Epoka średniowiecza jest umiejscowiona w historii pomiędzy końcem starożytności (ok. IV - V wiek), a początkiem nowożytności (ok. XV w.). Nazywana jej brzmi po łacinie "medium aevum", po niemiecku - "Mittelalter", po angielsku - "middle ages". Humaniści XV i XVI uważali tą epokę za okres przejściowy pomiędzy antykiem a odrodzeniem, czas kryzysu wartości i odrzucenia ideałów starożytności.
Cezurą rozpoczynającą średniowiecze jest data objęcia tronu przez Konstantyna Wielkiego w 306 roku, koniec epoki wyznacza natomiast zdobycie Konstantynopola przez Turków w 1453 roku. Za powyższą periodyzacją opowiadał się Ch. Keller w XVII wieku.
Kwestia daty początkowej epoki jest sporna, stąd też inne jej propozycje: rok 395 - śmierć Teodozjusza I Wielkiego lub 476 rok - upadek Cesarstwa Zahodniorzymskiego. Alternatywnymi cezurami kończącymi średniowiecze są: 1492 rok - odkrycie Ameryki przez Kolumba lub 1517 rok - wystąpienie Marcina Lutra.
Epokę średniowiecza możemy podzielić na trzy okresy: wczesne śreniowiecze (do XI wieku), rozkwit (XI - XIII wiek) a także schyłek średniowiecza (XIV - XV wiek).
Podporządkowanie religii chrześciajńskiej, feudalizm a także słaby rozwój gospodarki krajów europejskich to cechy charakterystyczne epoki średniowiecza.
