaj również wprowadza ich w Ofiarę, którą sam miał złożyć z samego siebie. Ten moment stał się analogicznym do Przymierza zawartego na górze Synaj. Przypieczętowane zostało ono ofiarą oraz krwią. Analogicznie czyni sam Jezus Chrystus, który w trakcie Ostatniej Wieczerzy z Apostołami kładzie podwaliny pod wspólnotę mesjańską, który będzie Ludem Nowego Przymierza.
Apostołowie odpowiedzieli na zaproszenie samego Jezusa Chrystusa, poprzez, które weszli w komunię. Ten moment stał się dla kościoła początkiem budowania poprzez tą komunię, czyni to na Jego pamiątkę. Włączenie każdego chrześcijanina w tą pamiątkę dokonuje się podczas przyjmowania sakramentu chrztu. Jego odnowa ciągle staje się umacniana w poprzez uczestnictwo i branie udziału w eucharystii. Ważne jest tutaj uczestnictwo pełne polegające na udziale i przyjęciu komunii świętej. Można rzec, że każdy przyjmuje Jezusa Chrystusa, ale również i można rzec, że Jezus do siebie przyjmuje każdego człowieka z osobna. Następuje zacieśnienie więzi oraz przyjaźni człowieka z Bogiem, bo dzięki Niemu możemy żyć. Przez jednoczenie się z Jezusem Chrystusem człowieka człowiek nie zamyka się przed samym Bogiem, który jest sakramentem całej ludzkości, a także znakiem oraz narzędziem Jezusa Chrystusa w dokonywaniu zbawienia. Niejako misja samego kościoła stanowi kontynuację misji Jezusa Chrystusa. Kościół czerpie właśnie stąd duchową moc, dzięki, której może dobrze wypełniać własną misję poprzez nieustanną obecność w samej Eucharystii. W ten sposób Eucharystia jest źródłem oraz szczytem całej ewangelizacji, której cel to zjednoczenie się Boga z człowiekiem, a poprzez Niego z Ojcem Świętym oraz z Duchem Św. Komunia święta sprawia, że kościół zostaje umocniony w jedności przez Ciało Chrystusa. Święty Paweł napisał w liście do Koryntian odnosząc się bezpośrednio do skuteczności uczestnictwa, która ma wymiar jednoczący, gdyż łamanie chleba włącza nas do udziału w Ciele samego Jezusa Chrystusa. Dokładny oraz głęboko komentuje ten fakt również święty Jan Chryzostom zastanawiając się nad rzeczywistością chleba. Podkreśla wyraźnie, że jest on Ciałem samego Chrystusa, a ci, którzy przyjmują to Ciało stają się nim. I tak chleb, który stanowi jedność pomimo wielu ziaren, pomimo tego, że nie muszą się znać, to jednak w nim mają swoje miejsce. W ten sposób znika różnorodność, która dokonuje się poprzez doskonałe zjednoczenie. Tak oto my jednoczymy się z Jezusem Chrystusem. Nasze zjednoczenie z Chrystusem jest darem oraz łaską względem każdego człowieka, w wyniku, czego stajemy się jednością Ciała Jezusa Chrystusa, a tym samym Kościoła świętego. Poprzez Eucharystię zostaje wzmocnione wcielenie się w Jezusa, a rozpoczęte na chrzcie przez tak wspaniały dar pochodzący od Ducha Świętego. W Eucharystii dokonuje się ścisłe oraz wspólne i nigdy nierozdzielne działanie Syna wraz Duchem Św., które również towarzyszyło samym początkom Kościoła, kiedy powoływano go, to również stanowiło o trwałości pierwotnego Kościoła. Trwałości kościoła oraz liturgii święty Jakub jest świadomy pisze o tym w epilklezie anafory. Duch święty, który jest Pocieszycielem wzmacnia Ciało Chrystusa przez jego ciągłe uświęcanie w Eucharystii wiernych. Dar Chrystusa oraz Ducha świętego otrzymuje się podczas komunii eucharystycznej, która gasi pragnienie jedności, które są