1. Początków okresu romantyzmu w Polsce upatruje się w wydanych w roku 1822 "Balladach i romansach" Adama Mickiewicza. Nasza rodzima literatura wyglądałaby bez nich zapewne inaczej, żeby nie powiedzieć - bardziej ubogo.

Cykl "Ballady i romanse" stał się przedstawicielem romantycznej filozofii oraz literatury, a także nowego - nieistniejącego dotąd - typu człowieka. Mickiewicz jako pierwszy dostrzegł i stworzył w nich formę bohatera romantycznego. Ukazał, w jaki sposób powinno się tworzyć nowoczesną literaturę i co jest w niej najważniejszego. Mickiewicz położył tutaj nacisk na tematykę, która pochodzi głównie z podań i mitów ludowych. Wszystkie z jego tekstów - nie tylko poetyckie - odnoszą się właśnie do takich źródeł będących później ogólnoromantyczną inspiracją. Rzeczą charakterystyczną jest to, że ballady Mickiewicza skonstruowane są na wzór epickich opowieści, w których najważniejsza jest moralność, uczucia oraz miłość. Właśnie te wartości stały się najważniejsze i każdy tekst, za swój morał przyjmował właśnie takie znaczenia.

2. Jest rzeczą bezsprzeczną, że utwory Mickiewicza wszczęły romantyczną estetykę w rodzimej literaturze. Jednak, eksploatacja danych elementów w wierszu, to jednak za mało, by mówić o manifeście nowej epoki. Ważne jest tu zaplecze ideologiczne, które stało za tą literaturą. Trzeba pamiętać, że romantyzm był również epoką stającą na przeciw minionej - oświeceniowej epoce - która za główny swój element uważała rozum, któremu romantycy polaryzowali uczucie i ducha. Klasycy uważali, że jedynym sposobem obcowania ze światem i jego poznawania, są zmysły, racjonalizm. Odrzucali metafizyczną i duchową stronę życia człowieka uważając, że nie jest ona wystarczająco obiektywna i przekłamana. Dlatego też w ich utworach nie odnajdujemy postaci fantastycznych, duchów, rusałek. Inaczej romantycy, dla których głównym elementem poznania stała się dusza i nadprzyrodzone własności umysłu. Uważali, że racjonalny opis człowieka jest niepełny, bo duży wpływ mają również uczucia i namiętności, które determinują działania ludzkie w wielu sferach życia. Dla Mickiewicza człowiek - bohater - był uosobieniem indywidualizmu. Mistyczną jednostką, która może mieć kontakt z siłami nadprzyrodzonymi.

3. Był to z pewnością powód, dla którego tak chętnie sięgał on do inwentarza takich tematów - historii ludowych, w których miał do wyboru całe spektrum wydarzeń i postaci. Mógł odwołując się do nich, stworzyć nowy sposób obrazowania. Uważał, że to właśnie lud jest najbardziej zbliżony do prawdy egzystencji. Oni bowiem - ze swą wiarą w zjawiska nadprzyrodzone, naturę - byli najbardziej etyczną częścią społeczeństwa. Poza tym pamiętali, że przecież człowiek jest częścią przyrody. Wyszedł z jej łona i nigdy nie odszedł od niej za daleko, chociaż klasyczna myśl racjonalistyczna uważała inaczej.

4. Jeśli weźmiemy za przykład "Romantyczność" zauważymy, że najoryginalniejszym elementem tej poezji jest nowych bohater, później nazwany romantycznym. Charakteryzuje się on zwykle tym, że pochodzi z niższych warstw społecznych, jest nieszczęśliwie zakochany. Podobnie jest w przypadku tej ballady. Mickiewicz przedstawia nam tu osobę Karusi, która lamentuje po utracie kochanka, który zmarł. Otacza ją tłum, z którego wyłania się postać starca, który mówi, że dziewczyna oszalała, gdyż duchy nie istnieją. Jednak tłum jest po stronie dziewczyny. Starzec reprezentuje tu racjonalnego klasyka.

5. W podobnym tonie utrzymana jest "Oda do młodości" .Jest to utwór powstały w 1820 roku i skierowany był do stronnictwa filomatów. Szybko stał się utworem bardzo popularnym i wyrażającym przekonania i poglądy młodego pokolenia. W wierszu tym mamy prezentacje dwu światów, tego który obecnie istnieje, w którym żyjemy oraz tego, który ma dopiero nastać i przyjść. W świecie obecnym ludzie nie pragną zmian, zadawalają się tym co mają, nic nie może ich już zaskoczyć. W taki sposób przedstawiony jest świat kultury klasycznej, gdzie widzi mówi się tylko o rzeczach tych, które można racjonalnie wytłumaczyć, gdzie panuje odrętwienie i apatia.

Poeta jednak zapowiada przyjście nowej rzeczywistości, nowego świta, który będzie o wiele lepszy, będzie gloryfikował młodość, swobodę i wolność. Nastaną lepsze czasy.

Wiersz ma charakter odezwy, o czym świadczyć mogą licznie nagromadzone wykrzyknienia. Podmiot tekstu jest zdecydowany i pewny siebie, żąda walki z światem starym, nieciekawym w imię świata nowego, lepszego, który będzie szansą dla wszystkich. Dlatego młodzi powinni się zjednoczyć, razem zawalczyć o nowy świat i patrzeć dalej w przód niżeli ludzie epoki klasycznej. I nie ważne są ewentualne niepowodzenia, nie można się poddać, w tej walce. Oda Mickiewicza wyraża tęsknotę za wolnością, jest pełna optymizmu i radości. Co ważne jednak, jest to utwór z pogranicz klasycyzmu i romantyzmu

6. Taka moralność gdzie zawsze zwycięża dobro, jest charakterystyczna dla ludowych baśni. Taki przykład jest również w balladzie "Lilie". Mamy tu przedstawione miasto, z którego wyruszyły wojska na bitwę. Wtedy podstępnie zostało ono zaatakowane przez nieprzyjaciela, który złamał honorowy zakaz atakowania bezbronnych - zwłaszcza, że w mieście byli starcy, kobiety i dzieci. W prośbach do boga ludność prosiła o śmierć, by nie trafić w sidła wrogów. Bóg zatopił wtedy miasto, a mieszkańców zamienił w rośliny. Kiedy wrodzy żołnierze zaczęli zrywać piękne kwiaty od ich dotyku od razu umierali.