Epoka romantyzmu kreowała koncepcję poety jako duchowego przewodnika narodu, który był niczym wieszcz czy prorok. Przypisywano mu nawet cechy boskości, pewien pierwiastek pochodzący od istoty najwyższej, co było przyczyną jego wywyższenia ponad ogółem. W wielu utworach to właśnie on był główną postacią, na której skupiała się uwaga twórcy, a potem odbiorcy. Artysta taki wpisywał się w model bohatera romantycznego, który targany był sprzecznościami pomiędzy własnym ideałem a tym co oferowała mu rzeczywistość. Buntując się przeciw temu, co tak bardzo odbiegało od jego doskonałego zamysłu, stał w opozycji do wszelkich norm, które stworzyły kultura, społeczeństwo i jego obyczaje. Pomimo tej antagonistycznej postawy był wielbiony- jako postać literacka i prawdziwa osoba- i uważany za wysłannika boskiego, profetę. Tematem poezji polskiej doby romantyzmu, jak również elementem w literaturach innych państw Europy, była kwestia walki narodowo- wyzwoleńczej. Wszystkie czyny były poddane sprawom wolności i niepodległości, ponoszono wiele ofiar dla tych idei, stwarzając tym samym postawy do naśladowania.
W Konradzie Wallenrodzie A. Mickiewicz kreuje postać Wajdeloty, którego pieśń umacnia Konrada w wytrwałości przy obranej drodze służby ojczyźnie. Jest to pieśń ludowa, będąca zarazem poezją narodową, przemawiającą silnie do uczuć patriotycznych. Właśnie w Pieśni Wajdeloty poeta podkreśla wielką wagę takiego rodzaju pieśni w egzystencji narodowej, która jest zagrożona lub stłumiona przez obcą siłę. Poezja, która jest "ucieleśniona" w pieśni gminnej, staje się miejscem spotkania przeszłości i przyszłości, dzięki którym to właśnie teraźniejszość, będąca nawet w kajdanach zniewolenia, znajdywała siły do walki.
