Tragedia była gatunkiem literackim cenionym bardzo wysoko przez starożytnych. Wyrosła z dytyrambu, czyli z chóralnej pieśni kultowej na cześć Dionizosa, śpiewanej przez pasterzy przebranych w koźle skóry. Według starożytnych "wynalazcą" dytyrambu miał być Arion- poeta i muzyk. Dytyramb Ariona przestał być czysto liryczną pieśnią kultową, wzywającą Dionizosa, a stał się opowiadaniem w formie lirycznej jakiejś historii, jakiegoś mitu. Z kultu Dionizosa wyprowadza też tragedię Arystoteles w "Poetyce". Nazwa tragedia składa się z dwu części, z których druga oznacza śpiew (ode), a pierwsza kozła (tragos). Bohaterowie tragedii znajdują się w trudnej sytuacji. O sytuacji bohaterów decydowało przeznaczenie, los, fatum. Istotą tragedii jest konflikt tragiczny. Polega on na istnieniu sprzecznych racji, pomiędzy którymi nie sposób dokonać wyboru. Podstawowym pojęciem tragedii greckiej jest katharsis (oczyszczenie), dzieło miało oddziaływać na przeżycia odbiorców. Dramat zbudowany był na zasadzie trzech jedności:
- jedności czasu (akcja w ciągu jednej doby)
- jedności miejsca (określone miejsce)
- jedności akcji ( jeden watek, wszystkie osoby dramatu są związane z głównym konfliktem).
Obowiązywała zasada decorum- dobór osób i stylu musiał odpowiadać gatunkowi sztuki. Widowisko rozpoczynało się od wejścia (parodos) chóru. Do chóru dochodził aktor i rozgrywała się dialogowa scena przyjścia (epejsodion). Po odejściu aktora rozbrzmiewała nowa pieśń chóru, wykonywana "na stanowisku" i z tej przyczyny nazwana stasimon. Gdy akcja dobiegała końca, chór śpiewał pieśń wyjściową (exodus) i odchodził. W pierwszej połowie V wieku dodano na początku scenę mówioną, poprzedzającą wejście chóru. Rola chóru była bez porównania większa niż rola aktora, akcja była raczej opowiadana, niż rozgrywała się w oczach widza. Powstała postać "zwiastuna" (angelos), osoby która zza sceny przynosi ważne dla rozwoju akcji wiadomości. Potem wprowadzono drugiego aktora, wprowadził go Ajschylos, trzeciego dodał Sofokles. I poza trzech aktorów tragedia antyczna nie wyszła, uniemożliwiało to budowanie scen wieloosobowych, z jakimi spotykamy się w teatrze elżbietańskim.
Szekspir był twórcą nowożytnego teatru. Odstąpił od zasad tragedii antycznej. Cechy specyficzne dramatu to :
- złamanie klasycznej reguły trzech jedności, np. w "Makbecie" nie ma jedności miejsca, czasu, akcja jest wielowątkowa
- rezygnacja z chóru
- Szekspir zwiększył liczbę osób na scenie
- rezygnacja z zasady decorum (odpowiedniości), Szekspir wprowadza do swoich utworów humor
- zmienność charakteru postaci, zróżnicowane portrety psychologiczne
- język pełen porównań i metafor
- utwory pisane wierszem białym
- w akcji uczestniczą siły nadprzyrodzone.
