Teatr jest niezwykle specyficznym sposobem wyrażania swojego światopoglądu. Można to bowiem zrobić nie tylko poprzez słowo, ale również poprzez gest, rekwizyt, muzykę, dekorację. Współistnienie tych elementów daje efekt wielowymiarowości. Każde przedstawienie teatralne tego samego dzieła jest zupełnie inne. Teatr bowiem nie zależy tylko od autora dramatu, ale od aktorów, reżysera i publiczności. To ludzie stwarzają teatr i decydują o jego odbiorze. Przeżywanie historii pokazywanej na scenie wyzwalało i wciąż wyzwala u ludzi wiele emocji. Antyczni tragicy pisali swoje sztuki tak, aby problem w nich zawarty, wywołał u odbiorcy katharsis. Przez wieki kształt dramatu i jego rola ulegała zmianom, tak jak zmieniały się gmachy teatrów, rozmiary sceny i funkcje aktorów. Dramat ewoluował od antycznego po współczesny teatr absurdu. Zmieniała się również rola widza w spektaklu.
Teatr jest niezwykłą rozrywką dla duszy. Zapewnia emocje, których nie można opisać. Daje śmiech, wzruszenie, smutek, złość i choć są wywoływane sztucznie, dają człowiekowi odpowiednią perspektywę patrzenia na świat. Pozwalają na zwrócenie uwagi na problemy, jakie niesie rzeczywistość, których być może nie dostrzega się, na co dzień. Teatr przedstawia świat w wielu jego wymiarach. Widz ma żywy kontakt z aktorem, może doświadczać przedstawianej na scenie sytuacji w wymiarze fizycznym i w psychicznym. To, co oglądamy staje się jednocześnie elementem naszego życia. Takich wrażeń nigdy nie zapewni nam film ani telewizja.
Każda sztuka teatralna powinna spełniać dwie zasadnicze funkcje: powinna wywoływać emocje poprzez swoją fabułę i zmuszać do oceny faktów poprzez zawarty w treści komentarz.
Podstawą każdej sztuki teatralnej jest fabuła. Musi ona docierać do odbiorcy jednostkowego. Teatr to sztuka niezwykle wymagająca. Widz nie może być całkowicie bierny względem prezentowanej sytuacji. Jego stan świadomości musi wejść w swoistą interakcję z aktorem. Dlatego spektakl teatralny wymaga widza mądrego, który nie przychodzi do teatru dla samej rozrywki. Przedstawienie to również nauka życia. Telewizja dociera natomiast do odbiorcy masowego. Program, audycja ma poruszać takie problemy, które będą zrozumiałe dla każdego. W telewizji bardziej liczy się ludyczność. Teatr natomiast może pozwolić sobie prezentację wyrafinowanego repertuaru, może adresować swoje sztuki do konkretnego odbiorcy. Fabuła sztuki teatralnej powinna dotyczyć najgłębszych problemów człowieczeństwa, powinna zmuszać do myślenia i analizowania miejsca człowieka w świecie. Forma fabuły - komedia, tragedia, tragifarsa - są tylko sposobem prezentacji owych problemów.
Istotną rolę w dopełnieniu spektaklu teatralnego odgrywa komentarz i opinia. Prezentowana na deskach teatru sytuacja powinna wywoływać w odbiorcy określoną postawę względem samego siebie. Komentarz zaś pomaga w odnalezieniu odpowiedniej perspektywy, w dostrzeżeniu absurdu rzeczywistości, którego nie widzi się, na co dzień. Opinia zawarta w sztuce może budzić kontrowersje, czasem trudno się z nimi zgodzić. Ale tym samym zmuszają widza do dyskusji o przedstawiony problemie, zmuszają do zabrania głosu i wypowiedzenia własnych opinii.
Teatr antyczny miał doprowadzić widza do przeżycia katharsis. Dramat szekspirowski obrazował i symbolizował los człowieka, który jest kierowany namiętnościami i pokusami. "Teatr ogromny" Stanisława Wyspiańskiego poruszał problemy narodu i jego historii. Ja natomiast najbardziej preferuję teatr absurdalny.
