W utworze "Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią" uczony Polikarp pragnie spotkać się ze Śmiercią, by móc przekazać pouczenie dla innych ludzi. Mimo, iż pozornie jest przygotowany na jej przyjście, gdy ta faktycznie się zjawia odczuwa przerażenie i grozę.
Utwór jest typowym dla literatury średniowiecza dziełem dydaktycznym, które ma nieść ważne przesłanie, w tym przypadku przygotować człowieka na spotkanie ze śmiercią. Tego typu utwory tworzyły szeroki nurt, określany jako "ars moriendi" - sztuka umierania.
Podobnie jak w innych utworach, w "Rozmowie Mistrza Polikarpa ze Śmiercią" śmierć ukazana zostaje jako kobieta, a raczej jej rozkładające się zwłoki: "Lści się jako miednica; upadł jej koniec nosa, z oczu płynie krwawa rosa". Jej przerażający wizerunek oraz wypowiedzi, w których groza miesza się z komizmem, są groteskowe. Nieustannie podkreślana jest jej władza nad ludźmi wszystkich stanów, bogatych i biednych (ostawiam je w jednej koszulce; Żaki i dworaki), dobrych i złych, choć jak stwierdza upersonifikowana Śmierć "mam moc nad ludźmi dobremi, ale więcej nade złemi". Ten swoisty egalitaryzm, czyli zrównanie ludzi, w obliczu śmierci odwołuje się do popularnego motywu tańca śmierci. Śmierć wciąga do swojego śmiertelnego korowodu wszystkich, bez względu na ich ziemskie znaczenie i zasługi. Nikt nie może jej pokonać ani nawet przekupić "chowaj sobie poczty swoje, rozdraźnisz mię tyle dwoje!(...). Wszystki w żywocie zaniszczę".
Taki obraz śmierci był rozpowszechniony nie tylko w literaturze średniowiecznej. Wywodził się przede wszystkim z ikonografii, czyli wyobrażeń plastycznych i prawdopodobnie przyczyną jego popularności były wszechobecne ówcześnie epidemie i wojny, w których Śmierć zbierała swe śmiertelne żniwo. Także współcześnie średniowieczny motyw śmierci pojawia się w kulturze - literaturze, malarstwie, filmie, wspominając choćby słynny film "Siódma Pieczęć" Ingmara Bergmana.
