Aleksander Kamiński postanowił upamiętnić zmagania polskiej młodzieży z okupantem. Uczynił to w swojej powieści: "Kamienie na szaniec".
Jedną z ciekawszych postaci, które przedstawił był Tadeusz Zawadzki, zwany "Zośką". Nie była to jego kreacja autorska, lecz postać historyczna. Przyszedł na świat jako przedstawiciel pokolenia Kolumbów (1921r.). Zginął aby inni mogli żyć -w 1943 roku pod Sieczychami. Ukończył wtedy jedynie 22 lata. Uhonorowano go kilkoma medalami, które miały potwierdzić i uczcić jego waleczność. Z początkiem wojny wchodził w dorosłość, kończył szkołę i miał zdawać maturę, by potem podjąć dalszą naukę.
Przyjaciele nazwali go żeńskim imieniem: ,,Zośka", gdyż jego uroda przypominała bardziej piękną kobietę niż młodego mężczyznę. Miał błękitne oczy, blond włosy, delikatny uśmiech, subtelne ręce.
Tak jak nikt inny potrafił wszystko dograć. Zośka był bardzo utalentowany. Umiał teorię przełożyć na praktykę. Zajmował go cały świat i jego pragnieniom stawało się zawsze zadość. Wystarczyło, że ktoś odwołał się do jego ambicji i zaraz nauczył się pływać, mimo że czuł lęk przed wodą.
Nie ograniczał się do jakiejś jednej dyscypliny, ale starał się być najlepszy we wszystkim, czego się podjął. Grywał w tenisa, hokeja, strzelał dosyć dobrze. Uczył się w miarę dobrze. Wystarczały mu czwórki, nie miał zakusów na wyższe oceny. Inne rzeczy niż szkoła były dla niego ważniejsze. Konsekwencja, wyrobiona dzięki sportowi i nieugiętość otaczały go nimbem tajemniczości i sławy. To inni lgnęli do niego, a nie na odwrót. Jemu za bardzo nie zależało na licznych znajomych, raczej wolał mieć jedną, dwie zaufane osoby niż tłumy niby dobrych znajomków. Ważniejsi byli dla niego ci, którzy go otaczali niż on sam. Lubił samotność, w której czuł się najlepiej i w niej odnajdywał spokój. Łączyło się to z jego niezwykłą, jak na tak młody wiek, skrytością.
Najważniejszą wartością w życiu chłopca była rodzina. Świetnie rozumiał się z mamą i bardzo ją kochał. Ona była jego najlepszym przyjacielem. Jego tato był niby kumplem, z którym wiele godzin przegadał, analizując bieżącą sytuację społeczną i polityczną.
Cechy osobowości Tadeusza Zawadzkiego czynią z niego wzór do naśladowania dla dzisiejszej młodzieży. Teraz już rzadko spotyka się ludzi z tak prawym charakterem. Jednocześnie trwałość jego dążeń pokazuje, jaki jest przepis na sukces.
