Utwór Adama Mickiewicza pt. ”Pan Tadeusz” zawiera bardzo wiele opisów przyrody. Autor w mistrzowski sposób opisuje krajobrazy, które są kolorowe i dynamiczne, sprawiając, że czytelnik z łatwością może je sobie wyobrazić. Poeta nadaje zjawiskom cechy istot żywych oraz cechy ludzkie. Używając przy tym wielu metafor, porównań, epitetów oraz personifikacji.

Powyższy fragment opisuje ogród, który potajemnie obserwuje Hrabia. Opisane w nim jarzyny posiadają wiele cech ludzkich np. ”... tu kapusta, sędziwe schylając łysiny...”, ”...plącząc strąki w marchwi zielonej warkoczu...”, „...otyłego widać brzuch harbuza...”. Warzywa żyją w harmonii „...Drzewa owocne, zasadzone w rzędy...” i spokoju „...siedzi i zda się dumać...”. Ogród przypomina dom, w którym każdy z mieszkańców współżyje ze sobą w zgodzie. Jest on również bezpieczny, ponieważ żaden wróg się do niego nie dostanie, świadczą o tym słowa „...ich liście i woń służą grzędom za obronę, bo przez ich liście nie śmie przecisnąć się żmija...”. Ogród mieni się tysiącem barw i blasku, a jego piękno dodatkowo podkreślają motyle „...z rozmaitością tęczy blask drogich kamieni...”. W środku innych kwiatów rośnie wysoki słonecznik, przypominający księżyc „...jak pełnia pomiędzy gwiazdami...”.

Dzięki tym zabiegom świat przyrody żyje, czuje i towarzyszy człowiekowi w jego codzienności. Autor opisując świat tak podziałał na wyobraźnie odbiorcy, że aż chce się to zobaczyć nie tylko oczami wyobraźni, ale też w rzeczywistości.