Wisława Szymborska otrzymała literacką Nagrodę Nobla. To znaczące wyróżnienie było hołdem złożonym jej poetyckiej twórczości. Jej wiersze, tak proste wydawałoby się w wymowie, zdobyły międzynarodowe uznanie. Dlaczego tak się stało? Jak to było możliwe, by ludziom mieszkającym w różnych krajach Europy spodobała się taka poezja?
Niełatwo odpowiedzieć na powyższe pytania. Niemniej trzeba zauważyć, że Szymborska w mistrzowski sposób nawiązuje do całej tradycji humanistycznej i doświadczeń XX wieku. Z drugiej strony nie można ją utożsamić z jakimkolwiek kierunkiem poetyckim, bo tworzy własną oryginalna szkołę pisania. Co więcej stara się nabrać dystansu do wydarzeń historycznych, czy prawd przyjmowanych bezdogmatycznie. Walczy z biologicznymi uwarunkowaniami ludzkiego istnienia, odrzuca społeczną rolę poety. Równocześnie podważa systemy filozoficzne, ideologie, stereotypy, zahamowania.
Warto chwilę zatrzymać się przy jej stylu pisania. Cechuje ją duża precyzja słowa, często do lepszego przedstawienia poetyckich treści posługuje się paradoksem i ironią. Jednak potrafi również współczuć pokrzywdzonym, zachwycać się nad urodą, pięknem życia. Najczęściej tonuje uczucia i wyważa sądy, opinie. Jej język jest poddany intelektualnym przesłaniom, ale z drugiej strony korzysta z zasobów mowy potocznej i poszerza utarte znaczenia. Z pozoru wydaje się prosty, ale w istocie jest wysublimowany i przewrotny.
Poezja Szymborskiej mówi dużo o problemach egzystencjalnych człowieka, jego rozterkach, niepokojach, dążeniach. Pokazuje jednostkę walczącą o zachowanie godności i szacunku do samej siebie. Próbuje przedstawić skomplikowaną prawdę o świecie oraz zarysować portret człowieka. Prostota jej wierszy przyciąga czytelników. Także Szymborska skromna, dyskretna stanowi swoisty fenomen i budzi zainteresowanie.