ukryte w ludziach oraz wynosi doświadczenie takiego braterstwa, które jest właściwe dla wszystkich. Ucztowanie przy stole eucharystycznym jest o wiele wyższym poziomem od ludzkiego ucztowania. Poprzez zjednoczenie się z Jezusem kościół bardziej staje się sakramentem, który jest znakiem oraz narzędziem zjednoczenia się z samym Bogiem a także z całym rodzajem ludzkim. Początkom rozdziału, który jest pomiędzy ludźmi i który jest bardzo zakorzeniony w wyniku grzechu pierworodnego może przeciwstawiać mu się tylko jedność i moc Jezusa. Eucharystia buduje kościół, przez, co tworzy wspólnotę między ludźmi. Część oraz kult, który otacza Eucharystię ma bardzo ważną wartość w życiu samego kościoła. Kult ten związany jest mocno ze sprawowaniem eucharystii. Obecność Jezusa Chrystusa pod postaciami podczas mszy świętej trawa pod postaciami chleba oraz wina i pochodzi ona z odprawiania Ofiary Chrystusowej i jest potrzebna Komunii sakramentalnej oraz duchowej. To ona jest zadaniem odpowiedzialnych w Kościele, aby również przez swoje świadectwo propagowali kult eucharystyczny. Ważna jest także adoracja Najświętszego Sakramentu, a zwłaszcza w trakcie jego wystawienia. Dobrze jest usiąść przy Nim oraz tak samo jak Jego umiłowany uczeń zachwycić się Jego nieskończoną dobrocią i miłością, która płynie z Jego Serca. Chrześcijaństwo powinno wyróżniać się sztuką modlitwy polegającej na adoracji, która wielbi Go w cichości swojego serca w jak najpełniejszej postawie miłości. Szczęście płynące z oglądania Boga twarzą w twarz, z uczestniczenia w Bożym życiu, bardzo głęboko odpowiada aspiracjom wpisanym w istotę człowieka.
Bóg jest pełnią życia. Dzięki Eucharystii oraz komunii świętej możemy trwa ć w Nim, a On w nas. Nasze życie jest właśnie Nim i z Niego pochodzi. To życie nie zna ani czasu, ani granic, ani przestrzeni. Jest to zadatek wieczności, uczestnictwo w życiu samego Boga. Życie samego Boga urzeczywistnia się w komunii Ojca, Syna i Duch Świętego. Chrześcijaństwo wyraża się w całym życiu sakramentalnym Kościoła. Jezus Chrystus przyszedł po to abyśmy mogli mieć życie oraz otwiera przed nami źródło tego życia. Czyni to w szczególności poprze Tajemnicę Paschalną śmierci i zmartwychwstania. Z tajemnicą tą wiąże się zarówno Chrzest, jak i Eucharystia, są to sakramenty, które stwarzają w człowieku zaczyn życia wiecznego. Zbawcza działalność Kościoła skoncentrowana jest na postaci świata, która przemija, ale stale zorientowana jest ku wieczności, ku pełni życia. Kościół nie traci z oczu tej ostatecznej pełni, co, do której prowadzi nas sam Jezus Chrystus. W tym potwierdza się poprzez wszystkie wymiary życia ludzkiego, życia doczesnego. Kościół jest ciałem Chrystusa - ciałem żywym i wszystko ożywiającym. W centrum całego dzieła chwały znajduje się celebracja zmartwychwstania i życia, które zostało nam dane przez Jezusa Chrystusa. Zbawienie przyszło przez miłość i jest równocześnie uczestnikiem w pełni prawdy, a także w pełni piękna. To wszystko jest w Bogu. Te wszystkie skarby życia świętości Bóg otwarł przed członkiem w Jezusie Chrystusie. Eucharystia tu na ziemi jest darem Boga, który wiedział, że grzech będzie nie szczędził człowieka, dlatego dał mu pokarm na drogę, aby nie zwątpił, ani podczas niej nie osłabł. Ona ma na celu wzmocnienie człowieka w pielgrzymowaniu do domu niebieskiego.
