Taniec pojawia się w każdej kulturze. Już ludzie pierwotni wykorzystywali ten sposób działania do obrazowania i wyrażania własnych uczuć. Człowiek ciesząc się wykonywał bardziej energiczne niż normalnie ruchy, chcąc dać upływ energii. Z czasem taniec włączono do obrzędów religijnych. Przestał mieć wtedy tak spontaniczny charakter a zaczął być określany regułami. W niektórych religiach jednak, taniec nadal był "żywiołem". Na przykład przy obrzędach ku czci boga Dionizosa. Taniec towarzyszy także teatrowi od najdawniejszych czasów. Wystarczy, że wspomnę o współczesnych musicalach czy japońskim teatrze No. Wykorzystywany jest także w filmach. Wytworzył się nawet odpowiedni zawód - człowiek zajmujący się "porządkowaniem" tańca nazywa się choreografem. Taniec, jak już wspomniałam, może być spontaniczny (ruchy wykonywane przez młodzież na dyskotekach, objawy radości z jakiegoś powodu itp.) i unormowany (reguły tańca towarzyskiego, symboliczne tańce szamanów itp.) Jest przyjemnością lub obowiązkiem. Może być świecki i obrzędowy. Nie możemy wyobrazić sobie życia bez niego - nawet jeżeli sami nie tańczymy i pozostawiamy wykonywanie go mistrzom. Taniec artystyczny, taki jak np. balet, wzbudza pozytywne uczucia i doznania estetyczne. Piękno, które przedstawia zachwyca wielu ludzi. Tańcząc dbamy nie tylko o nasze dobre samopoczucie, ale i zdrowie. Ruch wpływa na nie wyjątkowo dobrze. Dodatkowo pozbywamy się w takim spontanicznym tańcu zmęczenia i koimy nerwy. Wielu ludzi odreagowuje w ten sposób stres i przemęczenie trudami codziennego życia. Należy wspomnieć jeszcze o tańcach ludowych, które przetrwały w wielu kulturach. W Polsce najbardziej znane są tańce góralskie, np. krzesany. Obok nich wspomnę jeszcze o mazurze, krakowiaku, obertasie.
Utwory, w których pojawia się motyw tańca: Biblia, mitologia, Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią, Pieśń świętojańska o Sobótce Jana Kochanowskiego, Romeo i Julia Williama Szekspira, Żona modna Ignacego Krasickiego, Cierpienia młodego Wertera J. W. Goethego, Pan Tadeusz Adama Mickiewicza, Dziady część III Adama Mickiewicza, Nie-boska komedia Zygmunta Krasińskiego, Lalka Bolesława Prusa, Trylogia Henryka Sienkiewicza, Chłopi Władysława Reymonta, Przedwiośnie Stefana Żeromskiego.
Taniec jako wyraziciel ludzkich emocji: radości, miłości, zachwytu, ale także smutku.
Taniec jako modlitwa, sposób uwielbienia bóstwa, np. u afrykańskich plemion wypraszanie łaski u bóstwa czy jego pomocy.
Współcześnie taniec służy relaksowi, odpoczynkowi, a także kontaktom towarzyskim. Jest sposobem na poznawanie nowych ludzi. Towarzyszy ważnym ceremoniom takim jak np. wesele, powitanie Nowego Roku.
Motyw tańca w literaturze.
W Biblii - Stary Testament - taniec dziękczynny za pomoc daną przez Boga w trakcie ucieczki z niewoli egipskiej.
W Biblii - Nowy Testament - tu pojawiają się złowróżbne przekazy - taniec Salome na uczcie u Heroda, po którym zażądała głowy Jana Chrzciciela.
W mitologii greckiej - taniec wyrażał uczucia religijne - np. święta ku czci boga wina Dionizosa.
Tarcza Achillesa - ostatnia scena wyobrażała taneczny korowód dziewcząt i chłopców. Miał on być wyrazem greckiego idealnego połączenia piękna fizycznego z moralnym (kalokagatia) - gdyż składając ofiary bogom młodzi byli nie tylko urodziwymi, ale i postępującymi właściwie.
W starożytnej Grecji - taniec miał właściwości uświęcające, dlatego wykorzystywano go w obrzędach religijnych.
W Rozmowie mistrza Polikarpa ze Śmiercią - pojawia się tutaj nawiązanie do motywu tańca śmierci. Na czele korowodu Śmierć - rozkładający się trup kobiety, za którym podążają ludzie wszystkich stanów - wszyscy są równi wobec Śmierci.
W Pieśni świętojańskiej o Sobótce - radosny charakter tańca - Panna II zachwala taniec, zachęca do tańczenia, do wesołej zabawy.
W Panu Tadeuszu - romantyzm - w okresie rozbiorów ważne było wszystko, co narodowe, dlatego też i tańce wówczas tańczone musiały potwierdzać tę regułę. Opis tańca na uczcie w Soplicowie - polonez. Stał się on symbolem przemian i zanikania szlacheckich tradycji. "Ach, to może ostatni! patrzcie, patrzcie młodzi,/ Może ostatni, co tak poloneza wodzi!"
W Nie-boskiej komedii - taniec-upiorny wokół szubienicy, na której powieszono arystokratów. Nabiera cech orgiastycznych. Taniec triumfu i zwycięstwa Leonarda i "oblubienicy" odprawiających obrzędy nowej wiary.
W Chłopach - tańce na weselu Macieja Boryny z Jagną (również ich taniec jako państwa młodych - "Boryna do Jagny skoczył, przygarniał ją krzepko i z miejsca rymnął takiego oberka, aż dyle zaskowyczały, a on wiał po izbie, zawracał, podkowami trzaskał (...)" ). Opis różnych ludowych tańców: krakowiaka, mazura, obertasa.
Przedwiośnie - taniec Cezarego Baryki z Karoliną Szarłatowiczówną(kozak na balu w Odolanach - wzbudził podziw u widzów), taniec Cezarego Baryki z Laurą (taniec utajonego pożądania i erotyzmu).
