W literaturze romantyzmu ukształtował się nowy model bohatera. W literaturze polskiej wykreowano model postaci, które cechowała postawa wallendrodyzmu. Mam na myśli tytułowego bohatera poematu Adama Mickiewicza, Konrada z "Dziadów", Grażyny czy Kordiana. Wpływ na powstanie takich bohaterów miała nasza sytuacja polityczna, gdyż Polska wówczas była pod zaborami. Bohaterowie mieli wiec przed sobą istotne zadanie - mieli być wybitnymi jednostkami walczącymi dla swojego kraju. Poza tym bohaterowie byli ludźmi skłóconymi z otoczeniem, buntującymi się przeciw światu i zastanemu systemowi wartości. Często były to jednostki samotne, silnie zindywidualizowane, nieprzeciętne. Postawa taka jest postawą bajroniczną. Postawa taka cechuje np. księdza Robaka, bohatera "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza, którego w mojej pracy przedstawię.
Jacek Soplica jest postacią dynamiczną. Jesteśmy świadkami jego duchowej przemiany. Z początku był warchołem, zawadiaką, hulaką, nie miał poszanowania dla prawa, był niezwykle porywczy i niebywale odważny, o czym świadczy chociażby to, że ze swoim pułkiem chciał wyruszyć na Moskwę. Bez wahania zabił Stolnika Horeszkę, który odmówił ubogiemu szlachcicowi ręki swojej córki, Ewy. Ta jedna chwila sprawiła, że Jacek Soplica niechcący stał się sojusznikiem Moskali. Ten czyn doprowadził do jego przemiany. Uświadomił sobie swój błąd i opuścił ziemie polskie, by udać się do Rzymu. Tam został zakonnikiem, cichym i pokornym bernardynem. Brał udział w walkach, był w Legionach Piłsudskiego, walczył pod Somosierrą, przygotowywał powstanie na Litwie, był emisariuszem. Całkowicie wyrzekł się swojego prywatnego życia. Ksiądz Robak jest postacią niewątpliwie bardzo tajemniczą, co również jest cechą bohatera romantycznego. Świadczy o tym również jego nieprzeciętność. Warchoł i hulaka z jednej strony, z drugiej - człowiek bardzo wrażliwy. Jego uczucie do Ewy było miłością nieszczęśliwą i naznaczoną piętnem szaleństwa, co sprawiło, że odrzucony nie wahał się sięgnąć po strzelbę. Po zabiciu Horeszki Soplica stał się samotnikiem, targały nim wewnętrzny niepokój oraz wyrzuty sumienia.
Jacek Soplica był również jednostką zbuntowaną. Buntował się przeciw złu, krzywdzie, normom postępowania, przeciw niewoli narodu oraz przesądom stanowym i ludziom, którzy nie pozwalali mu być szczęśliwym. Początkowo zbuntowany, przerodził się w pokutującego księdza Robaka, szarego i pokornego, a przede wszystkim anonimowego, jednego z wielu działaczy dla narodu. Ta cecha świadczy o tym, że nie Soplica jest nowym typem bohatera romantycznego, nie wywyższającym się i wierzącym w to, że SA potrafi coś zdziałać, lecz działającym wspólnie z innymi. Nietypową cechą jest też jego przemiana w osobę pokorną, gdyż typowy bohater romantyczny wierzył w swoja siłę i w to, że samotnie może dokonać czegoś wielkiego.
Cechy, o których powiedziałam, są cechami wspólnymi dla Soplicy i innych bohaterów romantycznych. Robak jest postacią tragiczną, jego losy można porównać do losów Polaków tamtego czasu.
