Już cztery miliony lat na Ziemi istnieją ludzie. Stopniowo zaczęli się poruszać w pozycji pionowej i czynią to do dziś. Posługiwali się własnoręcznie wykonanymi narzędziami z kamienia. By wykonać każde z takich narzędzi potrzeba było wielu set uderzeń. Będąc mało odpornymi na deszcz i chłód poszukiwali schronienia. W celu łatwiejszego znalezienia pożywienia byli zorganizowani w hordy (inaczej wspólnoty). Bardzo ważną umiejętnością była zdolność rozniecania i późniejszego podtrzymywania ognisk, co sprawiało, że łatwiejszym było ogrzewanie się czy zapewnienie sobie światła, gotowanie posiłków i odstraszanie dzikich zwierząt. Polowania pochłaniały dużo czasu i sprawiały, że musieli dużo migrować. Dlatego też jako schronienie wybierali drewniane chaty pokryte skórami dające się łatwo przenosić. Broń myśliwska była wykonywana z drewna lub kamienia.
Biorąc pod uwagę ten szybki postęp w rozwoju praktycznych umiejętności pojęcie liczby nie istniało. Liczby raz i dwa są na pewno pierwotnymi pojęciami liczebników w historii ludzkiej. Te pierwotne rozróżnienia są doskonale widoczne w starożytnych językach i pismach. Zaczęło się od rozróżniania gramatycznego pomiędzy liczbami pojedynczą, podwójną oraz mnogą, występującego u wielu różnych ludów. Przykładowo u starożytnych greków "ho lykos" znaczyło "wilk", natomiast "to lykos" to były "dwa wilki", a "hoj lykos" oznaczało "wilki". W starodawnym chińskim znaczenie "lasu" było wyrażone przez powtarzający trzykrotnie piktogram "drzewo", natomiast pojęcie "tłumu" oznaczał obrazek "człowieka" trzykrotnie narysowany. Prosty stąd wniosek, że starożytni nie używali liczby trzy chcąc jedynie przedstawić trzy elementy, lecz także w odniesieniu do ogólnej mnogości. Tak więc pierwotnie człowiek nie potrafił operować wielkimi liczbami, wystarczały mu liczebniki jeden i dwa, a wszystkie większe określał jako dużo.
W dalszym toku ewolucji człowieka począł on wykonywać pierwszych, jeszcze bardzo prymitywnych rachunków. Zaczynało się od różnego rodzaju nacięć (najczęściej były one na kości). Przykładowo prehistoryczny pasterz musiał policzyć 88 owiec, siadał niedaleko jaskini mając kawałek kości i krzemień. Każde przejście pojedynczej owcy powodowało, że robił nacięcie więcej. Sprawdzając nacięcia łatwo mógł zobaczyć czy całe stado powróciło do domu, czy jakaś owca mu się nie zgubiła. Inny prymitywny sposób liczenia polegał na posługiwaniu się częściami ciała. Jednakże ten sposób był dobry jedynie przy niewielkich ilościach przedmiotów do policzenia. Polegał on na dotykaniu się w odpowiednie części ciała w określonej kolejności. Poniższy rysunek przedstawia jedną z opcji jaką posługiwali się prehistoryczni:
 |
