W konstrukcji opowiadania "Wieża" wyraźnie rysują się dwa plany wydarzeń, plan fabularny, obejmujący zdarzenia z przeszłości oraz plan akcji, czyli czas współczesny narratorowi.
Na planie akcji toczą się zdarzenia związane z przybyciem narratora do Aosty. Wynajmuje tam dom, który niegdyś należał do pewnego nauczyciela. Obecnie już poprzedni mieszkaniec nie żyje, dowiadujemy się, ze zginął w czasie wojny. Narrator przybył do Aosty na urlop. Po zakończeniu działań wojennych zapragnął nieco spokoju i samotności. Zwiedzając okolicę natrafia Wieżę Strachu, miejscowa ludność raczej unika tego miejsca, z którym związane są straszne historie o zamordowanej księżniczce i nawiedzającej to miejsce Białej Damie.
Plan fabularny obejmuje zdarzenia zawarte w pamiętniku, jaki znajduje narrator. W pamiętniku została zawarta historia Lebbrosa, który mieszkał w wieży w XVIII wieku. Lebbroso był chory na trąd, z racji swej choroby musiał żyć w izolacji od ludzi. Jedyną bliską mu osobą była jego siostra, która poświęciła się dla niego, żyjąc z nim razem i opiekując się nim. Ale jego siostra zmarła i Lebbroso został zupełnie sam, pozbawiony opieki i towarzystwa. Zapragnął umrzeć razem z nią. Zamierzał popełnić samobójstwo, ale odnalazł przesłanie, jaki pozostawiła mu siostra, osoba bardzo wierząca. Prosiła go by zachował się jak chrześcijanin. Lebbroso wiedział, ze to dzięki wierze w Boga jego siostra odnalazła w sobie siłę, by go pielęgnować i wspierać w czasie choroby, teraz on musiał zdobyć się na wysiłek godnego cierpienia.
Na tym tle postawa nauczyciela jest przykładem tchórzostwa. Nauczyciel był jedynym jaki ocalał z jego rodziny po trzęsieniu ziemi. Został sam, zamieszkał więc w domu w Aorcie. Tu zastała go wojna. Żyjąc sam unikał nieraz myślał o samobójstwie, ale gdy przyszła chwila próby, stchórzył. Do wioski wkroczyli hitlerowcy, wszyscy mężczyźni ukrywali się przed nimi. Rozgniewani Niemcy, postawili ultimatum, ze jeśli nie znajdzie się żaden dorosły mężczyzna, rozstrzelają proboszcza. Nauczyciel jest tym jedynym mężczyzną, ale paniczny strach każe mu tłumacząc im, ze nie jest stad, ze jego to nie dotyczy. Uratował się, ale proboszcz zginął.
W tym zestawieniu postawa Lebbrosa, który znosił mężnie swoje cierpienie jest heroiczna. Mimo choroby i samotności nie poddał się i pozostał wierny przesłaniu siostry. Z kolei postawa nauczyciela to przejaw tchórzostwa i zdrady. Jednak nie ma w utworze prób potępienia postępku nauczyciela, ponieważ ocenianie ludzi, którzy już za życia przeżywają piekło jest nieetyczna. Nikt nie ma prawa tego robić, bo nikt nie wie jak zachowałby się w takiej sytuacji.
