Ksiądz Piotr Skarga żył w latach 1536-1612. Należał do zakonu jezuitów. W 1588 roku został powołany na stanowisko nadwornego kaznodziei króla Zygmunta III Wazy. Do historii przeszedł jako prorok, gdyż w swoich kazaniach przepowiedział on późniejszy upadek Rzeczypospolitej. "Kazania sejmowe" ukazały się w 1597 roku. Jest to zbiór ośmiu kazań będących swoistymi traktatami politycznymi. Stanowią one przykład publicystyki politycznej. Skierowane były przede wszystkim do obradujących wówczas senatorów i posłów sejmowych, którzy w głównej mierze decydowali o losach państwa. Skarga porównuje Polskę do żywego organizmu, który jest dręczony przez sześć chorób i tłumaczy, w jaki sposób można je pokonać. Jest zwolennikiem silnej władzy królewskiej, występuje więc przeciwko przywilejom, które dawały szlachcie bardzo dużą swobodę.
Kazanie I - "O mądrości potrzebnej do rady" - kazanie pełniące rolę wstępu do całości zbioru. Piotr Skarga wymienia i charakteryzuje w nim choroby, z powodu których bardzo cierpi nasz kraj. Według jezuity tylko ten naród, który posiada moralność, nie jest dręczony przez nic i rośnie w siłę. Nawołuje, aby senatorowie odwoływali się do pomocy Boga, a wtedy on udzieli im tak potrzebnej mądrości, która pozwoli ochronić państwo przez upadkiem.
Kazanie II - "O miłości ku ojczyźnie" - omówienie sześciu najgroźniejszych chorób trapiących Rzeczypospolitą: brak miłości ojczyzny, "niezgody i roztyrki sąsiedzkie" przyczyniające się do jeszcze większego osłabienia rządów, osłabienie władzy monarszej, tolerowanie herezji, niesprawiedliwe prawa oraz "grzechy i złości jawne". W tym kazaniu występuje słynna alegoria ojczyzny jako tonącego okrętu. Gdy okręt tonie, tylko głupcy rzucają się do ratowania swojego majątku, podczas gdy mądrzy ludzie starają się ratować okręt.
Kazanie III - "O niezgodzie domowej" - mowa o niezgodach wewnętrznych, kłótniach i waśniach, które niszczą państwo polskie od środka, ponieważ bardzo je osłabiają. Piotr Skarga nawołuje do zgody między Polakami, gdyż tak naprawdę wiele ich łączy, jak np. wiara w jednego Boga (ta sama religia), podleganie temu samemu władcy i tym samym prawom, sądom i trybunałom. Sąsiedzkie kłótnie, spowodowane między innymi łakomstwem, chciwością, zazdrością i pychą, mogą mieć bardzo groźne konsekwencje, gdyż mogą np. doprowadzić do wojen domowych, które z kolei wykorzystają nieprzyjaciele naszego kraju.
Kazanie IV i V - "O naruszeniu religii katolickiej" - stanowią w zasadzie jedną całość. Omówienie trzeciej choroby - tolerowania herezji. Kaznodzieja uważał, że nadmierna swoboda religijna powoduje upadek Rzeczypospolitej. Według niego jedyną prawdziwą i słuszną religią jest religia katolicka.
Kazanie VI - "O monarchii i królestwie" - ukazanie wszystkich nieszczęść wynikających z ograniczenia władzy królewskiej. Skarga próbuje udowodnić, że monarchia jest najlepszą formą rządów. Królem powinien być katolik, zależny od władz kościelnych. Wszyscy Polacy powinni szanować swojego władcę i być wobec niego posłusznymi. Potępia wszelkie przywileje szlacheckie.
Kazanie VII - "Prawa niesprawiedliwe" - według kaznodziei prawa powinny mieć na uwadze dobro obywateli oraz interes państwa. W rzeczywistości jest jednak inaczej. Wylicza on poszczególne niesprawiedliwe według niego prawa, które osłabiają Rzeczypospolitą i uniemożliwiają ratowanie kraju przed ostatecznym upadkiem.
Kazanie VIII - "O niekarności grzechów jawnych" - mowa o powszechnym występowaniu przeciwko prawom kościoła, przywilejom duchowieństwa oraz przeciwko współobywatelom. Główne grzechy to m.in. brak sprawnego wymiaru sprawiedliwości, ucisk chłopów, mężobójstwo, panowanie lichwy, herezje, krzywoprzysięstwo i kradzieże mienia społecznego. Wszystko to prowadzi do całkowitego upadku moralności i obyczajowości.
