Jeśli idzie o formę to w języku łacińskim znaczyła ona kształt, wygląd, obecnie jej znaczenie ogólne to wewnętrzna struktura czegoś, jakiś układ składający się na dany przedmiot. Presokratycy byli tymi, którzy wprowadzili pojęcie formy z punktu widzenia filozoficznego, forma została utożsamiona z tym, co postrzegamy, czyli, kształt, figura albo jakaś postać czegoś. Platon również wykorzystał formę w swoich zagadnieniach dotyczących wzorców oraz idei. Jeśli idzie o A Arystotelesa to uważał, iż forma jest składnikiem substancji, aspektem bytów, aktywnym czynnikiem, wyróżnionym obok materii i kształtującym z niej pewien rodzaj rzeczy. Stoicy jak i tomiści wykorzystali koncepcje arystotelesowskie jak i platońskie w swojej interpretacji, jeśli chodzi o formę. Kant nadał szczególne znaczenie formy, czas i przestrzeń to aprioryczne a więc konieczne, warunkujące doświadczenie i obecne wyłącznie w podmiocie formy zmysłowości. Kształtują one aktywnie materia wrażeń zmysłowych. Przedstawił "aprioryczne formy oglądu", w które wyposażony jest umysł. Symboiizm-E.Cassirera w teorii dotyczącej symbolicznych form. Forma, jeśli idzie o estetykę to pewien schemat tworzący pewną całość, jeśli idzie o dzieło artystyczne albo naturalny przedmiot, to jak wygląda dany przedmiot, lub dany schemat elementarny naszego umysłu.
Jeśli idzie o materię to jest to ciężkie, bezwładne tworzywo zajmujące przestrzeń, trwające w czasie , nie oznacza to oczywiście , że możemy w sposób jednoznaczny określić położenie obiektów materialnych. To pojecie w dziejach filozoficznych było w przeróżny sposób interpretowane. Okres hellenistyczny tj. Trzeci-pierwszy wiek przed nasza erą wprowadza termin zwany "materią".
Jeśli idzie o substancję z łacińskiego substantia- oznacza, podłoże, byt, istotę, podmiot, konkretną rzecz, jedno z podstawowych pojęć z metafizyki, szczególnie ważne dla nurtu arystotelesowsko-scholastycznego. Filozoficzna substancja nie utożsamia się z fizyczną materią lub chemiczną substancją. W przeciwieństwie do materii substancja nie jest do zbadania, nie daje żadnych konkretnych wyników, nikt też nie podejmował się, aby ją zbadać. Jeśli pojęcie jest nie rozstrzygalne w kwestii, jakie czynniki nie pozwalałyby istnieć materii, ponieważ jest to nie rozstrzygalne również w kwestii substancji. Prawo zachowania materii, mówi iż materia jest równoważącą ją energią zawsze będzie istniała i nie ma czynnika, który zniszczyłby ja całkowicie. Wielu filozofów przeczuwając, iż istnieją byty podobne do substancji zaczęli wprowadzać je w naukach ontologicznych.
Jeśli idzie o istotę to oznacza to, czym coś jest; treść bytu, zwana również esencją, metafizyka realistyczna określa ją jako tożsamość wewnętrzną bytu. Arystoteles określa istotę poprzez przyczynę bytu, (co sobą prezentuje), jako skutek jednoczący materię oraz formę, w postaci substancji to podmiot przypadłościowych cech, zwanych akcydensem, jak i źródło działalności, mówimy o naturze.
Jeśli idzie o potencję, w łacińskim oznacza możność, Arystoteles wprowadził ten filozoficzny termin, oznaczał coś nieokreślonego w bycie, określa go akt, to znaczy, jeśli idzie o byt realizowany oraz faktyczny. Esencjonalizm Arystotelesa zawsze utożsamia potencje z materialnością natomiast z forma utożsamiony jest akt
Termin, który najprawdopodobniej wprowadził Arystoteles to Entelechia, metafizyka określała, że jest to taka wewnętrzna forma bytu, będąca również aktem przyczyniającym się do kształtowania materii, utożsamiona również z potencją jak i możnością. Dusza, która ożywia ciało to właśnie entelechia, jeśli chodzi o człowieka. Różna interpretacja entelechii, była w średniowieczu przez wielu filozofów na przykład Święty Bonawentura czy Święty Tomasz z Akwinu. Współczesne teorie biologiczne także posiadają termin entelechia, myślimy tu o witalizmie.
