Lata międzywojenne były czasem, w którym zarówno w sztuce, psychologii, jak i filozofii rozwinęły się nowe prądy, nadając tej epoce specyficzny charakter. Śledząc rozwój prądów artystycznych, można zauważyć, iż w tym okresie wyraźnie odchodzono od mimetyzmu w kierunku awangardy (powstawanie tzw. - izmów). Wśród głównych kierunków kształtujących się wtedy w sztuce wymienić należy ekspresjonizm, surrealizm, futuryzm i dadaizm. Ekspresjonizm korzystał z osiągnięć psychologii. Postulował dążenie do wyrażania w twórczości własnych uczuć czy emocji. Skupiał się na tym, co spontaniczne i odruchowe. Z kolei surrealizm zakładał, że najważniejszą siłą twórczą jest wyobraźnia. Surrealiści często w sposób bardzo swobodny łączyli odległe przedmioty i zjawiska, wszystko po to, aby szokować odbiorcę Wprowadzili także kolaż i dekalkomanię. Dla futurystów najważniejsza była przyszłość. W okrutny sposób rozprawiali się z tradycją i przeszłością. Występowali również przeciwko dotychczasowej moralności. Ciekawym kierunkiem był dadaizm, który negował absolutnie wszystko. Główną zasadą twórczą dadaistów była destrukcja, bezsens i alogiczność. Zwykle sięgali oni po niezwykle szokujące materiały i techniki, np. wiersze tworzyli poprzez losowanie z kapelusza pociętych wcześniej słów.
