William Szekspir to najsłynniejszy dramaturg angielski epoki elżbietańskiej. Twórczość Szekspira to przede wszystkim teksty przeznaczone do wystawiania na scenie. Poza tymi utworami pisywał jeszcze poematy i sonety. Twórczość dramatyczna to tragedie i komedie, utwory o podłożu psychologicznym. Jego sztuki początkowo entuzjastycznie przyjmowane przez współczesnych, potem były oskarżane o łamanie klasycznych reguł. Szekspir debiutował poematami, m.in. "Wenus i Adonis" (1593). Zaczynał od komedii w stylu platonowskim ("Komedia omyłek" 1592 lub 1594) oraz komedii miłosnych ("Sen nocy letniej" 1596) przez kroniki królewskie ("Ryszard III", "Henryk VIII") aż po tragedie ("Romeo i Julia", "Hamlet", "Otello", Król Lear", "Makbet") i komedie fantastyczną ("Burza").
"Makbet" jest analizą zła obecnego na świecie. Jest tragedią ambicji. Pełno w nim trupów, duchów, przepowiedni. Makbet wspierany przez żonę i za namową przepowiedni czarownic zabija króla Dukana, aby posiąść tron. Makbet to człowiek wiedziony żądzą władzy, aby ugruntować swą władzę, pozbywa się swego przyjaciela Banka. Nic go nie zmusiło do zamordowania Dukana, on sam o tym wie, kiedy w pierwszych chwilach po wysłuchaniu proroctwa czarownic opiera się pokusom :
"…chce-li los, abym był królem,
Niech mnie bez przyczyniania mojego ukoronuje"
Ale czy czarownice nie maja bezwzględnego wpływu na zbrodnie Makbeta ? Przepowiadają Makbetowi przyszłość, witają go tytułem przyszłego króla. Czarownice są boginiami świadomymi przyszłości i boginiami losu, służkami odwiecznego zła.
Wielkie ambicje bohatera kontrastują jednak ze słabym charakterem. Jest podatny na wpływy otoczenia, a przede wszystkim lady Makbet. Pod naciskami żony ulega, przełamuje w sobie opory, zbrodnia nie przeraża go tak bardzo. Popełnia kolejne morderstwa, nie potrafi wyrwać się z kręgu zbrodni. Jest więźniem własnych namiętności, ambicji, władza oparta na zbrodni staje się jego żywiołem, on sam staje się władcą okrutnym. Ale zarazem cierpi moralne katusze, staje się ofiarą własnej zbrodni. Pod maską apodyktyczności skrywa lęk i strach. Boi się, że zbrodnia może się wydać. Makbet i lady Makbet połączeni zbrodnią, przestają normalnie żyć. Lady Makbet jest silniejsza psychicznie niż mąż, władcza, z biegiem spraw zmienia się w chorą psychicznie. Była motorem wszelkich działań Makbeta. Morderstwo było dla niej prosta sprawą, jest gotowa na każde działanie, byle tylko dojść do wyznaczonego celu. Pragnie władzy. Jest osoba silną, o stanowczym charakterze. Później zaczyna się załamywać, ma wyrzuty sumienia. Przemienia się w postać słabą, kruchą. Oddala się od swojego męża. Popełnia samobójstwo. Bohaterowie zaczynają żyć w zupełnie innych rzeczywistościach. Nie potrafią poradzić sobie z ciężarem popełnionych morderstw. Makbet również ma wyrzuty sumienia, obawia się sprawiedliwości, traci spokój. Obawia się o swój los, jest obojętny na wszystko, staje się tyranem, którego nawet śmierć żony nie wzrusza. Męska natura Makbeta odzywa się w nim przez cały czas, przed śmiercią każe mu jeszcze wołać do Makduffa, którego scalą rodzinę wymordował :
"Nie unikałem nikogo, prócz ciebie !
Odstąp ! Krew twoich i tak mi już dosyć ciąży na duszy"
Makbet i lady Makbet ponoszą za zbrodnię karę, główny bohater poniesie śmierć na polu walki, jego zona skończy samobójstwem. Ważną role odegrały też czarownice, które uruchomiły machinę zbrodni, stają się głównym bodźcem działań Makbeta. Czy zdejmują z niego część odpowiedzialności ? Szekspir ukazał ludzką ambicję, chęć posiadania władzy. Pokazał skutki popełnianych przez człowieka zbrodni, że zło rodzi kolejne zło. Autor skupił się na przeżyciach bohaterów, ich myślach i emocjach. Podkreśla, iż nie ma winy bez kary.
"Makbet" ukazał się w druku dopiero w pierwszym zbiorowym wydaniu z 1623 roku. Powstał na pewno wcześniej, prawdopodobnie w latach 1606-1607. Powodem napisania sztuki było zapewne wstąpienie na tron króla Jakuba I, który otaczał opieką teatr i aktorów, do których należał też Szekspir. Źródłem dramatu była dla "Makbeta" KRONIKA HOLINSHEDA, wydana w 1587 roku.