Jeśli chodzi o logikę- z greckiego logika, umiejętność rozumowania. Należy do działów matematycznych jak i filozoficznych, które ustalają elementarne zasady w poprawnym rozumowaniu. Zawartość merytoryczna, jeśli chodzi o badania zadania logiki matematycznej jak i filozoficznej nie interesuje, bada natomiast ich poprawne skonstruowanie, co stanowi czystą formalność. Zadaniem logiki filozoficznej jest analiza wypowiadanych zdań, biorąc pod uwagę ich strukturę, prowadząc ich klasyfikację oraz znajdowanie ogólnych zasad, które wprowadzają prawidłowe relacje między nimi. Logika filozoficzna ma za cel analizowanie, wyłapywanie błędnych wypowiedzi, oraz określenie poprawnych form. Arystoteles był tym, który sformułował podstawowe zasady, jeśli idzie o logikę filozoficzną. Następcami, którzy zajmowali się rozwijaniem logiki byli, Immanuel Kant oraz Kartezjusz
Jeśli chodzi o sylogizm, z greckiego sylogismos -wniosek. Logika tradycyjna -wnioskowanie pośrednie- postać implikacyjna, na którą składają się dwie przesłania z nich wynika konkluzja, w której:
1) następnikiem nazywamy zdanie, takie dwa elementy, które zawierają się w przesłankach;
2) dwa zdania (czy przesłanki) tworzące koniunkcję, które posiadają wspólny termin(jeden), którego nie zawiera następnik- to poprzednik.
Terminem średnim nazywamy, taki termin gdzie zawierają go obie przesłanki. Mniejszy termin to ten, który stanowi podmiot następnika (chodzi tu o wniosek), natomiast terminem większym nazywamy orzecznik w następniku. Tryby sylogistyczne to powstające po przekształceniu schematy wnioskowania sylogistycznego. Tradycyjne rozróżnienie sylogizmów, myślimy tu o hipotetycznym, kategorycznym oraz hipotetyczno-kategorycznym.
Jeśli idzie o dedukcje to jest to rozumowanie, w którym wniosek wynika logicznie z przesłanek, czyli przebiegające według jakiegoś prawa logicznego. Dedukcja stanowi główną postać wnioskowania, tak zwanego wnioskowania niezawodnego, tj. takiego, które od prawdziwych przesłanek zawsze prowadzi do prawdziwego wniosku. Rozumowaniem dedukcyjnym nazywamy takie rozumowanie, które jako cale zawiera się w swoich założeniach( to go odróżnia od indukcyjnego), przy nim nie ma potrzeby, aby tworzyć nowe twierdzenia oraz pojęcia, lecz stanowi proste wnioskowanie z pewnej skończonej ilości faktów mu danych. Gdy poprawnie zostaje przeprowadzone, natomiast przesłanki pozbawione są zdecydowanie fałszywych zdań, będzie, więc wynikało z tego, że gdy wyciągniemy wnioski przez takie rozumowanie dedukcyjne to muszą się one wykazać prawdziwością i nie możliwością zakwestionowania.
Jeśli idzie o indukcję jest to tak zwane rozumowanie od szczegółu do ogółu., wyprowadza się wnioski ogólne od przesłanek jednostkowych. Szersze znaczenie metody indukcyjnej polega na tym, iż dokonujemy obserwowania oraz wykonujemy eksperymenty, opierając się o to tworzymy uogólnienia i formujemy hipotezy oraz je weryfikujemy. Taka indukcyjna zasada tworzy regułę, która pozwala przejść poprzez przypadki zaobserwowane dochodząc do ogólnych twierdzeń, które dotyczą również tych przypadków, które nie zostały zaobserwowane. Często kwestionowana jest prawomocność zasady indukcyjnej, którą podejmuje niektórzy logicy oraz metodolodzy.
Jeśli idzie o eudajmonię, z greckiego eudaimon- szczęśliwy, dosłownie mający dobrego ducha, wyznawany głównie w starożytności pogląd etyczny, według którego najwyższym dobrem i celem życia ludzkiego jest szczęście. Nowożytny eudajmonizm uznaje za szczęście nie subiektywne poczucie zadowolenia, lecz trwały stan, uzyskany przez człowieka w wyniku odpowiedniego postępowania(chodzi na przykład o kultywowanie cnoty przez np. cyników).
Jeśli idzie o katharsis- stanowi ona w antycznej etyce kategorię, która określa pewne zaplanowane oddziaływanie na widza czy słuchacza(odbiorcę)sztuki. Arystoteles utrwalił to pojęcie w teorii sztuki (chodzi o Poetykę rozdział szósty), tragedia miała spełniać funkcję emocjonalną- estetyczną, miała ona na celu, aby wywołać u odbiorcy bardzo duże doznanie trwogi oraz litości, cel był taki, aby dokonać wyzwolenia się od tego osiągając wewnętrzną harmonię. Katharsis w rożnych okresach estetyki w rożny sposób była interpretowana, mamy tu na myśli na przykład hedonistyczny sposób zadowolenia, moralne oczyszczenie, osiągnięcie terapeutycznego efektu, pewna faza przeżyć estetycznych.
