Taniec już od czasów starożytnych stanowił jedną z metod wyrażania własnych myśli, wierzeń. Ruch ciała miał absorbować całą duszę, dlatego stał się on wyrazem wnętrza człowieka. Na przestrzeni wieków taniec przybierał różne formy, doskonalił technikę, przechodził przez różne warstwy społeczne.
Taniec miał dwie formy: taneczną i odtanecznioną, czyli stylizowaną. Pierwszy rodzaj był przeznaczony do tańca (naturalnie). Taniec ów - bardzo dynamiczny - powstawał głównie w warstwach świeckich, bowiem arystokracja bądź to lubowała się w tańcach dostojnych, polegających głównie na posuwistych krokach i ukłonach. Wśród chłopów natomiast wykształcały się oberki, obertasy, obracane, gonione itp. Podobno to właśnie hrabiny i damy dworu dopatrując swej służby przyglądała się tańcom, które służba praktykowała i starając się wypróbować je, ożywiły nieco muzykę sfer wysokich.
W miarę rozkwitu muzyki klasycznej, taniec zmieniał swój priorytet. Początkowo instrumenty akompaniowały mu, jednak z czasem zaczęły powstawać utwory muzyczne, które jedynie tytuły miały zaczerpnięte z rodzajów tańców, same bowiem przyjmowały formę odtanecznioną, tak więc były przeznaczone jedynie do wykonania koncertowego na instrumentach, bez wykonywania figur tanecznych.
Taki właśnie znalazł odwzorowanie w suitach, balecie, operze w których to gatunkach stał się elementem, nie stanowił jak dotąd całości samej w sobie.
Warto jednak przytoczyć te rodzaje sztuk , w których taniec zostaje włączony do większego dzieła.
Suita jest to jest to cykl tańców różnego pochodzenia wykonywanych po sobie w ciągu trwania utworu muzycznego. Skład tańców wchodzących w skład suity ustalił się w epoce baroku, a tańcami tymi są: allemande, sarabanda, bouree, gigue, ew. menuet, gawot.
Taniec przeniknął też bezpośrednio do baletu, jednak dla nas jest to pośrednie jego odczuwanie, bowiem my jesteśmy biernymi uczestnikami spektakli baletowych. Powinno jednak być to dla nas najdoskonalsze ukazanie treści w ruchu, bowiem artyzm i jednoczesna wirtuozeria ruchów przekazują wszelkie treści, tam ów artystyczny ruch bezwzględnie towarzyszy akcji.
Podobnie jest w operze, choć tam taniec pojawia się naprawdę sporadycznie.
Przekrój epok daje nam bardzo wyraźny kształt przemian jakie dokonywały się na bazie tańca. Średniowieczne i renesansowe zróżnicowanie na dworski i chłopski, choć podejmowane przez kolejne pokolenia, zmienił się w taniec o nazwie salonowym i towarzyskim, choć idea pozostała ta sama. Kompozytorami , którzy pisali utwory o charakterze tanecznym byli: Jerzy Fryderyk Haendel, Jan Sebastian Bach,
