Jego życie ulżyło się w typową biografię okresu, w którym przyszło mu żyć. Baczyński urodził się w 1921 r., maturę zdał w roku 1939. Wstąpił do Armii Krajowej, był konspirantem, studiował tajną polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim.. Ożenił się z Barbara Drapczyńską w 1942 r. a dwa lata później, 4 sierpnia, zginął w czwartym dniu powstania. Jego żona Basia zostaje ranna i umiera tego samego roku, 1 września. Ich groby znajdują się na Powązkach.
Poeta tworząc literacki obraz własnej osoby, pisał jednocześnie o losie jego pokolenia i przeczuwał własną śmierć bo śmierć towarzyszyła tej generacji. Jego liryki miały bardzo oryginalny charakter i świadczyły o niezwykłym talencie poetyckim Krzysztofa, jednak ten obrał drogę życiową , wypełnioną walką. To też sprawiło, że poniósł śmierć. O tragicznym losie swojego pokolenia traktuje chociażby utwór : Z głową na karabinie" , w którym pisze poeta :
" ja prześpię czas wielkiej rzeźby z głową ciężką na karabinie".
Wielka rzeźba symbolizuje czas tworzenia lecz be pióra w ręku i z użyciem białej kartki papieru, nie na górze Mont Blanc, gdzie patrzeć można w gwieździste niebo, lecz w oddziałach żołnierzy, gdzie pióro zostało zastąpione karabinem, a atrament krwią.
Właśnie tak przedstawiała się tragiczna
dola poetów tego pokolenia.
Utwór "Z lasu" prezentuje wojenny krajobraz, w którym las jawi się jako otchłań, łamią się lądy, noce trą się i gniotą, armie się gną. Los pokolenia Baczyńskiego przedstawiony jest w nierealistycznym marszu żołnierzy zmierzających w otchłań otwartych ust lasu.
Dramat i nienormalność generacji Baczyńskiego polega na tej wędrówce w leśną otchłań , gdzie żołnierze " o jasnych twarzyczkach" umierają wcześniej niż ich ojcowie. Dla Baczyńskiego epoka w której żyje to "mroczny czas" a bohater w niej żyjący to "poeta, żołnierz - czasu kurz ", który chce tworzyć , więc stwarzać piękno i marzenia w poezji ale także musi włączyć. Tworzy więc, w warunkach wszechobecnej krwi, gdzie poezję marzeń zastępuje ta o charakterze tyrtejskim.