We współczesnym świecie, w którym rządzi chaos, w którym nie ma żadnych wartości jedynym sposobem mówienia o rzeczywistości jest absurd. Zło ukryte w człowieku i bezsens jego egzystencji wymaga odpowiedniego sposobu prezentacji. O tym, czego nie można zrozumieć, najlepiej mówić poprzez absurd. Współczesny teatr absurdu pokazuje często rzeczywistość w krzywym zwierciadle. Nowa forma teatru ma wstrząsać dzisiejszym człowiekiem odpornym na obraz śmierci i ludzkiego cierpienia. Przez wieki zmienił się system wartości, dla człowieka ważniejszy jest często pieniądz niż drugi człowiek. Teatr absurdu poprzez odwrócenie rzeczywistości, poprzez jej wyjaskrawienie porusza najwrażliwsze struny dzisiejszego człowieczeństwa. Antyczna tragedia dążyła do wyzwolenia katharsis poprzez odpowiednią kreację świata przedstawionego. Teatr współczesny wykorzystuje ową funkcje. Chce wywołać u widza określone reakcje, które z kolei wywołują w nim potrzebę zmian. Można więc go uznać za nowe wcielenie tragedii antycznej. Historia zatacza koło.
Teatr absurdu charakteryzuje się niezwykłą swobodą. Nie ma ścisłych reguł, które go określają. Autor staje się demiurgiem, który kreuje własną rzeczywistość, według swoich norm. Witkacy, autor teorii Teatru Czystej Formy twierdził, że twórca może swobodnie operować teatralną rzeczywistością, może ją deformować. Dlatego autor-demiurg może wprowadzać do teatralnej rzeczywistości innowacyjne rekwizyty, dekorację. Jednym z najbardziej znanych twórców teatru absurdu był krakowski artysta Tadeusz Kantor. Jego przedstawienia, znane są na całym świecie. Umarła klasa wielokrotnie była prezentowana na scenach świata. Autor przypisywał sztuce teatralnej ogromną rolę. Uważał bowiem, że spektakl jest odbiciem ludzkiej duszy. Sam projektował kostiumy i rekwizyty. Jego funkcja jako autora i reżysera nie kończyła się nigdy. Był równocześnie autorem, reżyserem i aktorem. Był właśnie Demiurgiem, który tworzył własną "kantorowską" rzeczywistość. Jego sztuki poruszają niezwykle ważne problemy egzystencji ludzkiej. Jednocześnie wykreowany świat przypomina senny koszmar. Akcja jest osnuta swoistym oniryzmem, który utrudnia zrozumienie całości dzieła. Jednak autor poprzez taką prezentację pokazuje, jakim w rzeczywistości jest świat ludzkich namiętności i świat człowieczego wnętrza.
Podstawową cechą teatru absurdu jest groteska. Rzeczywistość ludzka w swym prawdziwym wymiarze wydaje się być nie do zaakceptowania. To, co zostaje wyśmiane, wykrzywione pomaga człowiekowi w zrozumieniu absurdalności pewnych sytuacji i do przejścia nad nimi do porządku dziennego. Groteska zawsze zmusza do myślenia, bo porusza w człowieku zmysły estetyczne. To, co brzydkie i nienaturalne będzie więc zwracało uwagę człowieka. Wymusza bowiem na nim "jakąś" reakcję, zaprzeczenie, śmiech, płacz lub akceptację. Absurdalna, groteskowa rzeczywistość wynika z braku jednolitego systemu wartości i nie poddaje się logicznej interpretacji. Zawsze jednak zmusza do myślenia i reakcji.
Współczesny teatr zderza komizm z tragedią, śmiech z płaczem, strach z bezpieczeństwem. Stosuje brutalność, czasem nagość, ale wszystkie te czynniki są używane, po to by wyrwać widza z " jego małej stabilizacji" życia, aby pokazać mu, jaki naprawdę jest świat. Autor wchodzi w interakcje z widzem, dyskutuje z jego światopoglądem, próbuje mu przekazać swój system wartości. Maksyma Szekspira "Świat jest teatrem a aktorami ludzie" w przypadku współczesnego dramatu wydaje się być bardzo zasadna. Tu zostają bowiem odwrócone role: widz jest nie tylko biernym odbiorcą, ale staje się również czynnym uczestnikiem teatralnej rzeczywistości - staje się więc aktorem.
Współczesny teatr nie jest jednowymiarowy. To sztuka niezwykle intertekstualna i eklektyczna. W postmodernistycznym świecie, gdzie wszystko jest bezwartościowe, teatr absurdu stanowi niepodważalny wyrzut sumienia przeciwko konformizmowi ludzkości i zatracaniu zasad moralnych. Warto, więc zapoznać się z kanonem sztuk teatru absurdu, aby zdobyć odpowiednią perspektywę względem rzeczywistości, w jakiej przyszło nam żyć.
